Ochtendstress

De voorbije maanden flitste meermaals door mijn hoofd: waar zijn we met z'n allen toch mee bezig? Ik hoor zoveel mensen zeggen dat het dagelijkse leven te gejaagd en gestrest verloopt.

Onlangs ben ik gestopt met mezelf 's ochtends op weg naar school op te jagen. Als we te laat zijn, dan zijn we te laat. Het maakt heus weinig uit of je 5 dan wel 10 minuten te laat op school verschijnt. Te laat ben je dan toch al. Op het moment dat je in de wagen zit, kan je daar eigenlijk niks meer aan doen. Het tijdstip van vertrek is allesbepalend en die kans is verkeken. Dus: dan maar neerleggen bij de situatie.

Onlangs sprak een mama me nog aan bij de schoolpoort, vol bewondering: "Jij bent altijd zo relax ook al zijn jullie te laat? Ik wou dat ik dat kon." Ik dacht nog: "Je moest eens weten hoe gestrest ik vanmorgen was toen de kinderen hun boterhammen niet wilden eten", maar ik nam het compliment graag in ontvangst. Je krijgt voor zulke kleine dingen zelden een schouderklopje.

Ik las op de site van De Standaard dat enorm veel ouders last hebben van ochtendstress. Amper één op de tien ouders is volledig ontspannen bij het overlopen van de dagplanning. Het is een van de opvallendste conclusies van een grootschalige gezinsenquête van de Gezinsbond en de de Vlaams minister van Gelijke Kansen, Kathleen Van Brempt. Vooral het ochtendritueel is een piekmoment voor gespannen situaties. De enquête peilde naar wat gezinnen vandaag de dag nog wensen. En het antwoord was heel duidelijk: MEER TIJD!

Vooral vrouwen hebben behoefte aan meer tijd om alle gezinstaken af te werken. Mannen onttrekken zich vaak nogal van de zorg voor vanalles en nog wat. Gelukkig heeft mijn man geen gezinsenquête nodig om in te zien dat een tandje bijsteken altijd nog kan. Sinds een aantal weken neemt hij bijvoorbeeld vaker een latere trein, zodat hij de kids mee kan 'prepareren' voor school. En als hij voetbaltraining heeft, komt hij een uurtje vroeger thuis, zodat er genoeg tijd is om te koken en rustig samen te eten. Dan mag ik bijna niks anders doen dan op een stoel zitten en gezellig kletsen. Zo kan het dus ook! Ik moet zeggen dat dit een enorm verschil maakt voor mijn ouderlijke stress! Ik neem nog altijd heel wat taken op mij, maar het sloopt me minder.

In De Morgen van vandaag schreef Bernard Dewulf het volgende als reactie op het artikel - te lezen door alle papa's die nog een paar tandjes kunnen bijsteken:

Stress
Onze ochtenden zijn zenuwziek. Zo blijkt uit onderzoek. De kans dus dat u dit nu overspannen leest, is groot.
'Ouderlijke stress', zegt de krant, 'is 's morgens alomtegenwoordig.' Slechts een op de tien onder ons, huidige ouders, zweeft de ochtend in als een zwaluw, de rest: blote zenuw. Bovendien is onze stress "besmettelijk". Hij infecteert ook de kinderen - en straks ook de poes, de meubels en de heupen.
Het gezin als zenuwinzinking.
Voorheen de hoeksteen.
"Stress binnen gezinnen is geen modegril, maar een reëel gegeven", concludeert een stressconsultant. Zover is het dus gekomen. We hebben nu een stress-con-sul-tant nodig om de ochtenden door te komen. Daarna een psychiater voor de dag, een sekstherapeut voor de avond en een slaapingenieur voor de nacht.
De dagen als zenuwbanen rond de zon. Gaat het daar eigenlijk nog een beetje, in de samenleving?
Vooral vrouwen krijgen 's ochtends de zenuwen. Immers: zodra de kindren verschijnen, ontdekte het onderzoek tot ieders verbazing, "verdwijnt de man steeds meer uit het huishouden". Niemand weet waarhaan.
Wat een helden toch, wij gezinshoofden.
Oplossing voor al deze waanzin, volgens een bevoegde minister: 'een gezinsvriendelijker beleid'. Jaja. Vóór het bedrijfsleven ooit gezinsvriendelijk wordt liggen ganser stambomen al te vertakken in het graf.
We zullen het dus zelf moeten doen.
En ook al denk ik soms venijnig: stress is het nieuwe statussymbool - lieve, aan het kroost verslaafde moeders, blijf toch gewoon eens liggen in de frigide lakens van de hedendaagse ochtenden en ontferm u langzaam, tijdloos cirkelend over uw zenuwknoop.
En heren: verlaat uw schuilplaats. Het huishouden is gewoon een sprookje.
Steek uw vingers in een pannenlap, kijk door het sleutelgat naar haar komende zenuwen en schuif dan als een dienaar naast haar.
Het wordt de ochtend van uw leven.

Bernard Dewulf

De Morgen, vrijdag 30 januari 2009