Lut Celie staat even stil

Lut Celie schrijft in DM Wax vandaag in een persoonlijk stukje dat het dringend tijd is om even stil te staan en rond te kijken. Ze citeert een pleidooi voor mindfulness al wordt het woord niet vernoemd: 'Tijd, dat is zeven stappen zetten en rondom jou kijken, wat je waarneemt in je opnemen, het moment beschouwen zonder er een oordeel bij te zetten.' Een stukje over niet meer willen moeten, zelfs niet meer willen moeten niet te moeten.
Lees verder voor het hele artikel ...

Even hard tot stilstand gebracht

Een mooi gezicht is het niet, letterlijk en figuurlijk. Het voorhoofd vol Steristrips, kleine wondjes vlak onder de haarlijn, een diepe snee boven het linkeroor. Het resultaat van een onzachte aanraking vorig weekend met een glazen buitendeur. Dwars erdoor gebonkt na te zijn uitgegleden bij vrienden thuis op hun terras. Ik was beduusd van de klap, het geluid, het gegil rondom mij. Heel even leek alles stil te staan. Ook de volgende dagen bleef dat gevoel overheersen.
Het was alsof ik een krachtig halt was toegeroepen. Ik snakte ineens ook naar het gevoel van stilstaan op zich, van lange uren gewoon laten verglijden, bij dingen gaan staan en toekijken zonder er deel van uit te maken. Plots kwam dat verlangen zo intens en zo hevig opzetten naar mijn geplande reis in Afrika deze zomer.
Het wordt mijn eerste contact met het continent dat je naar het schijnt dwingt tot stopzetten, de hele tijd. Een continent waar je wel moet oplossen in die overweldigende, natuurlijke omgeving. Een continent dat geruisloos en geduldig vraagt af te stappen van de doelen die je voor jezelf gesteld hebt, zodat je tot vervulling komt. Vervullen in plaats van invullen. Ik blijf helaas nog zo veel met dat laatste bezig. In het voorbije hectische werkjaar ging het over niets anders dan dat. Invullen van agenda's, invullen van verwachtingen, verwachtingen van anderen.
Oude patronen
Ik duik dezer dagen in de vijf reisboeken die over het land dat ik straks zal bezoeken (Oeganda) bestaan. Ik lees niet echt, maar laat mijn vingers glijden over de foto's, over de kaarten vol kleine landwegen, over plekken. En ik zeg: wil ik zien, wil ik voelen, wil ik meemaken. Tegelijk vraag ik me de hele tijd af: "Zal ik het kunnen?" Reizen op zich is tot hiertoe altijd gelukt. Vliegtuigen nemen, wachten, zoeken naar plekken, bezoeken, me laten meenemen op avontuur, al dan niet door plaatselijke gidsen begeleid.
Nu wil ik meer. Ik voel dat ik het anders moet doen in deze periode van mijn leven. Ik ben aan meer toe dan mensen, fauna en flora bekijken en dat digitaal vastgelegd weer mee naar huis nemen. Toch verval ik telkens weer in oude patronen. Ik zie mezelf bezig, moet lachen met mezelf, om hoe ik in notaboekjes steekwoorden opschrijf. Te zien (een variant op 'te doen'): de berggorilla's, de bron van de Nijl, ... Alweer zit dat moeten erachter. Ik moet dit meegemaakt hebben, tenslotte ben ik op de bodem die het me allemaal aanreikt. Ik voel echter, diep van binnen: zo hoort het niet.
Vlakuil
Dus heb ik besloten de volgende weken in de leer te gaan bij vrienden die net terug zijn van drie maanden China. Dagelijks berichtten ze via het internet over hun wedervaren. Een explosie was dat, elke mail. Hoe verder ze zaten, hoe meer ze mij raakten met hun manier van meedobberen in die verre cultuur, onthaast en onthecht.
Ze vroegen af en toe aan mensen die hun pad kruisten wat 'tijd' voor hen betekende en hoe ze ermee omgingen. Een wijze man antwoordde: 'Tijd, dat is zeven stappen zetten en rondom jou kijken, wat je waarneemt in je opnemen, het moment beschouwen zonder er een oordeel bij te zetten.' Geen mooiere definitie gelezen. Zulke woorden zijn pure weldaad, meer waard dan de meest doordachte tips in geplastificeerde reisboeken. Dit weekend zie ik die dierbare vrienden, ze zijn pas terug. Ik wil in de leer over hoe ik geduld oefen. Tja, ook dat 'wil' ik weer.
Geduldig worden. Ik ken de theorieën genoeg. Over hoe heilzaam het is om rust te vinden, leeg te stromen vanbinnen, niets te hebben dat weerhaken in je zet. Ik zou het kunnen verkondigen in voordrachten en trainingen of voortvertellen aan mensen, omdat het zo klopt en zo krachtig is. Maar daar is die valkuil weer: het willen gezegd en getoond hebben. Terwijlik het zelf in daden zou moeten omzetten. Ach ja, dat moeten weer. Beter is: willen. Intussen droom ik van stoffige, rode aardewegen in een vochtig land waar ik maar één iemand echt wil tegenkomen. Of het een fraai beeld wordt, wat diep onder die Steristrips zit, ik weet het niet. Maar wat kijk ik uit naar die ontmoeting.