Ik heb me heel lang afgevraagd wat me nu zo intrigeert in kunst (kleine of grote K dat maakt niet uit). Ik ben namelijk niet selectief in genre of discipline, stijl of periode, kleur of timbre. Er is heel wat dat mij kan raken. Maar hoe komt het dan dat het ene me wel en het andere me niet raakt.
In het Musée Picasso stond ik voor een werk van de grootmeester, waar je naast en onder zijn lijnen nog het 'klad' in potlood kon onderscheiden. Dat deed me beseffen dat het vooral het menselijke aspect is dat me aanspreekt. Dat iemand met eigen hand of stem of weet ik veel die kunst geproduceerd heeft.
Vaak is het net het kleine onperfecte detail, de kleine aarzeling, de originele vondst, het onderliggende probeersel dat mij echt over de streep trekt. Perfectie is vaak zo clean, té af. Zegt me niet zo veel, omdat ik de mens erachter niet meer kan zien. En het gaat voor mij net om die kunstenaar en wat hij wil vertellen. Kunst wordt immers in wezen door mensen gemaakt en die zijn van nature niet perfect. En daar vang ik graag nog een glimp van op.
Neemt niet weg dat ik ook kunst kan apprecieren die dan weer probeert om dat perfecte toch te verwezenlijken ondanks het feit dat dit eigenlijk onmogelijk is. Misschien omdat ook dat weer helemaal menselijk is en er maar enkelingen die perfectie echt kunnen benaderen. Maar het moet dus niet.
Als ik de mens achter de kunst maar kan blijven zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten