Dan maar liever naïef

Grote mensen kunnen elkaar zo verschrikkelijk veroordelen. Een hele tijd gaat alles goed en dan één twistpunt en lap, alles overboord. Ze maken het elkaar zo moeilijk en vooral ook zichzelf. Ben ik naïef als ik heel mild ben tegenover mijn medemens en meestal het goeie blijf zien in mensen ondanks hun kleine kantjes? Mij heeft dit alvast schatten van vrienden en vaak een heel warm gevoel bezorgd. En dan zeggen dat kinderen hard kunnen zijn voor elkaar. Ik denk dat volwassenen al te vaak het voorbeeld geven.