Nog één week

Op 1 oktober ga ik het wagen: terug aan de slag. Zelfde job. Andere ik. Dat kan eigenlijk niet anders als ik terugkijk op het traject van de voorbije 8 maanden.
Gemengde gevoelens. Ik zou nog even van de vrijheid willen genieten. Ik zou nog zoveel nutteloze leuke dingen willen doen. Maar ik kijk er ook naar uit om me weer te kunnen engageren in de fantastische projecten die bij mijn job horen. Terug samenwerken met de collega's die me nog altijd heel dierbaar zijn. Helemaal opnieuw beginnen.
Soms vraag ik me af of dat wel kan: opnieuw beginnen. Soms ben ik wel nerveus of me dat wel zal gegund worden: een schone lei. Maar ik heb me voorgenomen dat ik in elk geval bij mezelf start met een blanco strafblad. De miskleunen van vroeger heb ik mezelf intussen wel vergeven. Ik blijf niet meer zo lang vasthangen in schuldgevoel of teleurstelling in mezelf. Ik ben er nogal gerust in dat ik er wellicht nooit losjes ga overgaan. Maar mijn wereld stort toch al niet meer in als er iets fout gaat. En als je ADHD hebt én een uitdagende job, loopt er al eens iets in het honderd. Dat was dus écht niet zo'n handige combinatie.
Nog één week toch een beetje genieten van de vrijheid. En van me gewoon thuis goed voelen. Nog één week deze periode afwerken die zoveel heeft veranderd en mogelijk gemaakt. Het lijkt even spannend als de eerste schooldag.