Als er een scène op komst is, kun je nog proberen om er omheen te fietsen, maar vaak moet het er toch gewoon van komen. De aanleiding vanmiddag voor de grootste scène sinds maanden was enorm banaal. Maar het was al snel duidelijk dat er geen ontkomen aan was. Op zo'n moment is het van cruciaal belang om de scène goed te benutten. Als je er toch doorheen moet, dan maar all the way. Scènes dienen namelijk om van te leren. Dat laatste geldt trouwens voor moeder én kind.
Onze kleine man wou geen warm eten vanmiddag, maar zijn vertrouwde boterhammen. Al waren het lekkere worsten met stoemp. Dat maakte allemaal niet uit. Hij moest en zou boterhammen eten. Eten wat op tafel staat, bleef ik herhalen. Net een plaat die bleef hangen. We deden time-out, probeerden daarna nog eens zonder succes, nog eens time-out, huilen, smeken, hij kreeg me niet overhaald. Ik moet een enorm vertrouwen uitgestraald hebben. Dat was niet zozeer vertrouwen dat ik het zou halen, maar eerder vertrouwen dat hij wel uit z'n scène zou geraken. Uiteindelijk ging de storm liggen en daarna was onze jongen gewoon zijn eigen flinke zelf ... op nog een paar grote snikken na. Hij heeft nog twee borden worst met stoemp gegeten. En vond het nog lekker ook.
Dat was nog eens een goed benutte scène. Nu kunnen we er weer tegen tot het eind van het jaar. Hoop ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten