woensdag 30 november 2011

Een scène goed besteden

Als er een scène op komst is, kun je nog proberen om er omheen te fietsen, maar vaak moet het er toch gewoon van komen. De aanleiding vanmiddag voor de grootste scène sinds maanden was enorm banaal. Maar het was al snel duidelijk dat er geen ontkomen aan was. Op zo'n moment is het van cruciaal belang om de scène goed te benutten. Als je er toch doorheen moet, dan maar all the way. Scènes dienen namelijk om van te leren. Dat laatste geldt trouwens voor moeder én kind. 
Onze kleine man wou geen warm eten vanmiddag, maar zijn vertrouwde boterhammen. Al waren het lekkere worsten met stoemp. Dat maakte allemaal niet uit. Hij moest en zou boterhammen eten. Eten wat op tafel staat, bleef ik herhalen. Net een plaat die bleef hangen. We deden time-out, probeerden daarna nog eens zonder succes, nog eens time-out, huilen, smeken, hij kreeg me niet overhaald. Ik moet een enorm vertrouwen uitgestraald hebben. Dat was niet zozeer vertrouwen dat ik het zou halen, maar eerder vertrouwen dat hij wel uit z'n scène zou geraken. Uiteindelijk ging de storm liggen en daarna was onze jongen gewoon zijn eigen flinke zelf  ... op nog een paar grote snikken na. Hij heeft nog twee borden worst met stoemp gegeten. En vond het nog lekker ook.
Dat was nog eens een goed benutte scène. Nu kunnen we er weer tegen tot het eind van het jaar. Hoop ik.

donderdag 24 november 2011

Tot je knieën in de modder

Het leven draait NIET om de WOW-momenten, het ultieme ZEN-gevoel op je meditatiekussen, de dagen dat ALLES gesmeerd verloopt. Het gaat WEL over tot je knieën in de MODDER zitten ploeteren. Wil je gelukkig zijn dan moet je net DAT voor lief nemen. Het LIJKT alleen maar zo dat een ander nooit kniediep onder de smurrie zit. Want WE PLOETEREN ALLEMAAL!

dinsdag 22 november 2011

Appeltjes voor de dorst














Moeder en dochter hebben gisteren nieuwe kleurpotloden uitgeprobeerd. Een groene bol werd al gauw een appel en toen waren we vertrokken voor een reeksje. Zijn ze niet om in te bijten? "Morgen beginnen we aan 'peren'!", zei dochterlief nadien. (De laatste is in stift, want die maakte ze later in bed nog snel even.)

zondag 13 november 2011

Rode punt

Focus op de rode stip en merk wat er gebeurt.




zaterdag 12 november 2011

Ik bereid me voor

Af en toe krijgen we een flash-forward. Onze kleine meid wordt binnen een paar maanden een tiener. Ze is tegelijk nog klein en kwetsbaar, maar stilaan verandert het één en ander. Zo nu en dan krijgen we een voorsmaakje van de pubertijd. Ik heb net Praten met je tiener uit van Peter Adriaenssens. Hij geeft een inkijk onder de hersenpan, legt uit welke gigantische evolutie er in dat kleine kopje wordt voorbereid. Hoe dat kind in al zijn impulsiviteit met vallen en opstaan leert om een 'redelijke' grote mens te worden. Dat puberen blijkt heel belangrijk om daar te geraken. Zo zal zij zichzelf ontwikkelen tot uiteindelijk een (hopelijk) wijze volwassene. Het is aan ons om haar daarin te begeleiden, bijsturen waar nodig. De beroemde kinderpsychiater laat zien hoe de 'wijsheid' ook bij onszelf soms overschaduwd wordt door emoties die het resultaat zijn van wat we tot nu toe zelf hebben meegemaakt. Ouders zijn ook maar mensen. De kinderen mogen dat trouwens ook weten. Heel wat valkuilen passeren de revue gevolgd door heel concrete handvatten waarmee we aan de slag kunnen. Wondermiddelen zijn er niet al zouden we dat maar al te graag willen. Een puber (bege)leiden tot een gezonde volwassene is hard werken, daar ben ik zeker van. Maar het is het waard.

Als je het mij vraagt: zeer nuttige lectuur voor alle ouders met pubers (in de dop).

Intolerant (2)

Zalig. Gisteren zijn we Marokkaans gaan eten. Met goed gezelschap. Heel gezellig, heel lekker. Maar na afloop blijkt mijn lijf toch weer wat minder tolerant te zijn dan ik dacht. Gezien de Marokkaanse keuken weinig of geen melkproducten gebruikt, ligt de oorzaak van mijn mottigheid (figuurlijk natuurlijk) wellicht niet aan mijn lactose-intolerantie. Is het een beestje, was het het eten, nee, ik weet het niet*. In plaats van u allemaal te voorzien van beukenhaag en perenboom in Het Plantenhuis, lig ik onderuit op de zetel te doen waar ik de laatste tijd maar heel weinig tijd voor heb: surfen, lezen, schrijven, huis-tuin-en-keuken-programma's kijken. Hoewel, nee, geen keukenprogramma, wegens mottig (figuurlijk, ja, figuurlijk!).

(* vrij naar Mega Mindy)

zondag 6 november 2011

In de cockpit

Een opvoeder is een beetje een piloot. En de kinderen zijn dan de passagiers. Jij houdt al die metertjes en wijzertjes en hendeltjes in bedwang. Het is altijd makkelijker als je een co-piloot hebt. Belangrijk: jij en de co-piloot gaan liefst dezelfde richting uit. De passagiers weten wél graag waar het vliegtuig naartoe gaat. Soms hebben ze inspraak in de bestemming of mogen ze even in de cockpit kijken en soms ook niet. Maar uiteindelijk bepalen de piloten waar het naartoe gaat. Wanneer de kinderen klein zijn, ben je piloot én de steeds zorgende steward(ess). Dan loop je je te pletter. Nu de kinderen in de 'latente fase' zijn, kunnen we af en toe eens op automatische piloot. Dan kan je als piloot al eens achterover leunen. Maar het duurt nog heel lang voor onze passagiers zelf mogen/kunnen vliegen.