Een heel lieve vriendin van me zit in de rats. Haar collega is al maanden ziek. Hoewel er vervanging is, is zij diegene die de boel recht houdt. Gemotiveerd en geëngageerd als ze is, blijft ze de problemen oplossen die dat met zich meebrengt. Bovenop haar eigen drukke job.
Maar ik zie dat de rek eruit is. Ze is op. Al durft ze mij er niet mee belasten, ze kan het niet verbergen. Ik blijf haar zeggen dat ze goed voor zichzelf moet zorgen, want dat zij de enige is die dat kan. Grenzen trekken. Niet in dezelfde val trappen als ik. Af en toe de boel in het honderd laten lopen. Want anders is het voor anderen te gemakkelijk om de problemen te negeren.
"Zie je wel dat het lukt!" Ja, maar ten koste van wat?
Ik weet maar al te goed dat dat niet gemakkelijk is. Het zit niet in onze aard om de boel de boel te laten. Ze ligt me na aan het hart. Want die zieke collega, dat ben ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten