Het kan een tijdje duren eer ik in gang schiet met iets. Ik weet dan wel waar ik naar toe wil (of moet), maar dan blijf ik nog een tijdje 'rond de pot draaien'. Nog effe uitstellen, twijfelen, beseffen dat het moet, 'nee, nu nog niet', wachten tot het juiste moment - soms komt dat nooit, maar enfin. En dan ineens is het zover, the point of no return: grote adem en SPRINGEN in't diep. Vroeger ergerde ik mij aan het rondgedraai. Intussen ben ik er zeker van dat dat niet helpt, eerder integendeel. Dit is de enige manier voor mij. Ik herken het gevoel. En dat stelt me gerust: ik zal wel springen als het tijd is. En dan ben ik zo goed voorbereid dat dat zwemmen wel zal lukken.
Vergelijk het met hoogspringers die op het punt staan hun persoonlijk record te verpulveren. Die zie je soms ook met kleine beweginkjes hun sprong voorbereiden. Nog effe ter plaatse trappelen. De perfecte sprong visualiseren. Nog even diep in- en uitademen. En dan een explosie van snelheid en kracht. En hopen dat de lat blijft hangen.
zooooooooooooo herkenbaar! :-)
BeantwoordenVerwijderen7/8e