Doe eens iets in slow motion

Ik had gisteren overdag niet zo'n schitterende dag - achteraf gezien. Meestal komt dat besef inderdaad pas achteraf. Als je'r (bijna) niets meer aan kunt doen. Op het moment zelf zie je niet dat je van het ene naar het andere rent - en vooral jezelf voorbij. Is het zelfs de normaalste zaak van de wereld. Ik heb zelfs van stuk voor stuk wat ik gedaan heb geen spijt. Maar toch voelt het aan het eind van de rit NIET oké.

Gisteravond heb ik er nog wel een goed eind aan gebreid, zodat de balans wat positiever is uitgedraaid. Het is een kwestie van even nadenken wat je best zou doen en dan DOEN. Meestal is de moeilijkste stap eraan beginnen. Ik had echt geen zin om te koken, maar heb het wel gedaan. In slow motion. Ik deed elke handeling twee keer trager dan anders. Eén ding tegelijk. Met de nodige aandacht. Ik nam de tijd om te beslissen welke handeling eerst moest en welke dan het volgende was. En dat lukte wonderwel. Ik werd er zelfs heel rustig van. En het eten was op tijd klaar! Leve de traagheid!