Intiem. Of hoe zwijgen vaak beter is dan naast elkaar praten.

"Niet alleen lichamen verstrengelen zich naar elkaar. Woorden kunnen dat ook: in innige omhelzing verkeren; passioneel over de gespreksvloer dansen.
De meeste woorden die dagelijks worden gewisseld, blijven aan de oppervlakte.
Vraagtde ene man aan de andere hoe het hem vergaat. Antwoordt de andere dat het niet zo goed gaat. Zegt de ene man: 'Ach, dat is toch logisch, dat is het seizoen, nog even doorbijten en in de lente wordt alles beter.'
Het omgekeerde gesprek vindt even vaak plaats.
Wil de ene man graag begrijpen waar het niet goed gaat met de andere. 'Hoezo het gaat niet goed, wat is er aan de hand?' En antwoordt die ander: 'Acht, het is niks, nog even en het is lente en dan zal alles wel beter gaan.'
Het koppel naast me, twee vrouwen, blijft niet aan de oppervlakte.
Ze spitten de taal van de ander. De taal is de mens. Door te graven in elkanders taal, graven ze in elkaar.
Ze stuiten op elkaars kern. Ze stoten op de vestingswallen die ze rond die kern hebben opgetrokken.
De ene keer maken ze verbale omwegen om hun doel te bereiken. De andere keer schieten ze recht in de roos.
Ze geven niet op. Ze trekken woorden uit elkaar. Benoemen gevoelens die tot dan toe onbesproken bleven. Ze raken snaren. Penetreren in elkaars leven.
Ze lachen. Ze kijken droevig. Worden boos. Lijken ontgoocheld.
Ze fulmineren. Kalmeren.
Allen: ze praten aan een stuk door.
Ze horen wat de ander zegt. De vraag is of ze, zo zonder enig moment van stilte, ook horen wat de ander bedoelt.
Daarom aarzel ik welke tafel ik nu de meest intieme vind.
Dit stel da elkaar constant met woorden aanraakt en bepotelt. Nu ees teder, dn weer grof.
Of dat andere stel verderop.
Daar zitten een man en een vrouw tegenover elkaar te zwijgen. Soms laten mensen die zwijgen pas echt het achterste van hun tong zien."
Margot Vanderstraeten in De Morgen van vandaag.