donderdag 30 april 2009

Het was zijn dagje niet

Zo'n klein koppeke en daar floept al zoveel door dat brein. Het was zijn dag niet vandaag. De scènes waren echt niet van de poes. En vanavond kwamen er zoveel vragen boven. Oorzaak en/of gevolg: wie zal het weten? Maar dat hij worstelt is wel duidelijk. "Ik vind geen rust, mama", zei hij vanavond in zijn bedje. Ik denk dat ik 'm begrijp. We hebben nog een hele weg te gaan.

Gevonden: zelfbewustzijn

Mediteren is niet gedachtenloos afwezig zijn. Al wie zich al eens op een meditatiekussen gezet heeft, weet dat we eigenlijk niet kunnen stoppen met denken. Of toch zeker niet als we het willen. Je kan wel rustig of onrustig denken, je bewust of onbewust zijn van je gedachten, je kan je gedachten laten (af)leiden door iets anders, ... Maar bewust niet denken? ... Probeer maar eens! Veel geluk!

Net als onze gedachten, voelen we ons heel sterk verbonden met onze gevoelens. Gedachten maken heel vaak gevoelens los. We negeren die gevoelens vaak. We willen er niet altijd van weten. En op momenten worden we erdoor overspoeld en laten we ons erdoor leiden.

Het lijkt wel of we onlosmakelijk met onze gedachten en gevoelens verbonden zijn. Soms voelen we ons er ook door gevangen, omdat we ons bewust zijn van gedachten die we niet willen denken of gevoelens die we niet willen voelen. Niks staat zo dicht bij ons dan onze eigen gedachten en gevoelens.

Maar onze geest is straffer dan we denken. Met wat oefening kan je leren stilstaan en naar je gedachten en gevoelens kijken en luisteren. Zoals je liefdevol naar je allerbeste vriend(in) kijkt en luistert - want dat wil je toch zijn voor jezelf? Je bent voor die vriendin de rustige milde aandacht die ze momenteel nodig heeft. En als je liefste vriendin panikeert of overmand wordt door gedachten en emoties, dan laat jij je niet meeslepen, maar stel je haar weer gerust: "Dat kan gebeuren, maar ik ben er voor jou". Heel aanwezig. Dichtbij. Een echte steun.

Voor mij is het een openbaring. Ik laat me niet meer samenvatten door mijn gedachten en gevoelens. Ook niet door wat ik doe. Ik ben de persoonlijkheid waaruit die gedachten, gevoelens en daden ontstaan. En die is heel stabiel. Ondanks de gedachtenstormen en moeilijkheden. Daar kan je op bouwen. Ik mag er zijn. Dat is eindelijk het zelfbewustzijn waar ik naar zocht.
...

woensdag 29 april 2009

Kwijt

Gisteren was ik tijdens een gesprek echt de draad kwijt. Op een bepaald moment besefte ik dat ik aan het vertellen was wat me te binnen schoot, maar dat het op dat moment niet echt aansloot op het vorige. En ik bedacht: "wat wou ik nu weer zeggen?" Soms denk ik dat ik de laatste tijd te weinig moeilijke gesprekken heb gevoerd en dus niet meer "getraind" ben. Maar ook: "moesten die medicijnen mij niet wat beter helpen?" Ik ben trouwens ook mijn sleutels kwijt.

Sorteren

Er schieten ons nogal wat gedachten door het hoofd. Bij een gemiddelde mens zo'n 12 per seconde! Gelukkig hebben de meeste mensen een goed sorteermachien om in een eerste grove selectie de nuttige van de onnuttige gedachten te scheiden. 12 per seconde. Het kunnen niet allemaal hoogvliegers zijn! Het merendeel belandt in de vuilbak nog voor dat je je ervan bewust bent.
Mensen met ADHD hebben zo geen automatisch sorteermachien. Of toch geen dat behoorlijk werkt. Die duizenden gedachten worden met de hand gesorteerd. Dat is dus voortdurend kiezen welk je houdt en welke je weggooit. En dan intussen niet vergeten wat je nog allemaal moest doen vandaag en wat de prioriteiten nu weer waren.
Niet verwonderlijk dat we soms onder de troep komen te zitten en daar kriegelig van worden. Niet verwonderlijk dat we soms vergeten waren wat er nu weer zo dringend was. Niet verwonderlijk dat we soms FLUT zgggen. Niet verwonderlijk dat we 's avonds wel eens moe zijn.
Ik heb nu een kunstmatig sorteermachien geïnstalleerd: het heet Concerta (een iets gelijkmatiger werkend modelleke dan Rilatine, dat na een paar uur al begint te sputteren). Het is maar een basismodel, maar het is toch al dat.

dinsdag 28 april 2009

Dialoog

Een mindful gesprek = aandacht geven aan en luisteren naar de ander en tegelijk blijven voelen wat het gesprek met jou doet, dus bewust blijven van wat je erbij denkt en voelt (en beseffen dat je niet alles wat je denkt ook moet zeggen).
Is dus NIET: jezelf verliezen in elk verhaal! Het is voor de allereerste keer in mijn leven gelukt en dat was een openbaring! Het zal nog heel wat oefening vergen om dit ook buiten de training te doen!

maandag 27 april 2009

Nirwana

Ik dacht dat ik het Nirwana bereikt had. Ik zat te schrijven en te schrijven en te schrijven en te schrijven. En ik had nog altijd zeeën van tijd. Eindelijk! De tijd had zich aangepast aan mijn ambities voor vandaag: ik kon mijn goesting doen en dan nog tijd over om de dingen te doen die ik nog moest doen. Zo dacht ik althans. Het was een moment van gelukzaligheid. Tot ik besefte dat het klokje van de pc 1,5 uur achter stond dank zij de stroompanne van gisterenavond. De tijd die ik dacht dat me nog restte was in één tel foetsie! Van zalige rust flipte ik over naar nerveuze haast. Ik repte me naar de plaats van afspraak en kwam nog net op tijd. Oef! (Maar dat momentje gelukzaligheid heb ik toch maar lekker gehad)

Als het eerste domino-steentje valt ...

Een heel lieve vriendin van me zit in de rats. Haar collega is al maanden ziek. Hoewel er vervanging is, is zij diegene die de boel recht houdt. Gemotiveerd en geëngageerd als ze is, blijft ze de problemen oplossen die dat met zich meebrengt. Bovenop haar eigen drukke job.
Maar ik zie dat de rek eruit is. Ze is op. Al durft ze mij er niet mee belasten, ze kan het niet verbergen. Ik blijf haar zeggen dat ze goed voor zichzelf moet zorgen, want dat zij de enige is die dat kan. Grenzen trekken. Niet in dezelfde val trappen als ik. Af en toe de boel in het honderd laten lopen. Want anders is het voor anderen te gemakkelijk om de problemen te negeren.
"Zie je wel dat het lukt!" Ja, maar ten koste van wat?
Ik weet maar al te goed dat dat niet gemakkelijk is. Het zit niet in onze aard om de boel de boel te laten. Ze ligt me na aan het hart. Want die zieke collega, dat ben ik.

Ode aan de vrijwilligers

Ik schat hem minstens 75 en hij verkoopt stickers van Megamindy. Fluks laveert hij tussen de auto's. Alleen al uit ontzag voor die man zou ik mijn geld bovenhalen.
Chapeau voor alle vrijwilligers. Niet alleen voor diegenen die vandaag op straat staan ten voordele van het Rode Kruis, maar voor al diegenen die zich engageren en onbaatzuchtig inzetten voor elk ander en onze samenleving onder welk kruis dan ook.
Ik doe mijn hoedje af en bedank u van harte!

vrijdag 24 april 2009

Goed voor mezelf zorgen

"Ik ga het echt echt echt proberen vandaag."
Het is alweer bijna elf uur. Nog niet veel voor mezelf gezorgd. Wel mijn goesting gedaan. En dat is dus niet hetzelfde. (Zucht) Spijtig, hè!

donderdag 23 april 2009

Van 't één komt het ander

... en zo geraakt elke dag wel aan z'n eind.

Japanse kers

Roze bolle bloemenbollen! Prachtig!

woensdag 22 april 2009

Eenzaam eendje

De zoo liep vol eendenmoeders met hun jongen. Er was één piepklein kuiken verdwaald. Aan de ene kant van de plas een muur van twee meter. Aan de andere het domein van twee enorme tijgers. Hoe is dat kind daar geraakt? En hoe raakt het daar ooit weer weg?

Pestvis

We hebben twee visjes. In een kuip in ons hofje. Ik heb ze de laatste dagen eens geobserveerd. Ik denk dat de ene een pestkop is. Hij/zij zit de andere achterna en laat hem/haar geen moment met rust. Het kan ook een stalker zijn. Of gewoon een passionele minnaar. Zal ik dat laatste maar denken. Voel ik me minder schuldig dat ik ze samen in die kuip heb gezet. Of leef ik me weer teveel in? As usual!

maandag 20 april 2009

Evenwicht op een nieuwe koord

Tijdens de paasvakantie is de diagnose behoorlijk definitief geworden: ik heb ADHD met of zonder H, als het kind maar een naam heeft. Ik denk dat de medicatie wel werkt, al is het nog wat zoeken naar de juiste timing en zijn er wat nevenwerkingen.
Ik loop daar dus al 36 jaar mee rond. Maar het is toch net of ik mezelf opnieuw leer kennen of bekijk van een andere hoek. Ik begrijp mezelf beter. Maar mijn probleemoplossend brein schiet van hier naar ginder in een poging om mijn leven opnieuw te organiseren - als het dat al ooit geweest is. Aanpakken die handel! Maar als je nog voorzichtig herstelt van burn-out en bijna-depressie dan moet je opletten dat je niet weer in 7e versnelling schiet en jezelf opnieuw uitput. Voortdurend opletten geblazen dus zelfs of zeker nu ik medicijnen neem. Ik wil niet nog eens die put in!
Mijn mindfulness-oefeningen hebben mij daarbij wel geholpen. Effe mediteren. Stilzitten. De boel de boel laten. Tot jezelf komen en dan eens kijken wat er gebeurt, wat je voelt, hoort, denkt, ... En ook dat laten zijn wat het is. Daar heb ik al veel deugd aan gehad!
Ik ben nu even blij dat de vakantie gedaan is. Ik heb een schoon muziekske opgezet. En doe even op mijn gemakske mijn goesting. Dat is toch weer een aantal dagen geleden. En het zonneke schijnt. Het leven kan schoon zijn.

