Mijn geheugen is een zeef

Ik lijd aan geheugenverlies. Mijn kortetermijngeheugen is een zeef! Soms herinner ik me de gekste dingen écht niet meer. Burn-out brandt gaten in je geheugen.

Iets onthouden kost op dit moment de grootste moeite. Ik moet me even heel bewust concentreren en inprenten wat ik op de badkamer ga halen, in de hoop dat ik het boven nog weet. Ik loop dan toch nog heel vaak de badkamer voorbij, maar meestal besef ik het dan net daarna. Als ik dit allemaal niet bewust doe, loopt het gegarandeerd mis. Dan kom ik terug beneden met iets wat ik op de trap nog bedacht. Thuis kan je er vaak nog mee lachen - en dergelijke verhalen zijn waarschijnlijk voor heel veel mensen herkenbaar. Maar ook belangrijke besprekingen of afspraken zijn gewoon wég. Ik herinner me er niks meer van. "Dat hadden we toch afgesproken?" Geen idee! Op het werk is dat wel vervelend en het brengt heel wat andere stress met zich mee. Na een tijd word je het beu om je te excuseren, omdat je (weer) iets over het hoofd zag. Ik besef dat dit al een paar jaar (!) aan de gang is.

Er zijn allerhande truukjes om dit probleem op te vangen en ik probeer ze goed te benutten. Todo- en boodschappenlijstjes zijn onmisbaar. Ik heb ook een "kriebelboekje" - iets tussen een dagboek en een agenda in - waarin ik altijd kan neerpennen wat door mijn hoofd flitst. In deze situatie is het ook erg handig als alles in huis een vaste plek heeft - nog een werkpunt voor ons, moet ik toegeven. Op het werk liet ik een collega een mailtje sturen, zodat ik onze afspraak niet kon vergeten onderweg van haar bureau naar het mijne. Ik stuurde soms ook een mail naar mezelf als ik de volgende ochtend iets dringend moest doen. En verder doe ik mijn uiterste best me extra te concentreren als ik iets moet onthouden. Met wisselend succes.

Vorige zomer zat ik ook een tijdje overwerkt thuis. Toen herstelde mijn geheugen zich wonderwel na een aantal weken. Ik denk dat het jaren geleden was, dat ik nog zo goed kon onthouden. Deze (her-)ontdekking had een zeker aha!-gehalte. "Zo voelt het dus om behoorlijk te functioneren!" Rustig afwachten en er af toe eens goed mee lachen, is op dit moment de boodschap! Zolang de evolutie ons niet voorzien heeft van extra werkgeheugen, zit er niks anders op. De mens is niet meer aangepast aan de omstandigheden ... of is het omgekeerd?