donderdag 11 september 2014

Vertaling

... quasi perfecte vertaling van 'eventjeswicht'!
Life is een beetje te hectisch (maar o zo boeiend!) op dit moment om veel tijd te maken voor het blogje, maar zo af en toe kom ik nog wel eens piepen.
Dikke zoen!!!

zondag 8 juni 2014

Finally being myself (I think)

When you are born a lotus flower, be a beautiful lotus flower, don't try to be a magnolia flower.

If you crave acceptance and recognition and try to change yourself to fit what other people want you to be, you will suffer all your life.

True happiness and true power lie in understanding yourself, accepting yourself, having confidence in yourself.

Thích Nhất Hạnh

Merci Ann (alleskomtgoedann)

vrijdag 30 mei 2014

Spannende tijden (2)

Voorzichtig leven, daar doen wij hier tegenwoordig niet aan. Maar dat falen ... toch ook liever niet ... pffff. Examenstress is in the house!

woensdag 28 mei 2014

Spannende tijden

Misschien even de blog-stilte verklaren: laatste examenperiode gaat van start en het is alweer super spannend of ik alle ontwerpjes en papers klaar krijg. En maandag start ik met mijn nieuwe job ... En dat dus allemaal tegelijk ... Het zijn spannende tijden!

vrijdag 2 mei 2014

En dan gaat het dus fout

Over hoe het soms fout gaat ... en daarna weer beter! Heel authentieke getuigenis over burn-out door Chris Van den Abeele, wiens stem elke radio1 luisteraar nog steeds herkent uit de duizend!

En dan gaat het dus fout from mediarte on Vimeo.

zondag 27 april 2014

Alles komt goed

In De Morgen van dit weekend stond een cartoon van Ilah die, eh, zeer pijnlijk herkenbaar is. Klik op de foto voor een leesbare versie.

thecartoonist.be/nl/cartoonist/Ilah

donderdag 3 april 2014

"De wereld door de ogen van mijn autistisch zoontje van zes" - Hind Fraihi in De Morgen

Integraal uit De Morgen van 2/4/2014:

"Op deze Wereld Autisme Dag schrijft freelance journaliste Hind Fraihi hoe ze iedere dag de wereld probeert te zien door de ogen van haar autistisch zoontje.

Neem het me niet kwalijk als ik je niet groet, of je zelfs niet aankijk. Het is niet dat je me niet interesseert. Jouw blik zegt me allicht weinig. Of misschien net te veel. Wie zal het zeggen. Alleszins het zijn vooral de kleine dingen aan jou die me boeien. Die treffen mijn oog. Het kleine diamantje aan jouw verlovingsring bijvoorbeeld. Of de kleine afbeelding van een orka op jouw fiets.

Ik wil je trouwens gerust wat vertellen over de zwaardwalvis. Wat zeg je? Ik hoor je een vraag stellen maar ik luister niet. Ik zwijg. Dat pigmentvlekje op jouw hals heeft me zonet afgeleid. Al die partikels op je huid kan het zijn dat ik ze zie? Interessant. Maar sorry, wat vroeg je ook al weer?

Kijk ook niet raar op als ik zomaar op je afstap en met de deur in huis val. In mijn huis, sommigen noemen het mijn wereld. Ik kan dan niet zwijgen over piraten, schepen, de onderwaterwereld. En bij uitbreiding heel het dierenrijk. Ik krijg er maar niet genoeg van. Soms dram ik zelfs door. Maar geef me de tijd en ik neem je mee. Misschien wel heel ver terug in de tijd. Naar de prehistorie en dino's. Je weet wel, de diplodocus, centrosaurus, pterosauriër,... Ken jij die niet? Wat een rare snuiter ben jij.

Meester in hypocrisie

Er zijn me nog vreemde dingen aan jou opgevallen. Je praat graag, zelden met kennis van zaken. Je maakt van surfen op oppervlakkigheid een kunde. Ik vrees dat ik dat talent nooit zal hebben. Meestal ben je ook een meester in hypocrisie. Je vraagt telkens aan de mensen hoe het met hen gaat. En je doet alsof het jou oprecht interesseert maar je gaat gewoon het rijtje der regelmaat af: hallo? - alles goed? - daaag. Eigenlijk staat het gewoon in jouw script. Het handboek der ongeschreven sociale regels. Het dicteert jou op gezette tijden en plekken nutteloze opmerkingen te poneren. Wedden dat je 's ochtends bij de bakker steevast over het weer begint? "Het zonnetje schijnt", zeg je dan pienter. Opmerkelijk, want de zon schijnt altijd. Behalve 's nachts. En als het regent, jammer je volgens het boekje. De zucht hoort er aldoor bij. En dan zeg je tot slot tegen de bakker: "Voor mij hetzelfde als altijd." Ik heb jouw repetitieve gesprekken door. Jouw universeel scenario.

Leugenaar. Ook al valt een geschenk niet in de smaak dan nog zet je een blij gezicht op. Dank je, lieg je. Ik doe dat niet. Als ik een geschenk niet waardeer dan zeg ik dat ook. Meestal toch. Maar dan noem je me onbeleefd simpelweg omdat ik eerlijk ben.

Ik speel zelden toneel. Ik heb geen masker op. En dan noem je mij raar? Anders. Een autist. Ook opvallend: je hebt er een handje van weg om alles luidop te benoemen. De zon, de regen. Hoe je je voelt. Wie anderen zijn en - vooral - hoe eigenaardig ze wel niet zijn. Vooral kinderen. Ze zijn te druk, te dromerig, te onhandig. En je steekt ons dan gretig in een hokje, naarstig op zoek naar een etiket om op te plakken. ADHD, ADD, autisme,... Eens je mijn medewezentjes gelabeld hebt, trek je de schuif open op zoek naar een plan van aanpak. Een stappenplan. Haast een handleiding. Alsof we producten zijn die van de lopende band rollen. Recht uit de kinderfabriek, maar oeps, met losse onderdelen zonder montageplan. Dan moet je even gaan zoeken, gemakshalve in psychiatrische testen.

Etiketteren, het is een industrie geworden. Ik daag je uit. Zoek in Vlaanderen een klas waarin geen enkel kind een psychiatrisch label heeft. Ik denk dat je van een kale reis terug komt. Nu ja, alsof een reis haren heeft.

M-decreet, mager decreet

Het klopt niet. Het mag niet. En ik wil het niet. Ik wil niet behoren tot de generatie van etiketkinderen. Het is altijd wat met ons: we huilen (mag het?), we dromen (is dat een probleem?), we zijn druk (en jullie dan niet?), en zelfs te speels (wie wil er niet jong blijven?).

Ik spreek even voor eigen winkel. Wat doen jullie eenmaal de autisten als het ware van de band rollen? Thuisbegeleidingsdiensten trekken aan de alarmbel. Hun hulpverleningsaanbod is ontoereikend. Scholen komen aan deze 'overproductie' amper tegemoet? De wachtlijsten voor het bijzonder onderwijs zijn nooit zo lang geweest. Gewone scholen huilen met de pet op en begeleiden noodgedwongen en niet zelden zonder expertise autistische leerlingen. Sommige scholen weigeren tout court autisten. Het parlement stemde in maart het M-decreet. M staat voor maatregelen voor leerlingen met specifieke onderwijsbehoeften. Voor iemand zoals ik. Voor mij staat de M voor mager decreet. Too little, too late.

En dan later. Wat op de arbeidsmarkt? Waar kunnen we aan de slag? In een etikettenfabriek allicht. Raar. Hoe een welvarend land zo kortzichtig is. En dan zeggen ze iets over mij. Dat ik niet spoor. Sta er even bij stil. Jullie, ja: ouders, professionals allerhande. Zou het ook niet aan jullie kunnen liggen? Geen tijd voor ons. Geen geduld. Wij moeten almaar beter en sneller presteren. Dichtbij de perfectienorm. Jullie willen geen kinderen maar een olympiade. De medailles tonen jullie met fierheid op Facebook. Bij vermoedelijke problemen kloppen jullie aan bij een leger -ologen. Zelden kijken jullie in eigen boezem.

Nu, ik ben anders. Onmiskenbaar. Niet beter, niet slechter. Gewoonweg anders. Uniek zoals ieder kind. Maar net - en soms meer dan dat - dat tikkeltje anders. Ik ben amper zes en begin jou te zien in stereotypes. Als een oppervlakkige, domme stresskip die de tijd niet neemt om naar de kleine dingen te zien. Als een kip aan de montagetafel van het maakbare kind. Van een kind dat zich niet laat moduleren in schema's of plannen. Een kip zonder toekomstvisie. Een kip zonder kop.

Ben jij werkelijk die kip? Ben ik zo anders? Ik wil niet opgroeien in stereotypes. Dat is eng. Ik wil opgroeien in een samenleving met tijd, geduld, oog voor gevolgen en doortastende oplossingen, met een waardige plaats voor vele anderen, want anders dat zijn we allen.

Trouwens, had ik jou al verteld over dino's en piraten?"

dinsdag 11 maart 2014

Terug een moestuin!!!

Wim Lybaert is de Jeroen Meus en de Bartel Van Riet van de moestuin. In een artikeltje in de weekendkrant verheugt hij zich op een nieuwe oude gewoonte en misschien wel een blijvertje voor lange tijd: de moestuin! Misschien gaan wij dit jaar wel voor een 'vierkante-meter-moestuin' op ons koertje. Ik verheug me al op heerlijke aardbeien van eigen kweek!