zondag 19 april 2009

House is in the house

Bij ons toch op zondagavond. Tijd om nog een keer voluit van mijn enige tv-verslaving te genieten.

Het zit erop

De vakantie van de klein mannen. Jammer dat het gedaan is, maar tegelijk ook niet. Ik heb ervan genoten. Maar nu graag terug wat meer tijd voor mezelf. Is dat erg? Nee, gewoon nodig, denk ik. Het wordt de volgende weken alweer druk genoeg. Het zal alleen morgenvroeg weer 'zeer' doen als we op uur en tijd uit onze nest en uiteindelijk op school moeten geraken. Maar dat zijn zorgen voor morgen.

vrijdag 17 april 2009

Plof!

Sommige avonden zou je eens willen 'doorspoelen' tot ze slapen. En nét dan, nét dan lijkt daar dus geen eeeeeeeind aan te komen. Vanavond was het dus van dat. Ik ben meestal wel voorbereid op de 'moeilijke vragen net voor het slapengaan', kaliber: "wie was de eerste mens?" en "waarom heeft de zon geen kindjes?". Vanavond deed ons meisje een schepje bovenop in de categorie 'onmogelijke vragen': "ik weet niet waarover ik moet dromen, mama. Kan jij eens iets zeggen?" Ik ben er - fout fout - wel eens in geslaagd om haar op leuke, maar rustige ideeën te brengen, wat dat betreft. Maar nu had ik echt geen inspiratie. Of toch, ik had wel inspiratie, maar mijn ideeën waren niet goed genoeg. Het mocht niks zijn dat al gebeurd was, maar graag wel iets concreet. Het mocht ook niet te spannend zijn, want dat is ook niet goed om rustig in slaap te vallen, maar toch interessant genoeg. Enfin. Ik heb het opgegeven en ben tien minuten later nog eens een knuffel gaan geven. Intussen is alles rustig boven. Dat was dat. Hoog tijd om in de zetel te ploffen.

donderdag 16 april 2009

Terug boven water

Het heeft ons deugd gedaan. Het was bij jullie wellicht beter weer. Maar het leven is op vakantie - kost en inwoon en met een permanente babysit - toch wel wat eenvoudiger dan thuis. En de gezonde buitenlucht - het madeliefjesveld, het kabbelende water, steentjes zoeken op het pad, een bloemenketting maken, mediteren onder een grote boom - doet wonderen (met of zonder regen) .

woensdag 8 april 2009

Allez y

Ik ben ermee weg. Voor een weekje. Met de kindjes per TGV naar Avignon alwaar mijn lieve ouders in de buurt kamperen. Ik vind het wel een beetje spannend, want het is zo'n 15 jaar geleden dat ik met mijn ma en pa langer dan 3 dagen zo intensief samen leefde. Maar we gaan het wagen. Toedeloe en tot volgende week.

Aan de rilatine

Ik ben begonnen. Ben benieuwd.

zondag 5 april 2009

4 april

... Het was feest op mijn manier: beetje chaotisch, maar heel intens. Ik heb ervan genoten!
(als ons meisje meeleest, klinkt dit tekstje wel een beetje gek ... net of iemand in mijn dagboek leest)

donderdag 2 april 2009

Vervroegd pensioen

Blijkbaar vindt iemand het nodig dat ik naar een commissie ga om te zien of ik niet op vervroegd pensioen moet wegens gezondheidsredenen. Vandaag viel er een brief in de bus en ik moest zelf nog navragen wat de bedoeling was. IK BEN 35 EN IK HERSTEL VAN EEN BURN-OUT! Dat is toch normaal dat je daar niet op een paar weken mee klaar bent? En kom niet af met 'standaardprocedures'. Ik ben toch geen 'standaard'-geval om op pensioen te sturen?
Allez, het waren 4 goeie dagen. Wat op zich een hele prestatie is. Ik voel me na die brief precies ineens niet meer zo lekker. Ik ben het niet gewoon om me kwaad te maken, denk ik. De spanning loopt effe hoog op.
Maar ja, zo'n 'standaardprocedure' is er waarschijnlijk niet om u beter te maken. Ik zal maar rekenen op het gezond verstand van die commissie zeker? Ik laat me zo rap niet afschrijven! Nu maar weer proberen van het zonneke te genieten en van het vooruitzicht van vakantie met de kindjes.
Vervroegd pensioen. Late aprilgrap, ja.