Naar het artikel

maandag 13 januari 2014

zaterdag 11 januari 2014

Picture


Stress is a friend

Mmm. Dit bekijkt de boel toch weer eens van een andere kant.

woensdag 1 januari 2014

Aan al wie durft (een beetje is al genoeg)

Integraal overgenomen uit De Morgen, omdat geen woord teveel is, geen woord te weinig, omdat ik dit zelf had willen schrijven en je dit moet lezen, zo mooi. Bedankt Griet Op de Beeck. Ik hang aan uw rokken, ook in 't nieuwe jaar.

"Ik hou niet van deze tijd van het jaar. Te vroeg donker, te grote kou, te nadrukkelijk wegtikkende tijd, te veel zoete liedjes in de straten waar er leven is, te veel verplichte cadeaukoperij die niks te maken heeft met willen geven, te veel gelegenheidsnadenkers (dat is toch iets voor alle dagen, of tenminste de dagen waarop het er toe doet), te veel lege gesprekken op feesten waar je niet per se wou zijn, te veel in kleurig papier verpakte sokken onder kerstbomen, te veel opgewarmde diepvrieshapjes die eigenlijk naar niks smaken, te veel vuurwerk en te veel ongelukken met dat vuurwerk waar ze het dan in het journaal weer over moeten hebben, zoals over de kust bij mooi weer in die eerste zomerdagen, te veel mensen die denken dat ze zich eenzaam moeten voelen, omdat ze geloven dat die mensen met families rond de feestdis dat sowieso niet zouden zijn. En te veel zelfmoorden, overal, dat ook nog.

Maar net daarom denk ik nog heftiger dan anders: ons leven is van ons. Dus laten we leven – voluit en gretig – omdat we dat willen, en graag zien omdat we dat kunnen. Laten we beter leren weten. Laten we vergeten, laten we nooit vergeten. Laten we gaan tot ver voorbij dat ene punt, dat moment waarop we vrezen niet meer te kunnen, en laten we lief zijn voor wie dat nog niet kan. Laten we nietsontziend ontroerd raken. Laten we verleren hoe het moet, geloven dat het waar is, weten dat het zo niet verder kan. Laten we ons verbazen. Laten we nergens op voorbereid zijn. Laten we in goeie aarde vallen. Laten we ze openlaten: onze deuren, onze armen, onze geesten. Laten we mannen zijn uit veel kleine stukjes en vrouwen die ook eens durven niet te weten wat ze willen. Laten we slechte verliezers zijn, als het onszelf is die we kwijtgeraken. Laten we stilvallen, wegwaaien, terugkomen, opstaan, aanreiken, dromen, drinken en kussen. Laten we kussen. Laten we weten dat ja zeggen theoretisch altijd het mooist is en soms toch kiezen voor een nee, omdat we dat verdienen. Laten we stoppen met hopen en doen wat moet gebeuren om het te doen gebeuren. Laten we weten wat de feiten zijn en daar dan niet te veel rekening mee houden. Laten we afspreken dat geen enkele brug te ver is. Laten we onze geheimen harten koesteren, omdat Spinvis dat gezegd heeft. Laten we bekken openbreken. Laten we geen engelen zijn, maar als het kan toch ook geen duivels. Laten we mensen zijn. En helemaal onszelf worden, niet wie we denken dat anderen willen dat we waren. Laten we meezingen met de radio, ook als het een heel fout liedje is. Laten we alleen maar groene thee drinken als we dat echt lekker vinden. Laten we lopen tot we niet meer weten waar de straten zijn, en de luchten en het water. Laten we geloven dat het allemaal goud is wat blinkt. Laten we niet weten wat de grenzen zijn. Laten we redden wat er te redden valt, en diegene koesteren die daar meer moeite voor doen dan wijzelf. Laten we slapende honden keihard wakker maken. Laten we zacht zijn voor onze wilde harten, en ook voor dat van wie ons het dierbaarst is, en óók voor dat van die ene norse man op straat, die was vast gewoon even heel ongelukkig. Laten we weten wat we waard zijn. Laten we vasthouden wie dat verdient, laten we loslaten wie dat verdient. Laten we begrijpen wat de liefde is, laten we onthouden dat dat alles is, of toch bijna. Laten we durven. Driehonderdvijfenzestig dagen lang, en dan weer opnieuw.

Griet Op de Beeck"

Griet Op de Beeck is schrijfster van Vele hemels boven de zevende en werkt aan een nieuwe roman. Ze is columnist bij De Morgen en schreef deze 'Nieuwjaarsbrief'.

Warme wensen


Warme wensen voor 2014! Blijf gezond, geloof in jezelf en doe dat samen met de mensen die je lief hebt!