Sunjata

Dinsdag hebben we eindelijk Sunjata in 't echt gezien in Het Paleis. We rijden er al een paar maanden mee op de achterbank. Maar nu dus in levenden lijve. Ge moet dat gezien hebben! Het naspel door mijn pagadders is enkel voor een beperkt publiek. Maar wedden dat uw koters Malinese jagers imiteren als je ze meeneemt naar dit prachtstuk? Doen!

Pudding

Kuiltje graven. Afdakje maken. De boel ondergraven. Toen regende het wat extra korreltjes. En viel het dakje in.

Volgende level

Euh. Ik besef dat dit een mechanisme is dat me voortdurend onderuit haalt. Ik plan om bepaalde dingen te doen. Er is altijd wel een reden waarom het niet kan. Of noem het een excuus. En dan duvel ik op mezelf omdat ik niet gedaan heb wat ik moest doen. Ik probeer me nu op te trekken aan dingen die de voorbije maanden WEL gelukt zijn. En dat dat aandeel langzaam maar zeker groter zal worden. Maar het is lastig. Dat is duidelijk.

Spijbelgedrag

We zaten om 8u30 eindelijk in de auto. De kinderen en ik. Ik stond er vanmorgen alleen voor. Manlief was blijven logeren bij een collega, want geraakte niet deftig thuis gisterenavond. Moest ook nog zwemzakken klaarmaken. Kerstfeestoutfit bijeenscharrelen voor iedereen. Brood halen. Intussen zie ik auto's stapvoets schuivelen door de straten. Boterhammen smeren. Botjes zoeken. Waar is die tweede handschoen. Ijs van de auto schrapen. 8u30 dus. Ik vertrek. Bol zachtjes 5 meter vooruit. En ineens maak ik de bedenking: "Waar ben ik mee bezig!" Jammer van het kerstfeest en de zwemles. Dat werk moet maar van thuis uit (niet dat dat evident is, maar soit). We spijbelen vandaag. Kwestie van mijn prioriteiten juist te houden. Gezondheid en veiligheid boven alles, toch?

Stille sneeuw

Al gemerkt dat alle klanken anders zijn als er een pak verse sneeuw ligt? En als het stil is, is het veel stiller.

Euh

"Jij bent eerder iemand die het lastig heeft om gewoon kritiekloos te doen wat er wordt gevraagd."
"Euh."
"Begrijp me niet verkeerd: daar is op zich niks mis mee. Zo'n mensen moeten er zijn."
"Euh. Ja, zeker?"
"Het probleem is dat je dat ook doet als je van jezelf iets vraagt. En dan is dat vooral heel vervelend en vermoeiend."
"Euh. Tiens. Dat zou best wel eens kunnen."
Zo ben ik dan toch niet zo'n fijn maatje voor mezelf. Ik denk dat ik 't met mezelf eens moet goedmaken en in het vervolg toch wat volgzamer zijn. Voor mezelf dan. En tegelijk ook wat milder. De rest moet nog maar wat wachten.

De waan van de dag?

Eventjes bijgelezen bij mijn collega-bloggers. Er is nogal wat getikt de laatste dagen. En dan vergeten waarover ik zelf weer wou schrijven. Waar zijn die grote inzichten in de waan van de dag? Ze komen en gaan. En nu even vooral dat laatste.

Vind jij dat nog normaal?

Dat weer van tegenwoordig?
De invasie van fruitvliegen als je een portootje wil drinken?
Ik ben geen doemdenkster, maar ik vind dit toch niet meer normaal.
Alle truukjes om die fruitvliegen in de val te lokken zijn trouwens welkom, want ik ben dat zo beu als kou pap.

Verschil

Het verschil is dat ik nu telkens sterker uit een dip kom. En vroeger altijd zwakker. Dat is toch wel wat anders!

Running

Tess over Too Many People.

Ondeugend

Piet mag ik iets vragen
zou je Sint eens willen plagen?

Een ondeugend Sint-gedicht van onze kleine kapoen

Met een schone lei

Op elk moment opnieuw kunnen beginnen. Daarin schuilt de ware volhouder.

Ann, Billy, Lala en Ansje

Soms klopt er ineens een hele familie aan de deur van de living. En altijd als we gaan eten. Dan staat Ann met haar hele kroost voor de deur. En altijd meeëten. Haar man is er nooit bij. Die hangt voor tv of die is naar het voetbal. Haar zoon lijkt verdacht op de onze. Ze zijn even oud, maar ze hebben elkaar nog nooit gezien. Toevallig zijn onze kinderen er nooit als deze onverwachte gasten mee aan tafel schuiven. Maar deze eten beter dan die van ons, dus dat is niet erg. En wij houden dan met Ann volwassen gesprekken. Over 't leven. Het huishouden. Ze doet zo graag groot. Ons meisje. Och, er zijn vervelender manieren van aandacht vragen.

Collect & Go

Ik heb eindelijk Collect & Go uitgetest. We hebben ons op een avondje eens bezig gehouden met de boodschappen bestellen. Dat is de eerste keer wat zoeken. Het afhalen zelf was op 10 minuten gefixt. En volgende keer zit ons boodschappenlijstje al klaar voor gebruik in het systeem. Man man, wat een luxe. Ik was gewoon om in een andere supermarkt te winkelen. De goedkopere prijzen van Colruyt compenseren ruimschoots de meerkost van Collect & Go. Dit bespaart me per week toch wel een uur aan boodschappen doen. Awel, dit is een voorbeeld van vernieuwing die inspeelt op de noden van vandaag, zie!

Supervlieg!

Het was zondag een fantastische dag in Schoten! Iedereen die erbij was, had kou langs buiten, maar zalig warm vanbinnen! Wil je weten wanneer Supervlieg in jouw buurt landt? Surf naar www.supervlieg.be!

Gelezen op t does wool: "Finish each day and be done with it.You have done what you could.Some blunders and absurdities no doubt crept in'forget them as soon as you can.Tomorrow is a new day,you shall begin it well and serenely..."Ralph Waldo Emerson

Soms kan je gewoon niks goed doen

En dat is begod lastig!

Enthousiasme gefnuikt

Het zit diep ingebakken. Zeer diep. Onverwachte of zotte ideeën landen bij mij meestal in een poel vol praktische bezwaren. Maar zo doe je natuurlijk zelden iets dat eens uit de band springt. Dat de boel wat kleur geeft. Het is vaak sterker dan mezelf. Ik ben al vrij bedreven in het afbijten van mijn tong. Het is eigenlijk straf dat er nog een verstaanbaar woord uitkomt, eigenlijk. Maar dit soort bedenkingen floept er nogal eens uit. En het verhoogt mijn saaie-trien-gehalte behoorlijk. Ach. Dat kneden we er nog wel uit. Want ik hou wel van wat kleur en van onverwachte leuke ervaringen. En ik ben allesbehalve een saaie trien.

De essentie

Wijze woorden: "Wacht niet tot op 't laatst om tot de essentie te komen. Dan komt het er meestal niet meer van."

De God van Kleine Dingen

"In die vroege, vormeloze jaren, in het prille begin van hun geheugen, toen het leven nog vol Begin was, zonder Einde, en Alles Voor Altijd was, dachten Esthappen en Rahel aan hun tweeën samen als Ik en Mij, en aan zichzelf afzonderlijk als Wij en Ons. Alsof ze een heel speciaal soort Siamese tweeling waren, lichamelijk gescheiden, maar met een gezamenlijke identiteit."
uit: Arundhati Roy, De God van Kleine Dingen, Prometheus

Ik sprong uit mijn bed

Een goed uur geleden sprong ik uit mijn bed. Net op tijd. Zodadelijk zouden de klein mannen komen. We zouden beginnen met het supervlieglied. Kwestie van de violen te stemmen. En daarna in vier groepjes verdelen voor hun workshop. Ik was alleen effe vergeten wat die vier groepjes moesten doen, maar bon. Reden genoeg om uit bed te springen. Dan kon ik het nog bedenken. In mijn versufte geest zei een vriendin: "Maar ben je gek! Je bent ziek. Bel die workshop toch af." Toen bedacht ik dat met kinderen in mijn slaapkamer het supervlieglied zingen een beetje belachelijk was. Ik was intussen klaarwakker. Een droom kan verdorie heel meeslepend zijn. Mijn lijf vol adrenaline. Niet voor een drukke supervliegdag. Wel helemaal klaar voor weer een dag op de zetel hangen. En wachten tot mijn griepje achter de rug is. Ik had me - dacht ik - goed neergelegd bij mijn verplichte rust. Maar onbewust was ik misschien toch liever gaan werken.

Mindful Madonna

Madonna in Humo:
"Tegenwoordig maak ik elke ochtend en elke avond een moment vrij om stil te staan bij wat ik gedaan en gezegd hebt, en wat voor invlied dat heeft op anderen. Soms kom ik er goed uit; soms moet ik mezelf een dikke onvoldoende geven. Dan denk ik: 'Wat laat ik toch een spoor van vernieling achter!' Maar zo móet ik het doen: fouten maken en mezelf achteraf vergeven. Ik ben ook maar een mens."

Dagindeling

Ik heb altijd de neiging om elke dag teveel hooi op mijn vork te nemen. De beschikbare tijd overschat ik steevast. De tijd die ik nodig heb voor taken onderschat ik voortdurend. Reken daarbij nog een dertigtal mails per dag die je aandacht afleiden van wat je te doen staat. En nog een heel aantal onverwacht gedoe waarmee je geconfronteerd wordt. Doe er nog een klein vleugje adhd bij. Enfin. Dat liep vroeger dus constant in het honderd. Ik heb sinds ik terug aan het werk ben een dagindeling bedacht waarmee dat toch een stuk beter onder controle blijft.
Ik deel mijn dag als volgt in:
9u mailbox uitmesten en planning bekijken
10u blok I
11u pauze (met op het einde even mail checken)
11u30 blok II
12u30 lunch
13u30 alles-op-een-rijtje-moment (met op het einde even mail checken)
14u blok III
15u pauze (met op het einde even mail checken)
15u30 blok IV
16u30 afronden en afbollen
Ik verzeker je dat geen enkele dag zo exact verloopt. Maar hey, dat is zelfs niet zo belangrijk. Ik heb in mijn agenda 4 blokjes aangeduid. En ik stop in mijn planning mijn taken en vergaderingen in die blokjes. Ik heb nu veel sneller het gevoel dat de dag volgeboekt is. En ik overlaad dus veel minder mijn takenpakket. En op lastige dagen val ik er echt op terug en maak ik strikter gebruik van mijn pauzes. En weet je wat: ik werk veel beter en harder nu ik meer pauzes neem. Het is raar maar waar!

(Ver)werken

It is damn hard work. No-one said it would be easy!

Supervlieg komt naar Schoten

Ik ben gebeten door de supervlieg. Daarvan krijg je de supervlieg-gekte. En die is heel besmettelijk! Dan loop je heel de tijd het supervlieglied te zingen. En dan zie je overal gekke dikke vliegen zoemend rondcirkelen. Volgende zondag is het grote supervliegfeest!!! Dan komen alle supervliegdolle Tijlen en Neles van 0 tot 99 jaar allemaal leuke dingen doen. Ga voor meer informatie zeker naar de supervliegwebsite en klik op Schoten (of kijk eens wanneer supervlieg in jouw buurt landt!).

Mooi verhaal

Vandaag gehoord in de mindfulness-training:
"Twee monniken gingen op weg voor een stille wandelmeditatie. Na een hele tijd in stilte te wandelen kwamen ze een mooie vrouw tegen die moeite had om een beekje over te steken. Tegen de richtlijnen in tilde één van de monniken de vrouw op, droeg haar naar de overkant en zette haar daar weer neer. De twee monniken vervolgden hun wandeling in stilte. Die avond riep de andere monnik zijn vriend tot de orde: "Hoe kon je die vrouw overzetten terwijl dat niet mocht?" Maar de monnik antwoordde: "Ik heb de vrouw aan de overkant van de beek terug neergezet. Maar jij hebt haar helemaal tot hier gedragen!"

Geef eens een knuffel

Soms denk ik dat het bij ons elke dag knuffeldag is. Maar soit. Het is knuffeldag vandaag. Geniet ervan!

Eternal sunshine

Oh my darlin', Clementine. Ik denk dat je adhd hebt. En wat ben je fantastisch. "Ach, je kent me. Impulsief, hè!"
(Eternal sunshine of the spotless mind)

Geef jezelf wat ruimte asjeblieft!

Ik weet uit ervaring dat, als je jezelf ruimte geeft in je hoofd, dat het telkens maar heel weinig tijd of moeite kost om stil te staan en even tot jezelf te komen. Uzelf eens zien doen. Gewoon zien. Zonder jezelf te bekritiseren. Zonder je te ergeren. Gewoon vaststellen waar je mee bezig bent, wat je aan het doen bent, wat er in jou gebeurt. En dat geeft enorm veel mogelijkheden. Je ziet veel meer mogelijkheden dan je anders zou zien. Maar die ruimte in je hoofd heb je eerst wel nodig om dat te kunnen ondervinden. Maar heel veel mensen vinden die ruimte niet. Of willen die ruimte niet maken. Of zien de mogelijkheden niet door de druk(te). Of geloven er niet in. En je kan het uitschreeuwen dat ze het moeten zien. Maar dat werkt duidelijk niet. Een saaie anti-stress-cursus is blijkbaar ook geen goed idee. Al was dat idee al een jaar oud. Hoewel. Ik denk dat toch een paar mensen een glimp hebben gezien van de mogelijkheden. Hey. Dat is dan toch dat. Niet? En sommige mensen moeten eerst eens 9 maanden met een burn-out thuiszitten. Vooraleer ze zichzelf die ruimte geven. Ik zou het iedereen willen besparen. But we can't change the world, can we?

Alles-op-een-rijtje-moment

Zo vlak na de middag reserveer ik een half uurtje om alles op een rijtje te zetten. Door alles in je hoofd even ruimte te geven - en zo dus jezelf - komt alles weer in perspectief. De vorm is eigenlijk van ondergeschikt belang. Enkele mogelijkheden:
- joggen
- kruiswoordraadsels invullen
- muziek beluisteren
- mediteren
- droedelen
- op een bankje in de zon zitten
- yoga
- zwemmen
- pendelen (met het openbaar vervoer of in de file)
- haken of breien
- koffie halen
- buiten staren
- strijken
- schilderen
- bidden
- dromen

- schrijven

- surfen

- ... vul zelf maar aan.

Does this make any sense?

Stress om de anti-stress-cursus ...

Level 2

De wittebroodsweken zijn nu wel achter de rug. 20 mails per dag in plaats van 5 de eerste week. De to-do-lijst is al behoorlijk gegroeid in de drie weken dat ik terug aan de slag ben. De kindjes beseffen dat de naopvang nu weer de regel is en niet meer de uitzondering. Het is tijd voor Level 2. Prioriteiten stellen. Delegeren. Goeie afspraken maken. Haalbare planning maken. Heel vaak alles op een rijtje zetten. Blijven contact houden met wat ik denk en voel. Ruimte laten om te leren. Staying in control. Ik ben er klaar voor.

Merken

Er is een groot verschil tussen iets denken en merken dat je iets denkt - al doe je dat laatste natuurlijk ook in gedachten. In het laatste zit ruimte waarin je de keuze hebt hoe je er verder mee omgaat. Ga je je ergeren? Of kijk je er met een milde open aandacht naar? En de gedachten die erop volgen kan je alweer opmerken. Enzovoort enzovoort.

Baltimore

"Wees kalm temidden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er in stilte kan heersen. Sto op goede voet met alle mensen zonder jezelf geweld aan te doen, zeg je waarheid rustig en duidelijk en luister naar anderen: ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen: zij belasten de geest. Wanneer je je met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kkleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent.geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook mog zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijke fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd: vele mensen streven hoge idealen na en overal is het leven vol heldendom. Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras. Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden uit vermoeidheid en eenzaamheid geboren. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal: niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn, en ook al is het je al dan niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn en wat je werk en aspiraties ook mogen zijn: houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld.
Wees waarachtig. Streef naar geluk."
Naar verluidt werd deze tekst gevonden in de oude St. Pauluskerk te Baltimore, gedateerd 1692. De herkomst ervan wordt echter betwist. Nietemin vind ik dit nog steeds een inspirerend tekst.

Wapper

Ik hou me hier meestal ver van politieke berichtgeving. Maar soms kan een mens niet anders. Vandaar: ik stem zondag NEE. Ik woon niet onder het viaduct. En dat fijn stof komt er toch, ongeacht de oplossing. Maar de vernieuwde Antwerpse ring (die wordt ontdubbeld in het plan, wist je dat?) komt wel op minder dan 100 meter van onze deur. We wonen nu niet ver buiten de ring. Toegegeven. Maar tussen ons en de ring liggen nu nog een hele berm en een strookske groen en een fantastisch fietspad - een fietssnelweg zeg maar - en het enige speeltuintje in de buurt. En net die buffer tussen de wijk en het onzinnige ringverkeer moet wijken voor nog meer verkeer. Ik begeef me elke dag ook in die soep. Ik pleit schuldig. Maar de oplossing is volgens mij niet meer, maar minder auto-verkeer. Of is dat misschien de bedoeling van die onmogelijke ontwerpen: de mensen doen inzien dat het zo niet verder kan?

Hopelijk veel geluk!

De scherven vlogen zonet in het rond. Gewoon. Bij het inladen van de afwasmachine. Ben ik in een hardhandige bui of moet ik toch beginnen denken dat ons serviesgoed de slijtageslag aan het verliezen is? Soit. Laat dat geluk maar komen. Er kan altijd nog wat meer bij!

Nuttig rond de pot draaien

Als dat rond de pot draaien erbij hoort, dan zoek ik best een manier om nuttig rond de pot draaien. Dat was de idee. Ik heb de voorbije dagen proberen in het oog te houden wanneer ik de neiging heb om rond de pot te draaien. Mogelijke aanzetters zijn: al lang met dezelfde taak bezig, op een punt beland dat ik een beslissing moet nemen of een keuze moet maken, er moet iets gebeuren waar ik tegenop zie - een telefoon doen of een brief schrijven of iets wat ik nog niet vaak heb moeten doen of niet weet hoe -, gewoon moe of honger. Dan begint het vanbinnen te wemelen en wil ik snel doorspoelen tot het achter de rug is. Maar de meeste van die taken zijn niet raprap in orde te maken en dan heb ik de neiging om de taak van me af te duwen.
Ik heb gemerkt dat ik dan best even stop met wat ik bezig ben en iets anders ga doen. Ik plan ineens wel een vervolgmoment in - zodat ik die opdracht niet vergeet of te lang uitstel. En als ik merk dat tussendoor die taak nog door mijn hoofd speelt, dan sta ik er even bij stil en kriebel op een papiertje welke de volgende stappen zijn die me tebinnen schieten en ik stop het bij het dossier. En op het geplande moment weet ik dan meteen wat me te doen staat. Bij mij werkt het.

Plakmuis

De muis plakt. Snoep eten en op de computer spelen is voortaan een no go!

Wiebelbeestje

De juf had 'm straf gegeven. Het was de schuld van het wiebeldiertje in zijn buik.

Kopie

Wat voor hun goed is, is dat misschien ook voor mij. Ik heb gisterenavond mijn kleren voor vandaag ook maar klaargelegd. Dat is 's ochtends alweer een zorg minder.

D-day + 1

Vanmorgen moest ik mezelf even inprenten dat na die spannende dag 1 er ook nog een dag 2, 3, enzovoort komen. Gisteren werd ik nog gedreven door adrenaline. Vandaag was op karakter. En ook dat is goed gelukt. Ik merk wel dat mijn brein op het werk een paar versnellingen hoger moet schakelen dan hier thuis. Maar zolang ik maar regelmatig eens terugschakel, zal het wel lukken. Remmen op de motor. Dat is minder sletig op de remschijven. En vanmiddag heb ik al vrij genomen, want anderhalve dag in de eerste werkweek zal wel volstaan. Er zijn grenzen.

Hèhè

De eerste dag zit erop. Het ging heel goed. Maar ik ben er wel moe van. Al heb ik op het eerste zicht nog niet veel gedaan. Hoewel. Ik heb al een uitgebreide stand van zaken doorgekregen. Een mens moet dat verwerken, hè. Omdat het negen maanden geleden is, zijn zelfs gewone klusjes geen routine meer. Een unieke kans om bewust te bepalen op welke manier ik mijn taken aanpak. Ik neem er in elk geval de tijd voor.

Wish me luck

Als een golf die komt en gaat, komt en gaat vandaag het besef dat ik morgen opnieuw ga werken. Kriebels in de buik. Wat zal de reactie zijn? Zal ik er morgen nog steeds zo staan als vandaaag? Zal de goesting die ik voel van me afstralen? Lukt het me om niet teveel hooi op mijn vork te nemen? Och. Springen en doen wat ik geleerd heb. De rest loopt wel los ... Ja toch ?!? JA!!!!!!

Leg je vanavond mijn kleertjes klaar?

Na onze woeste avonturen van de laatste weken - het was nog steeds flink boksen - hebben we de ochtendroutine vorige vrijdag wat omgegooid. Aankleden was een heikel punt, dus daar moesten we iets aan doen. De kleertjes legde ik dan maar de avond voordien al klaar - bekeken en zonder problemen goedgekeurd - en vrijdagochtend ging aankleden gewoon vanzelf. Simpel maar effectief! Vandaag hadden de spruitjes een vrije dag, maar morgen nemen we het schoolritme weer aan. En out of the blue zegt onze kleine vent: "Leg je vanavond weer mijn kleertjes klaar?" Blijkbaar vindt hij op die manier de ochtend van een schooldag een prettiger vooruitzicht. Bingo! Doel bereikt! En nu: volhouden die goeie gewoonte tot die ingebakken zit in de ochtendsleur. We gaan ervoor!

Ijsblokjesverf

Ons mannekes schilderen graag. Doodgraag eigenlijk. Zoveel mogelijk kleuren. Zoveel mogelijk mengen. En wie al eens met kindjes heeft geschilderd weet dat je gegarandeerd blauwe vegen in de rode verf krijgt als je ze gewoon met de verfpotjes laat knoeien. Als je altijd mengpotjes tekort hebt moet je eens een ijsblokjesschaal proberen. Je drupt in een aantal van de vakjes een paar kleuren plakkaatverf en dan is er nog plaats genoeg om te experimenteren. En achteraf was je het bakje uit of als je goei verf hebt dan kun je de gedroogde restjes er achteraf gewoon uithalen boven de vuilnisbak. En nu: kliederen maar!

Zomer

Een jonge vrouw op zoek naar zichzelf, dringt de leegstaande huizen van mensen op vakantie binnen. Ze zoekt naar sporen van de inwoners, draagt hun kleren, vult de koelkast… Dit is het verhaal van de kortfilm Zomer van Ellen Helsen. Een poëtisch pareltje waarvan de sfeer beklijft en de beelden blijven plakken op je netvlies. Zomer wordt nog vertoond op het filmfestival van Gent in de Belgische Kortfilm Competitie.

Nog één week

Op 1 oktober ga ik het wagen: terug aan de slag. Zelfde job. Andere ik. Dat kan eigenlijk niet anders als ik terugkijk op het traject van de voorbije 8 maanden.
Gemengde gevoelens. Ik zou nog even van de vrijheid willen genieten. Ik zou nog zoveel nutteloze leuke dingen willen doen. Maar ik kijk er ook naar uit om me weer te kunnen engageren in de fantastische projecten die bij mijn job horen. Terug samenwerken met de collega's die me nog altijd heel dierbaar zijn. Helemaal opnieuw beginnen.
Soms vraag ik me af of dat wel kan: opnieuw beginnen. Soms ben ik wel nerveus of me dat wel zal gegund worden: een schone lei. Maar ik heb me voorgenomen dat ik in elk geval bij mezelf start met een blanco strafblad. De miskleunen van vroeger heb ik mezelf intussen wel vergeven. Ik blijf niet meer zo lang vasthangen in schuldgevoel of teleurstelling in mezelf. Ik ben er nogal gerust in dat ik er wellicht nooit losjes ga overgaan. Maar mijn wereld stort toch al niet meer in als er iets fout gaat. En als je ADHD hebt én een uitdagende job, loopt er al eens iets in het honderd. Dat was dus écht niet zo'n handige combinatie.
Nog één week toch een beetje genieten van de vrijheid. En van me gewoon thuis goed voelen. Nog één week deze periode afwerken die zoveel heeft veranderd en mogelijk gemaakt. Het lijkt even spannend als de eerste schooldag.

Dromen

Ik heb de laatste dagen ADHD-dromen. Nu mijn ADHD overdag toch een beetje beter onder controle is, breekt me 's nachts het angstzweet uit. Ik droom dan dat ik me laat meeslepen in één of andere activiteit en dan helemaal mijn andere afspraken vergeet. Een zucht van opluchting vanmorgen dat ik mijn afspraak met de kapper dan toch niet had gemist.

Mogelijkheden

Als je jezelf even de kans geeft om niks te moeten, dan kan er ineens heel veel!

Een steunend lintje

Voor al wie het nodig heeft!

Da's al beter

Vanmorgen ging een deel van het gejengel over de noodzaak van een jas. We hadden 'm zoals al heel de week niet bij en nu ineens kan hij niet zonder (voor u denkt dat ik een slechte moeder ben: hij heeft een fleece aan en zijn kw'tje zit standaard in zijn boekentas). Ik heb nogal een stug principe: één keer ik aan het rijden ben, keer ik niet meer terug tenzij het écht niet anders kan. Dat laatste is in kinderogen natuurlijk relatief.
Na vanmorgen was ik het zo beu dat ik er prompt creatief van werd. It happens! Na schooltijd zijn we met z'n drietjes aan het knutselen geslagen. Elk van ons - jawel, ikke ook - kreeg een groot wit blad. Ik had een heleboel fotootjes geprint van truien en jassen, boekentassen en brooddozen, drinkbussen en fruitdoosjes, handtassen en sleutelbossen, ... We zijn gaan knippen en plakken en tekenen en versieren. Goed geamuseerd samen.
Het resultaat is drie grote affiches met wat we 's ochtends allemaal niet mogen vergeten. Een plezante vorm van een lijstje, zeg maar. Ze hangen op kinderooghoogte in de gang. Nu kunnen ze ook eens wat voor zichzelf gaan zorgen. Eens zien of dit werkt. En als er sjaals en mutsen mee moeten, dan plakken we die er gewoon bij.

Uitgelezen: ADHD bij volwassenen

Ik heb het al uit: ADHD bij volwassenen. Leven met eigenwijze hersenen. In twee rukken uitgelezen. Het leest als een trein. Alleen de technische stukjes over de werking van onze hersenen en medicatie zijn wat taaier. Het geeft een behoorlijk volledig inzicht in de belangrijkste aspecten van ADHD, gestoffeerd met concrete voorbeelden uit het dagelijks leven van mensen met ADHD. Een absolute aanrader!

Aikido

Vanmorgen was een boksmatch. Ik ben daar niet zo goed in, in boksen. En eigenlijk doen de kinderen dat ook niet graag, heb ik de indruk. Toch belanden we soms in een echte boksmatch. Met achteraf alleen maar blauwe plekken voor iedereen.
Aikido is eigenlijk meer iets voor ons. Aikido is een Japanse krijgskunst, maar noem het alstublieft geen gevechtssport. Een aanvaller wordt in Aikido niet gezien als een tegenstander, maar iemand waarmee men in harmonie moet trachten te komen. Zeg maar een moeder met haar kinderen. Op de aanval wordt dan ook niet gereageerd met tegenkracht, maar met meegeven en het ombuigen van de kracht van de ander in de goeie richting.
En het resultaat is een dikke knuffel op de mat. Of zo iets. Ik ben duidelijk nog geen kenner, maar ik ga me erin bekwamen. Misschien moeten we hier thuis wel eerst nog eens een paar nieuwe spelregels vastleggen, want anders eindigt het morgen misschien toch weer in een boksmatch.

De illustratie hierboven heb ik gevonden op de blog van de schitterende tekenaar Marcelo Braga uit São Paulo in Brazilië.

Peeters en Pichal

ADHD bij volwassenen kwam vandaag aan bod in het programma Peeters en Pichal op Radio 1. Je kan nog tot morgenochtend de aflevering beluisteren op Peeters en Pichal. Aanleiding is het boek 'ADHD bij volwassenen. Leven met eigenwijze hersenen' dat Ria Van Den Heuvel, Steven Stes en Gil Borms hebben geschreven. Het is uitgegeven bij Lannoo.

Hengelen

Er zijn mensen bij wie ik nog altijd verval in een oude gewoonte, in wiens bijzijn ik nog steeds onzeker ben en zit te hengelen naar bevestiging, wiens vertrouwen ik zo graag zou krijgen. Maar dat geeft geen blijk van het zelfvertrouwen dat ik anders wel voel. Ik heb net besloten dat het gedaan is met de hengelsport. Mensen moeten het zelf maar zien langs welke kant ze mij bekijken. Misschien moet ik hun daarin ook maar vertrouwen?

A Joy for life!

Ik heb net het boek uit van Joy van der Stel: "Als je durft te vertrouwen op je eigen kracht, zonder eerst per se de logica te willen begrijpen, valt uiteindelijk alles op zijn plek." Een waarheid als een koe in een inspirerend boek.

Energielekken

Lut Celie was in haar artikeltje in De Wax van dit weekend weer heel inspirerend. Sommige mensen geven je energie en sommigen vreten je energie. En negatieve gedachten vreten zich los door elke opgeladen batterij heen. Lut Celie raadt aan om je bewust te worden van wat wel en wat niet goed is voor je energiepeil en vooral het eerste op te zoeken en je voor het tweede te wapenen. Zo kan je bijvoorbeeld - heel mindful - het volgende doen: "Leg je hand op je buik als men jou aanvalt op je kracht, voel gewoon, blijf bij jezelf, laat het niet toe", citeert ze wat ze zelf in een opleiding heeft geleerd. Dit moet je net als (andere) mindfulnesstechnieken oefenen en oefenen en oefenen. Maar dan is het een onmisbare redder in nood. Aan de slag!

Basis

Sinds twee weken heb ik een fundamenteel zelfvertrouwen gevonden zoals ik het nog nooit in mijn leven heb ervaren. Ik ben nu eindelijk ervan overtuigd dat ik in wezen echt wel ok ben. En dat ik altijd op die basis kan terugvallen. Er zijn een heel aantal dingen waaraan ik niet moet twijfelen. Dus bij een tegenslag blijft dat altijd nog overeind. Vroeger kreeg het minste akkefietje mij volledig aan het wankelen. Maar ik merk dat ik me aan dit zelfvertrouwen wel regelmatig moet herinneren. Het gaat niet vanzelf. Hiervoor heb ik elke dag een beetje tijd voor mezelf nodig, zodat ik het niet vergeet hoe het voelt om mijn eigen beste vriendin te zijn.

Voetjes op de grond

Soms draait het echt nog wel in het honderd. Vandaag bijvoorbeeld.
Is dat vervelend? Ja.
Is dat erg? Nee!
Het houdt me allert.

Half-en-half

Ik merk dat ik regelmatig in een half-en-half-stand sta: niet volledig relax, maar ook niet echt actief. En ik merk dat zo een dag half-en-half heel vermoeiend is. Maar je weet dan niet goed van wat. Ken je dat? Half-en-half draai ik mentaal nog altijd op volle toeren, maar omdat je niet echt met iets bezig bent, heb je ook niet de neiging om effe pauze te pakken. En die boog staat dan te lang gespannen. Dat werkt dus niet voor mij. Half-en-half is geen goeie manier om mijn dag in evenwicht te krijgen. Daar moet ik dus nog iets op verzinnen. Ik ga eens proberen of ik dat wat sneller kan opmerken en er dan iets aan doen door ofwel een meditatiesessie ofwel ergens in te vliegen waar ik zin in heb. Het cirkeltje doorbreken, zeg maar. Eens zien of het werkt.

Levensverhaal aan de kassa

Kassiersters in de supermarkt komen nogal wat tegen, denk ik. Zelf heb ik na jaren oefening met heel veel moeite de neiging bedwongen om mijn levensverhaal aan de kassa te vertellen. Alsof alles wat ik doe of laat toelichting nodig heeft. Niet dus. Ik heb niet meer zo de neiging om me te moeten verantwoorden. Wat kan het die mensen schelen hoe geweldig ik de uitvinding van speculoospasta vind? Ze hebben daar trouwens geen affaire mee! Och, de meeste kassiersters zijn wat gewoon en zelf ook niet verlegen voor een babbeltje. Maar ik blijf toch liever wat op de vlakte. Al floept er af en toe nog wel eens iets uit.

This is what ADHD feels like

Gevonden bij een artikel op www.gezonderworden.nl

Hulp bij een vervelend taakje

Aan de wekelijkse schoonmaak gaat een wekelijkse wervelwind vooraf in een poging in zo kort mogelijke tijd het huis van rommel en rommeltjes te ontdoen. Eén van die vervelende jobjes is het legen van de vuilbakjes in huis (NB de vuilkar komt op dezelfde ochtend!). Het legen op zich daar nog aan toe, maar dan dat vuilbakje weer terugzetten met of zonder een nieuw zakje is er bij mij teveel aan. In de badkamer boven doe ik nu een vuilzakje zodat ik tenminste niet meer met dat bakje over en weer moet sleuren. En onderin het vuilbakje heb ik een tiental van die zakjes liggen, zodat ik in één moeite het volle zakje eruit haal, dichtknoop en een nieuw erin stop. En nu zie ik er niet meer tegenop. Voila.

Ongehoorde mening

Vandaag hoorde ik op Radio 1 professor Paul Verhaeghe praten over zijn boek "Het einde van de psychotherapie". Ik ben het zeker niet in alles met hem eens. Ik krijg meestal de kriebels van psycho-analytici. Maar dat we op dit moment in een ADHD-samenleving leven - met constante prikkels en impulsen in alle richtingen - en dat je daar misschien vanzelf een aandachtsstoornis van zou krijgen, is een hypothese die ik half hardop ook al eens durf te stellen.
Zie ook: Tips uit ADHD-land

Werken met een beperking

Voor mensen - vooral gericht op jongeren - met ADHD of andere beperkingen, hun werkgevers en hun omgeving zijn er interessante brochuurtjes te downloaden op www.werkenmeteenbeperking.nl . Echt de moeite!

"De kracht van mijn onmacht"

Joepie! Mijn favoriete weekendbijlage is terug van weggeweest. Zoals vanouds met minstens één artikel dat je moet gelezen hebben. Dit keer komt Joy van der Stel aan het woord, de 33-jarige schrijfster van het boek De kracht van mijn onmacht. Deze straffe madam is spastisch, maar heeft toch een zelfstandig en bruisend leven opgebouwd als drukbezette carrièremoeder. In het boek nodigt ze uit om het leven van een andere kant te bekijken, buiten de lijntjes te kleuren, te doen wat je kan - ondanks je beperking. En als blijkt dat je dromen niet haalbaar zijn, moet je die niet opgeven, maar aanpassen. De stukjes die ik ervan gelezen heb in de krant klinken in elk geval zeer inspirerend. “Niet je handicap maar jij bepaalt wie je wilt zijn en wat je kunt.”
YES, WE CAN!
Joy van der Stel, De kracht van mijn onmacht, Uitgeverij Succesboeken.
www.empowermij.com

Kledingadvies en levensles

"En dat is het geheim. Draag nooit kleren die te groot voor je zijn, tenzij je zeker weet dat je erin zult groeien. Als je een geweldig pakje wilt dragen, moet je zeker weten dat het bij je hoort, anders lijk je net een meisje van dertien in de kleren van je moeder. Snap je wat ik bedoel? Zo is het met alles in het leven. Leef nooit een leven dat een maatje te groot voor je is. Je moet groter groeien, zodat het zal passen, of dat leven kleiner maken."
Uit: De vertellers van Rabih Alameddine (een epos, verhalen en legendes uit het oosten)

1 by 1

Op drukke dagen - zoals de eerste schooldag - doe je de dingen best één voor één. Mixen brengt alleen maar extra drukte in ons hoofd.

Punt 0

Dit is het. Al tijden het gevoel dat ik onderweg ben. Alleen niet weten wat het doel is van de reis. Ik ben er: hier en nu. Het is deze ik van vandaag. Niks meer en niks minder. Dit is het nulpunt van waar ik terug vertrek. Naar elke ik van elke volgende dag. Met vandaag als referentie.

Werk aan de winkel

Dingen waarmee mijn vertrouwde ik het moeilijker heeft zo zonder medicijnen:
- voor mezelf zorgen
- mijn woorden wikken / inslikken
- ergernis
- de ochtendroutine
- medicijnen nemen - hoewel, dat zou gemakkelijker moeten gaan, toch?
- opbellen
- mijn rug afdrogen - stom, hè
- signalen van anderen negeren / relativeren
- uitstellen
- loslaten
- nee zeggen
- twee dingen tegelijk doen
- tijdsbesef
... en nog een boel.
Daarvoor moet ik dus nog alternatieve oplossingen vinden. Dat wordt nog hard werken.

Zeg maar dankje

Soms voel ik me schuldig als hij iets voor me doet terwijl ik zelf geen poot uitsteek. Er zijn genoeg situaties waarin dit kan voorkomen. Ik had altijd de neiging om me dan oeverloos in verontschuldigingen te storten: "Sorry, sorry, sorry!!!!!" Ik heb pas geleerd dat een welgemeend dankjewel dan vaak beter op z'n plaats is. Daar voelen beide partijen zich beter bij: ik heb minder een schuldgevoel en geniet even van een rustig moment, hij heeft veel meer voldoening van mijn dankbaarheid dan van dat schuldgevoel. En wij zijn 'happier together'!

Eén keer ze op dreef is ...

Vandaag geraakte ik niet goed gestart. Een onbestemd triest gevoel versluierde mijn blik. En dan ineens kreeg ik deze middag zin om te koken. En voor ik het wist had ik verse soep en quiche gemaakt. Eén keer op gang heb ik dan ineens maar de tuintafel afgeschuurd en een eerste keer geschilderd. Dat was dan weer overdrive. Maar ik hou wel een goed gevoel over van de dag. De eindbalans is in evenwicht, en dat is het belangrijkste.

Vroeg uit de veren

Deze week gaan onze bengels naar sportkamp. Dat was vanmorgen even heksen. Een goeie opwarming voor volgende week. Om af te koelen - hoewel - heb ik vanmorgen de diepvries ontdooit. Dat is nog een pittig jobke als je daar veel te lang mee wacht. Met wat investering van energie (van de haardroger en mijn eigen armspieren), zou dat heel wat elektriciteit moeten besparen. Nog te zwijgen over de luxe om weer wat meer in de vriezer te krijgen.
Bezig bijtje gaat nu even eten in haar hofke - al fresco. Genieten van een momentje rust!

Klassement à la ADHD

We hebben de voorbije weken een paar nieuwe aankopen gedaan. Het ene na het andere toestel viel in duigen. Bij die aankopen horen heel wat documenten, rekeningen, garantiebewijzen, gebruiksaanwijzingen, installatiecd-roms, ... die je ooit wellicht eens nodig hebt. Vroeger ging alles in een klasseur. Zo heb ik er een aantal gevuld. Maar ik wil van die stoffige kaften af. Er is altijd wel een formaat dat er niet in past, of een dik boek waar je geen gaatjes in krijgt. Ik ga eens iets nieuws proberen. Ik stop alle spullen samen in een plastiek diepvrieszakje met sluiting. En ik schrijf erop over welk ding het gaat. En dan gaat alles rechtstreeks in een archiefdoos.

Geen vragen stellen

Niet: Willen jullie na dit programma de televisie afzetten en komen eten?
Wel: Na dit programma zetten jullie de televisie af en komen jullie eten!
Niet: Willen jullie mee naar de winkel?
Wel: Kom, we gaan naar de winkel!
Geen vragen stellen over dingen waar ze zelf niet over beslissen.

Ik moet nog sorry zeggen

'Ik moet papa nog sorry zeggen voor toen ik met mijn nieuwe schop op zijn teen stootte.'
De 'feiten' dateren van eind juli op het strand van Knokke-Heist, dus meer dan drie weken geleden. Papa had een pijnlijke teen en onze kleine man was nogal hevig met zijn schop. En daarna deed de teen van papa effe nog meer pijn. Hij zit er blijkbaar nog altijd mee. Niet papa. Onze kleine wildebras. Ik heb hem eindelijk kunnen inprenten dat die teen al lang niet meer pijn doet en dat dat dus allemaal achter de rug is. 'Ik zal het cd-tje in mijn hoofd wegdoen en een nieuw insteken!' Goed idee!

Me, myself and I

Na een paar dagen Strattera heb ik de nieuwe strategie afgevoerd. Tegenover de slaapstoornissen die ik daarvan kreeg, is Concerta een lachertje. Niet dat ik daar terug naartoe wil. Ik blijk nogal straf te reageren tegen al die medicatie (waarmee ik niets wil afdoen aan de effectiviteit voor een aantal ADHD-patiënten die er minder bijwerkingen van hebben). Ik ben intussen een week gestopt met alle structurele medicatie en dat voelt eigenlijk heel normaal. Inclusief mijn ADHD, maar met zoveel meer bagage en energie om er mee om te gaan. Ik behelp me vrij aardig. Deze week ben ik ook full time mama, dus dat is niet zomaar vakantie. Toch zijn mijn dagen vrij evenwichtig. Ik heb soms nog wel een dip. Maar dan is 5mg Rilatine of een meditatiesessie al voldoende om me terug op het goede spoor te zetten. Tegenover de 30mg per dag een paar maanden geleden is dit bijna homeopathie. Terug me, myself and I. Eigen kracht. Mijn eigen vertrouwde zelf. Het doet deugd!

Oeps-gebied

Gisteren in de krant:

'Oeps-gebied' in hersenen waarschuwt voor vergissingen

Precies tussen de twee hersenhelften van een mens zit het zogenaamde 'oeps-gebied'. Dat deeltje van het brein waarschuwt voor dreigende vergissingen, maar komt ook in actie als er een beloning staat te wachten. Het oeps-gebied is bij mensen met ADHD en de ziekte van Parkinson ontregeld. Dat stelt Esther Aarts van Nijmeegse Donders Institute voor Brain, Cognition and Behaviour. Het oeps-gebied of anterieure cingulate corex (acc) functioneert volgens haar als een soort waarschuwingslampje en komt in actie door de neurotransmitter dopamine. Onderzoek van Aarts heeft aangetoond dat parkinsonpatiënten hun kenmerkende starheid in woord en gebaar bijna helemaal kunnen overwinnen, als hun acc weet dat er een beloning in het vooruitzicht is.

Nieuwsbrief Zitstil

Dit berichtje plukte ik uit de nieuwsbrief van Zitstil. Ik neem het over omdat het zo herkenbaar is. Ongetwijfeld zijn een aantal tips ook nuttig voor studenten zonder ADHD.

HOGERE STUDIES MET ADHD
9 tips in de goede richting

"Eindelijk Vrijheid." Deze gedachte gaat door het hoofd van vele studenten wanneer ze hogere studies aanvatten. Ze mogen zelf hun lessenpakket samenstellen, mogen zelf kiezen wanneer ze studeren, gaan slapen, koken … Deze vrijheid heeft echter een keerzijde: het vraagt veel zelfbeheersing om er op een productieve manier mee om te gaan. Dit is niet zo evident wanneer je ADHD hebt. Lange tijd aan één stuk door studeren is moeilijk en je wordt misschien afgeleid door kotgenoten die je meevragen om naar de fuif te gaan. Je bent dan ook snel geneigd je boeken te laten voor wat ze zijn en richting fuif te trekken. Dat maakt dat de planning - als je die al hebt - telkens moet worden bijgeschaafd en dat je vaak onvoldoende voorbereid bent voor je examens.» Om frustraties, herexamens … te vermijden, kunnen volgende 9 tips je in de goede richting wijzen.

Drink drink drink

Met dit weer moeten we allemaal meer drinken. Dat is bij ons kadeekes een gevoelig punt. Elk uur drinken we samen iets. Ik heb de 'spaarfles' ook weer bovengehaald. Het equivalent van wat ze drinken gaat in de fles. Als ze de 'eindstreep' gehaald hebben, krijgen ze vanavond iets lekkers. Alle truuks zijn goed om hun vandaag goed te laten drinken.

Siësta

Vandaag doen we aan een zuiderse siësta. Ik sluit me met pijn in het hart even af van mijn nieuwe stukje overwonnen stadstuin. Ik heb noodgedwongen ramen, deuren en rolluiken dichtgegooid in de hoop hierbinnen de koelte wat te bewaren. Laat ons hopen dat het vanavond voor slaaptijd nog wat afkoelt.

De geest van een leeuw

'Ik heb de geest van een leeuw. Dat komt omdat ik zo'n haar heb. En daarom kan ik ook zo hard brullen: WRAAAAUW!'
Maar hij kan ook nog hard miauwen, ons klein leeuwtje!

Retraite

Deze week heb ik mezelf getrakteerd op een kleine retraite. Twee nachtjes en dagjes. Een goeie plek vinden om je even terug te trekken uit het gewoel is niet evident. Ik ben niet echt het kloostertype. Een boeddhistisch klooster zou misschien nog gaan, maar die zijn hier niet zo dik gezaaid. Vorig jaar waren we een weekendje in het provinciaal domein van Chevetogne, provincie Namen. Dat is vooral een speelparadijs voor kinderen (wel twaalf speeltuinen als ik het goed heb). Maar verder zijn er in het grote domein een aantal heel rustige en mooi aangelegde tuinen: de haagbeukentuin, de boskanttuin, de knopentuin, een boomgaard, de watertuin, de medicinale tuin, de landschapstuin, de zentuin, ...
En er is ook een soort motel: les Rhodos. Het leuke is dat de grote kamers elk een eigen voordeur en balkon hebben. En uitzicht op het groen. Ze zijn wel wat aan renovatie toe, maar dat nam ik er graag bij. Lezen, mediteren, een haakwerkje opzetten, schrijven, picknicken, ... En vooral mezelf niet voorbijhollen, gewoon mezelf in alle rust en stilte gezelschap houden. Een vrouw alleen op hotel. Dat bleek nogal ongewoon te zijn. Ik werd in de watten gelegd al was ik de uitgeefster van Michelin zelf. Ik heb ervan genoten en mijn batterijtjes zijn opgeladen. En ik kom weer thuis met het voornemen om daar beslist eens met de kinderen heen te gaan voor een dagje avontuurlijk spelen.
Dankjewel lieve schatten dat ik dit even mocht doen!

Nieuwe strategie

Er zijn vast een heleboel mensen die goed zijn met Rilatine of Concerta. Ze helpen ook om de symptomen van mijn ADHD aan te pakken, maar de bijwerkingen zijn voor mij te lastig. Sinds vandaag ben ik begonnen met Strattera. Dit is een medicijn dat via de bloedspiegel werkt. Minder schommelingen zouden hiervan het gevolg moeten zijn. Nadeel is wel dat ik eerst moet zien of ik het product wel verdraag. En dat het nu een paar weken tanden bijten is tot het begint te werken. Ik val even weer terug op mezelf. De volgende periode wordt dus even spannend. Ik hoop echt dat dit werkt en me het laatste duwtje in de rug geeft dat ik nodig heb.

Mijn hemel

Vanavond een stukje van mijn hemel gezien. ZALIG!!!

Perspectief

Als het goed gaat, dan kost het meestal geen moeite om ver vooruit te kijken. Dan lukt het gewoon om plannen te maken voor binnen een week, maand, half jaar, ... De horden die je nog moet nemen, lijken allemaal wel haalbaar. Je kijkt er voorbij en overheen.
Als het minder goed gaat, is het soms al lastig om verder te denken dan de volgende week, dag of zelfs het volgende uur. Hindernissen lijken veel hoger. Je kijkt er tegenaan en nog niet verder.
Aan de lengte van mijn 'perspectief' kan ik vrij nauwkeurig afleiden hoe het met me gaat.

Waar ik allemaal niet aan dacht?

Hij: Waar zit je allemaal niet aan te denken?
Ik: Vanalles.
Hij: O, zijn er dan toch nog dingen waar je niet aan denkt?
Ik (betrapt): Toch een paar, ja.

Yes, we can!

Ik zie op dit ogenblik even alleen maar beperkingen:
ik kan niet, jij kan niet, hij/zij kan niet, wij kunnen niet, jullie kunnen niet, zij kunnen niet.
En: had ik maar gekund.
Ik zou veel liever de mogelijkheden zien:
ik kan, jij kan, hij/zij kan, wij kunnen, jullie kunnen, zij kunnen.
Het hangt er vaak maar vanaf hoe je het bekijkt. Stilstaan en kijken en opnieuw kijken tot ik het weer zie.

Reisverslag (7): mindfulness bij onweer

Ik heb sinds het einde van de cursus niet veel meer gemediteerd. Goede voornemens genoeg anders. Een paar dagen geleden zaten we in de tent en brak er een fel onweer los. Gelukkig waren de kinderen net in een heel diepe slaap gesukkeld. We hadden nog maar net gezegd dat ze wellicht door een kannon nog niet wakker zou worden, toen een paar minuten later een enorme knal echt in de buurt van de camping. En ons mannekes sliepen dus inderdaad verder. Oef. Zelf waren we na die donderslag toch niet zo helemaal op ons gemak. Ik werd echt wel bang. Van kruiswoordraadsels oplossen kwam niks meer in huis. Om me af te leiden, zette ik dan maar mijn mp3-speler op een geleide meditatie van de mindfulness-cursus. Ik werd bij het horen van de stem van Edel Maex ineens zo relax. Echt heel opmerkelijk. Dat onweer kon me niks meer maken. Wat natuurlijk niet waar is, want het kan altijd. Maar het heeft geen zin om daar vooraf zo bang voor te zijn, want dat maakt het onweer niet minder hevig. Integendeel. In je hoofd wordt het dan veel erger dan het is.

Reisverslag (6): waar zijn mijn handvaten

Waar ik thuis toch een aantal technieken heb ontwikkeld om mijn dagelijks leven een klein beetje te organiseren, is het op vakantie altijd weer een uitdaging om onze draai te vinden. Dat is voor een stuk natuurlijk het leuke aan vakantie: doorbreek de sleur. Maar als moeizaam ontwikkelde routines eigenlijk nodig zijn om je goed te voelen, dan is vakantie een hele uitdaging. Heel wat ADHD'ers gaan dan ook liever niet op vakantie. Ik zie gelukkig nog heel wat leuke dingen aan reizen. Maar ik begrijp dit wel. Me opnieuw organiseren kost gewoon erg veel moeite en ik geraak regelmatig m'n trappertjes wel eens kwijt. Hoe vaak ben ik de afgelopen weken mijn medicijnen niet vergeten? Effe stoppen en de mallemolen in mijn hoofd laten uitbollen. Dan gaat de storm sneller weer over. Mijn lieve ventje geeft me dan de ruimte die ik nodig heb. En daarna kan je er weer van genieten: met z'n viertjes de hele tijd samen zijn, een boek lezen, leuke uitstapjes, de eenvoud van het leven op vakantie, de goede buitenlucht (als het mooi weer is tenminste), ...
En dan na twee weken letterlijk en figuurlijk thuiskomen. Heerlijk terugvallen op kleine gewoontes. Een paar nieuwe uitproberen. Eén van de leuke dingen aan op reis gaan is toch ook de thuiskomst (als je de bergen was en rommel even vergeet).

Reisverslag (5): voorbeeldige kindertjes

Ik vermoed dat elke ouder zich af en toe afvraagt: doe ik het goed? Op de camping waren er geen andere kinderen. Bijna allemaal koppels met hun kinderen het huis (en de tent) uit. Het was er erg rustig. Als je dan complimentjes krijgt over hoe flink en braaf ons mannekes zijn, dan doet dat deugd. We must have done something good!

Kort door de bocht

Ik sta altijd vol blauwe plekken. Ik stoot mij tegen tafels, stoelen, kasten. Ik haak met een mouw achter een deurkruk. Of ik heb een paaltje niet gezien. Mijn schenen, dijen en armen zijn voortdurend bont en blauw. Je zou nog gaan denken. Ik ga gewoon te kort door de bocht. Niet altijd figuurlijk, maar meestal dus letterlijk.

Reisverslag (4): het weer

Ik zou graag eens een reis verslaan waarbij ik het niet hoef te hebben over het weer. Helaas pindakaas. Het fantastische aan kamperen is dat je de hele tijd in de buitenlucht kan zijn. Maar bij slecht weer verlang je toch wel eens naar een dak, muren, ramen en deuren. Zoals gewoonlijk was het weer niet echt schitterend.
De voorspellingen zagen er zeer gunstig en stabiel uit: dagenlang echt warm zomerweer werd aangekondigd. Op onverklaarbare wijze sloeg het na een paar dagen danig om. De eigenaar van de camping kon er zelf niet meer aan uit. We hadden heel veel wind, een paar frisse dagen, een paar zeer felle onweren, ...We hebben dan maar onze traditie verder gezet: als het heel slecht weer is, eten we een keer in de Quick. Die van Carcassonne hebben we dan ook maar verkend.
Door jarenlange ervaring met kamperen in weer en wind, slagen we er intussen wel in om onze spullen redelijk droog te houden. Toen ik een koppel bezig zag met heel hun hebben en houden te drogen te hangen aan de wasdraad, was ik daar toch eventjes blij om.
Jammer dat je vooral dat slechte weer onthoudt. Het was vaak ook erg mooi en warm. Mijn plattekaas-velletje is zelden zo mooi gebruind. Maar als we de habitués mochten geloven, hadden ze daar in lange tijd niet zo'n slecht weer gehad. Eén tip dus: ga nooit waar wij op vakantie gaan, want wij hebben eigenlijk altijd pech met het weer. We denken er aan een regendans te gaan maken in één of ander door droogte geteisterd land. Die mensen gaan ons misschien nog graag zien komen.

Reisverslag (3): fauna

In de Montagne Noir mochten we deze bijzondere kolibri-vlinder bewonderen. Het beestje doet meteen aan een kolibri denken, maar het is toch duidelijk een insect. Wapperend met z'n vleugeltjes zuigt hij (of zij?) nectar uit allerlei bloemetjes. We kregen het diertje niet deftig gefotografeerd. Deze foto vond ik bij een meer getalenteerd natuurfotograaf Krijn Dijkema op het net (Natuur in Golde Raand).
Verder waren er vooral veel miertjes! Heel veel miertjes. Op een bepaald moment kregen we nieuwe buren. Een Brits koppel met een grote caravan annex voortent. De dame ging gelijk het mierenleger te lijf met een spuitbus. Lastige klus. Op ons plekje alleen al liepen er misschien al een paar miljoen of zo. Af en toe kroop er wel eens één tussen onze teentjes. Maar al bij al hadden we er weinig last van. Leuk om de beestjes te observeren als ze onze kruimels versleepten naar hun nest.

Handen en voeten

Nog een merkwaardigheidje van ADHD. Blijkbaar is het redelijk kenmerkend dat we intuïtief zitten te wriemelen met onze handen en voeten. Ik betrap mezelf er nu op. Ik wrijf met mijn ene voet over mijn andere. Of ik zit te frunniken aan een zacht dekentje. Niet voor niks dat ik hou van haken en breien. Het is zot.

Reisverslag (2): het tentenkamp

We hadden dit jaar een fantastische kampeerplek. Het was een hyperrustige camping en we kwamen vroeg in de zomer. Het 'emplacement' was gigantisch. Er was plaats genoeg voor een heel tentenkamp: grote tent, kindertent, speeltent, aanhangwagen, keukenmeubel, veel bomen voor de hangmat, altijd wel ergens een plekje in de schaduw voor de tafel, een waslijn inclusief badmintonnet, petanquebaan en dan nog plaats genoeg voor een reusachtige racebaan voor Bliksem McQueen en co (van de tekenfilm Cars voor wie misschien geen zoon van 5 heeft). Het parcours werd getrokken in het zand. Uren knutselplezier voor aankomstvlaggen, bruggen, verkeersborden, wimpels, ... En dan racen met de autootjes natuurlijk!

Tafelmanieren

Stil aan tafel zitten. Niet teveel spelen. Niet zeuren. Van alles proeven. Flink eten. Tot het op is. Nog steeds niet zeuren. Ook nog flink drinken. Ook tot het op is. Nog steeds niet zeuren. Geen ruzie maken over dessert. Wachten tot iedereen klaar is voor je weer gaat spelen.
Misschien verstaan andere mensen dat onder goeie tafelmanieren voor kinderen. Het is gewoon teveel! Ons kadeekes krijgen het gewoon (nog) niet voor elkaar. En mama en papa intussen maar proberen er geen machtsstrijd van te maken. Alle truuken uit de kast halen. Vallen en opstaan.
We gooien het sinds gisteren over een andere boeg. We eten gedurende een ruim half uur (wat langer voor warm eten). Eten doen we alleen maar aan tafel. En alleen maar als het er de tijd voor is. Wenen en zagen doen we ergens anders. Intussen proberen we het gezellig en leuk te houden. We blijven natuurlijk wel aanmoedigen. Ik voel me soms de sprekende klok: "We eten nog tien minuten. Je hebt vast nog een plaatsje voor die patatjes, jongen!" Na het half uur ruimen we de tafel helemaal af. Wie daarna nog honger heeft, heeft pech. Wie niet flink gegeten heeft, geen dessertje. Het is een poging om eten terug leuk te maken.

Soleil

Sommige mensen hebben de zon in hun ogen. Daarvan word ik warm vanbinnen.

Reisverslag (1): inpakken en wegwezen

Op vakantie gaan is voor ADHD'ers een hele uitdaging. Het inpakken alleen al. Het heeft een aantal jaar gekost, maar bij ons wordt dat stilaan een geoliede machine. De lijstjes staan in excell. En ik probeer ze om de paar jaar toch te verbeteren. Ik schrijf er achteraf ook bij wat we teveel bij hadden. We proberen elk jaar 'lichter' te reizen. Intussen zijn pampers en potjes geschrapt. Maar zijn er andere dingen in de plaats gekomen.
De beste vondst van dit jaar was onze geïmproviseerde toiletzak. Bij gebrek aan beter hebben we een koel-rug-zakje (lang leve Decathlon) volgestopt met alle shampoo's, tandenborstels, enz. Dat kan tegen een stootje, is afwasbaar en groot genoeg om alles in te krijgen. Rugzak op de rug en handdoeken mee: zo trokken we met z'n vieren naar de douche. Echt handig!
Zonder die lijstjes zou het inpakken echt in het honderd lopen! Nu is het gecontroleerde chaos.

Tentje bouwen

Ik hoop dat we vandaag ergens onze tentjes kunnen opzetten: in een zonnig oord, op een goed plekje in de schaduw, hangmatje hangen, lekker relax. Morgen mag ook. Ik duik een paar weekjes onder! Toedeloe!

Drijfveer

Frustratie is een efficiënte drijfveer. Op dit moment word ik er vastberaden van: korte metten ermee! Soms spijtig dat een mens ook moet koken, eten, slapen, spelen, ... en gezond blijven natuurlijk. Evenwicht! En een beetje korte metten toch ook!

Haalbare proporties

We hebben heel wat schitterende ideeën voor ons huis. In volle gezondheid, zonder iets anders omhanden en met 48 uur in een dag zou het allemaal snel kunnen gebeuren. Intussen zijn we realistischer geworden. We kijken wat er met kleinere inspanningen al een flinke stap in de goeie richting zou zijn. En de rest volgt dan nog, of niet. Naargelang.

Gulheid

Van zodra ik me een beetje beter voelt, heb ik de neiging om mijn aandacht, hulp, mezelf vol overgave aan te bieden aan al wie er nood aan heeft. Het probleem is dat het nog snel teveel wordt. Het is soms best nog lastig om mijn grenzen in het oog te houden. Anders beloof ik dingen die ik niet kan nakomen. En dat is nog lastiger.

Reïncarnatie

"Mama, soms denk ik dat dit allemaal een droom is."
"Wat dan?"
"Gewoon, alles. Alles wat we doen."
"Hoe dan?"
"Dat we wakker worden als we dood gaan. En dat we dan nog heel vaak gaan slapen en terug wakker worden."
"Wist je dat sommige mensen geloven dat dat echt zo is? Dat heet reïncarnatie."
"Ik geloof dat soms ook."
"Ja? Dat kan."
"Mama, geloven is niet iets zeker weten, hè."
"Hoe bedoel je?"
"Het is denken dat het misschien wel zo is."
"Dat heb je helemaal goed, lieve schat. Wat ben jij al een slimme meid."

Routine

Een routine met varianten. Dat is pas lastig om gewoon te geraken.

Kwel uzelf niet

... en ga niet shoppen tijdens de eerste dagen van de solden. En al zeker niet met dit weer.

Joepie vakantie

Het is zomer! De boekentassen staan op stal. De brooddozen op non-actief. De wekker mag ik een tijdje negeren. Ik probeer ervan te genieten. Moet lukken, niet?

Belasting

Ik heb een hekel aan belastingbrieven invullen. Ik weet nu dat mijn ADHD mij in dit geval niet echt helpt. Maar bovenop erger ik me er mateloos aan dat het weldegelijk heel veel uitmaakt of je bepaalde kosten zus of zo inbrengt. En de logica ontgaat me vaak volledig, maar dat willen de belastingvoordelen-verzinners niet echt inzien. Hoe kan een normaal mens dat nu behoorlijk doen? En het ligt heus niet alleen aan mijn ADHD. Volgend citaat uit de toelichting om dit te staven:

VAK VIII, rubriek A
Hier mag u de interesten en kapitaalaflossingen vermelden van hypothecaire leningen met een looptijd van ten minste 10 jaar die u vanaf 1.1.2005 bij een instelling gevestigd in de Europese Economische Ruimte hebt aangegaan en die specifiek hebben gediend voor het verwerven of behouden van de in de Europese Economische Ruimte gelegen enige woning waarvan u op 31 december van het jaar van afsluiting van de lening eigenaar, bezitter, erfpachter of vruchtgebruiker was en die u op diezelfde datum zelf betrok.
Opgelet! Interesten en kapitaal aflossingen van hypothecaire leningen die vanaf 1.1.2005 zijn gesloten tot herfinanciering van leningen die vóór 1.1.2005 zijn aangegaan, komen niet in aanmerking voor de in rubriek A bedoelde aftrek voor enige woning en mogen hier dus niet worden ingevuld. Zij mogen wel worden vermeld in rubrieken C en/of D indien aan de terzake gestelde voorwaarden is voldaan (zie de uitleg bij die rubrieken) ...

Duidelijk toch? Wel goed dat ze de belangrijkste woordjes in rood zetten, niet? Enfin. De aangifte is ingevuld. We zijn er weer vanaf voor een jaar. Ik wens de heren en dames politici veel inspiratie bij het uitdenken van weer nieuwe belastingsvoordelen. Ik ben er vet mee, als het bijna niet uit te vissen is hoe je ze moet aangeven. I rest my case.

Hè hè

Wat een week. Onze kleinste man is vorige week 5 geworden. En dat hebben we dan ook 5 keer gevierd (thuis, op school, kinderfeestje, oma en opa 1, oma en opa 2). Het was allemaal heel plezant. Maar nu is het wel even genoeg geweest. Hoe moet dat alweer, zo'n gewone doordeweekse dag? Vandaag in elk geval kalmpjes aan!

Wastafel 1-2-3

Eén keer mijn suffe kop water heeft gezien, slaat mijn brein onherroepelijk AAN. Dat wil zeggen dat er een waterval van gedachten op gang komt: ideeën, to-do-lijstjes, leuke herinneringen (ook minder leuke jammer genoeg), de planning van de dag, ... Niet alleen mijn lieve echtgenoot, maar ook ikzelf word soms een beetje duizelig van het gedrum in mijn hoofd. Hij noemt me dan "Thea Flitser". Hihi.

In dat kluwen durven de gewoonste ochtendlijke routines wel eens verstrikt raken. Ik heb dan ook een heel korte checklist van drie (!) dingen die ik aan de wastafel hoor te doen: tanden poetsen, medicatie nemen en gel in mijn haar doen. Als ik dit lijstje niet bewust doorloop, heb ik gegarandeerd 1, 2 of alle 3 gemist. Vergeet make-up of crèmes smeren. Dat is te ambitieus. Dit is maar één van de vele dagelijkse uitdagingen die mijn ADHD mij dagelijks stelt. Maar nu zie ik het eindelijk ook zo. Vroeger slaakte ik een diepe zucht als ik weer eens het ene of andere op onbegrijpelijke wijze vergeten was. Nu haal ik even mijn schouders op en zeg: tweede poging!

Onlangs gaf iemand een begrijpelijke uitleg voor wat er in mijn hoofd gebeurt op zo'n moment. Voor de meeste mensen is tandpasta gewoon tandpasta. De ene ochtend is die net hetzelfde als de volgende. Niks bijzonders aan. Bij mij flitsen er elke dag weer nieuwe bedenkingen bij die tandpasta door mijn hoofd. "Hè, hij staat op z'n kop." "Oei die moet op het boodschappenlijstje, want bijna op." "Worden mijn tanden daar echt witter van?" "Verdorie, ik moest eigenlijk op controle bij de tandarts, maar wanneer was die afspraak alweer?" En ga zo maar door. Wel dat is zo ongeveer de essentie van wat er 's ochtends in mijn hoofd gebeurt.

Mooie kaartjes mooie herinneringen

Heb je ook van die mooie kaartjes die je ooit kreeg - misschien op een bijzonder moment - en niet kunt wegdoen? Maar wat doe je er dan mee, dat is de vraag. Ik ga ze vanaf nu in mijn boeken steken. Als bladwijzer. En als ik zo'n boek dan nog eens opensla, dan voelt die mooie herinnering als een onverwachte tractatie.

Van losse eindjes maak ik mooie strikken

Als ik een aantal dagen bezig ben op mijn typische manier het ene aan het andere te breien. En maar blijf doorgaan. Als ik een paar dagen vergeet wat 'broddeltijd' voor mezelf te nemen. Dan geraakt mijn rode draad hierboven wat in de war. Dan zijn er losse eindjes die een eigen leven gaan leiden. En als er teveel zijn, dan krijg je een kluwen. Dat kan uren duren om die te ontwarren. Ik mag dus niet vergeten regelmatig (elk dag?) tijd te maken om mijn bolleke wol te bekijken en terug op te winden. En van die losse eindjes maak ik mooie strikjes. En dan breien we weer verder.

Remmen!

ADHD'ers hebben moeite met starten en stoppen. Het duurt effe eer we vertrokken zijn. Maar als we op dreef zijn, schieten we vaak door in het andere uiterste. Nu ik dat door heb, weet ik ook hoe ik dat kan opvangen. Ik vraag aan anderen om op tijd aan de rem te trekken. Vroeger werd ik daar kriegelig van. Het bederft op dat moment natuurlijk de pret. Maar achteraf zie ik wel in dat het nodig was. Belangrijke beslissingen nemen we samen. En ik probeer de signalen zelf ook te herkennen. Dan stel ik de beslissing even uit en overleg ik eerst voor ik verder ga. Soms is het wel heeeeeel plezant om je eens volledig te laten gaan. Maar ik probeer die gelegenheden goed uit te kiezen. En geniet dan des te meer.

Rond de pot draaien

Het kan een tijdje duren eer ik in gang schiet met iets. Ik weet dan wel waar ik naar toe wil (of moet), maar dan blijf ik nog een tijdje 'rond de pot draaien'. Nog effe uitstellen, twijfelen, beseffen dat het moet, 'nee, nu nog niet', wachten tot het juiste moment - soms komt dat nooit, maar enfin. En dan ineens is het zover, the point of no return: grote adem en SPRINGEN in't diep. Vroeger ergerde ik mij aan het rondgedraai. Intussen ben ik er zeker van dat dat niet helpt, eerder integendeel. Dit is de enige manier voor mij. Ik herken het gevoel. En dat stelt me gerust: ik zal wel springen als het tijd is. En dan ben ik zo goed voorbereid dat dat zwemmen wel zal lukken.
Vergelijk het met hoogspringers die op het punt staan hun persoonlijk record te verpulveren. Die zie je soms ook met kleine beweginkjes hun sprong voorbereiden. Nog effe ter plaatse trappelen. De perfecte sprong visualiseren. Nog even diep in- en uitademen. En dan een explosie van snelheid en kracht. En hopen dat de lat blijft hangen.

Oplossing: beperkt houdbaar

Ik had een oplossing gevonden voor de ochtendlijke zoektocht naar kleding voor de kinderen. In de woonkomer stonden twee mooie mandjes met daarin 'verse' kleding voor de week. Klaar om aan te trekken.
Dat heeft toch een jaartje goed gewerkt. Sinds een paar weken waren die mandjes uitgedeind tot een hoopje kleding in de hoek van de kamer. Gevolg: daarin vond ik niks bruikbaar terug. Weer een zoektocht elke ochtend dus. Ik heb dat boeltje vandaag opgeruimd. Alle kleding ligt terug in de kast. En als blijkt dat ik die mandjes volgende week mis, dan begin ik gewoon weer opnieuw. Met een schone lei. En als dat niet zo is, dan is dat nog geen probleem. Oplossingen zijn vaak maar beperkt houdbaar.

Genetica

Ik ben 'gezegend' met een heel groot - soms overdreven - verantwoordelijkheidsgevoel. Dat heeft heel zeker een goeie invloed op mijn ADHD. Het houdt de boel voor een stukje in evenwicht. Ik blijf wel eens botsen, maar nogal binnen de lijntjes. Die verantwoordelijke trekjes zitten in mijn genen. Ons meisje is een duidelijke afstammeling. Deze week was ze verontwaardigd dat een mevrouw voor onze neus fout parkeerde. Daar kon ze echt niet bij. Was ze iets ouder, dan had ze die dame ongetwijfeld op haar onverantwoorde gedrag gewezen. Ik heb haar even wijs gemaakt dat grote mensen in principe voor zichzelf zorgen en de boel wel regelen. En dat meisjes van 7 zich daar geen zorgen over moeten maken. Die moeten vooral kind zijn en door het leven dansen.

Doe die kast dicht!

Ik herinner me nog levendig dat mijn grootvader vroeger ambetant werd als we ergens een kast lieten openstaan. Ik vroeg me altijd af wat daar nu het nut van was - misschien eerder van de ambetantigheid dan van het sluiten der kasten. Ik ben nu blijkbaar oud genoeg om het te snappen - het tweede dan. Onlangs heb ik me voorgenomen om de kasten elke keer dicht te doen. En het lukt redelijk. Maar ik ga er niet zo over zagen als ons vake. Dat is zijn handelsmerk, niet het mijne - hoop ik. Maar het is nog altijd ne schat!

Wat doet iedereen toch met die rommel?

Gisteren de daad bij het woord gevoegd: alle rommel versleept naar Park Spoor Noord. Stromende regen. Ik was zoooooooo blij met ons tentje! We hielden de moed erin. Singin' in the rain. Na een paar uur waren ons kadeekes het wel beu. Die zijn thuis gaan opdrogen bij een warme choco en een filmke. 's Middags klaarde het op. Ze hebben nog in hun slip in het water gespeeld. En we hebben goed verkocht. Het is echt zot wat mensen meepakken. De mottigste dingen ook. Maar 1/3 van de troep moest terug mee. Ach. Smaken verschillen en dat was gisteren alvast goed voor onze spaarpot. Ik voelde mijn benen niet meer. Moe maar voldaan!

HELP!!!!

Bloem en ik hebben een probleem. Zij zou zo graag eens reageren op mijn blog, maar haar reacties komen blijkbaar niet door. En ik zou zo dolgraag die reacties eens lezen. Zijn er techneuten in blogland die ons kunnen helpen?

This is the age of distraction

"Multitasken? Vergeet het maar!", kopt Brecht Decaestecker in een bijlage van mijn krant. Het is de nagel op de kop en ik had daar ook al eens een paar keer op geklopt in mijn bescheiden blogje. Ik heb me voorgenomen om niet het hele stuk van twee pagina's over te typen. Voor het hele artikel moet je De Morgen maar gaan kopen, want het artikel is online niet te vinden. Ze mogen mij eigenlijk wel betalen voor al die reclame. Wacht, tot dan schrijf ik beter: ga de krant lezen in de Bib.
Lees verder voor fragmenten die ik althans de moeite waard vond. Het komt er weer op neer: we leven in een ADHD-tijd of The age of distraction.

In 1971, toen een computer nog even groot was als een telefoonhokje (waarvan mijn neefje van vijf vraagt wat het is), schreef de Amerikaans cognitieve psycholoog Herbert A. Simon: "Informatie consumeert de aandacht van diegenen voor wie de informatie bedoelt is. Een grote rijkdom aan informatie creëert daarom een armoede aan aandacht en de behoefte aan een manier om zo efficiënt mogelijk die aandacht toe te kennen aan die verschulende informatiebronnen."
(...)
"Men spreekt vaak over een informatieparadox", vertelt Steven Paulussen. Paulussen is professor aan de vakgroep Communicatiewetenschappen van de UGent en senior researcher bij de onderzoeksgroep voor Media & ICT (MICT) van dezelfde universiteit. (...) "Hoe kan het dat je zo weinig kennis opdoet, terwijl je overspoeld wordt door informati? Wellicht omdat het te veel wordt. Je ziet zodanig veel, dat je die informatie scant in plaats van ze volledig in je op te nemen."
(...)
Maar dachten we tien jaar geleden dat technologie ervoor zou zorgen dat we steeds meer in steeds minder tijd zouden doen, dan heb ik persoonlijk niet het gevoel dat ik vandaag drie keer zoveel artikels schrijf dan in het pre-MySpace-tijdperk. "Multitasken is een mysthe", prikt Steven Paulussen de ballon door. "Heel wat cognitieve psychologen beweren dat je ze oppervlakkiger doet als je twee dingen tgelijkt doet. Het is beter om ze na elkaar te doen en al je aandacht aan één iets te schenken."
Veel onderzoek over multitasing bestaat er nog niet, al zijn we dankzij neurowetenschappers, die de werking van de hersenen bestuderen, de voorbije tien jaar een stuk meer te weten gekomen over hoe ons brei functioneert. Een van hen is David Meyer van de Univeristy of Michigan. Een autoriteit op het vlak van multitasking, die wordt geïnterviewd in het jongste nummer van het maandblad New York. "We zullen het steeds moeilijker krijgen om aandachtig te blijven", voorspelt hij. Onze constante afleiding noemt hij een epidemie waarvan we nu nog niet weten wat de gevolgen zullen zijn.
(...)
Vijf Tips om ondanks alles zo productief mogelijk te zijn:
1. Als je minder slaapt dan nodig is, raak je vermoeid. Als je meer uren slaapt dan je nodig hebt, word je depressief. Probeer elk nacht net voldoende te slapen. Een gemiddelde volwassen persoon heeft zeve à acht uur slaap nodig.
2. Het eerste kwartier van de dag is je brein niet klaar om belangrijk werk te verrichten. Beantwoordt dus niet meteen mails. Neem een doueh. Ga naar de bakker. Eet een ontbijt. Lees de krant. En begin pas daarna met belangrijke mails en gsm-gesprekken.
3. Trap in in de val voortdurend met je mailbox bezig te zijn. Open het mailprogramma drie à vier keer per dag om mails te versturen en te beantwoorden. Sluit het ding af wanneer je belangrijker werk te verrichten hebt. Idem voor Facebook en Twitter.
4. Maak 'to-do'-lijstjes. En laat ze niet overal rondslingeren. Koop één notitieboekje waarin je ze opschrijft, dat je altijd bij de hand hebt. Of koop een bord met uitwisbare stift om boven je bureau te hangen.
5. Neem een tweede e-mail-adres, bij Hotmail, GMail, Yahoo!, noem maar op. Gebruik dat voor mails met familie en vrienden, die je twee keer per dag beantwoordt. Zo ben je niet de hele dag door uitstapjes aan het regelen. Laat ook je Facebook-alerts hierop toekomen, zpodat je niet verstoord bent bij elke nieuwe comment op een status waarop je zelf iets geschreven hebt.
Of laat al die Facebook-alerts gewoon niét toekomen (surf naar 'instellingen' en vervolgens naar 'meldingen', en zet alles op 'uit' wat nu op 'aan' staat).

Parallelle levens

Ik herinner me nog heel goed het moment waarop ik als kind ontdekte dat moeke en vake een eigen leven hadden als wij niet bij hun waren. Dat was een openbaring! En overweldigend tegelijk. Ik zag ineens al die mensen in al hun huisjes opstaan, eten, spelen, slapen, ... Dat is voor een kind veel om te 'vatten'. Vorige week had ons meisje die aha. En met een glimlach dacht ik: "Wat word jij groot!"

Betaal tijdig uw rekeningen KWEK

Rekeningen blijven minder lang liggen dankzij ons eendje. Ze kijkt me elke dag zielig aan en kwekt dat ik de rekeningen in haar bek tijdig moet betalen. Werkt beter dan een saaie brievenhouder.

ADHD over de grens

In Nederland organiseert de vereniging Impuls praatcafé's op verschillende locaties. Met dank aan Leor voor de tip.

Tip uit ADHD-land

Als ik mijn bankkaart vroeger gebruikte bij het tanken, gooide ik die snel 'ergens' - met een beetje geluk in mijn handtas - om dan snel verder te doen met tanken. Ik heb er de dagen erna meermaals naar gezocht. Dat is nu gedaan. Ik steek de kaart meteen terug op z'n plaats in mijn portefeuille. En ik hou het aardig vol.

Lut Celie staat even stil

Lut Celie schrijft in DM Wax vandaag in een persoonlijk stukje dat het dringend tijd is om even stil te staan en rond te kijken. Ze citeert een pleidooi voor mindfulness al wordt het woord niet vernoemd: 'Tijd, dat is zeven stappen zetten en rondom jou kijken, wat je waarneemt in je opnemen, het moment beschouwen zonder er een oordeel bij te zetten.' Een stukje over niet meer willen moeten, zelfs niet meer willen moeten niet te moeten.
Lees verder voor het hele artikel ...

Even hard tot stilstand gebracht

Een mooi gezicht is het niet, letterlijk en figuurlijk. Het voorhoofd vol Steristrips, kleine wondjes vlak onder de haarlijn, een diepe snee boven het linkeroor. Het resultaat van een onzachte aanraking vorig weekend met een glazen buitendeur. Dwars erdoor gebonkt na te zijn uitgegleden bij vrienden thuis op hun terras. Ik was beduusd van de klap, het geluid, het gegil rondom mij. Heel even leek alles stil te staan. Ook de volgende dagen bleef dat gevoel overheersen.
Het was alsof ik een krachtig halt was toegeroepen. Ik snakte ineens ook naar het gevoel van stilstaan op zich, van lange uren gewoon laten verglijden, bij dingen gaan staan en toekijken zonder er deel van uit te maken. Plots kwam dat verlangen zo intens en zo hevig opzetten naar mijn geplande reis in Afrika deze zomer.
Het wordt mijn eerste contact met het continent dat je naar het schijnt dwingt tot stopzetten, de hele tijd. Een continent waar je wel moet oplossen in die overweldigende, natuurlijke omgeving. Een continent dat geruisloos en geduldig vraagt af te stappen van de doelen die je voor jezelf gesteld hebt, zodat je tot vervulling komt. Vervullen in plaats van invullen. Ik blijf helaas nog zo veel met dat laatste bezig. In het voorbije hectische werkjaar ging het over niets anders dan dat. Invullen van agenda's, invullen van verwachtingen, verwachtingen van anderen.
Oude patronen
Ik duik dezer dagen in de vijf reisboeken die over het land dat ik straks zal bezoeken (Oeganda) bestaan. Ik lees niet echt, maar laat mijn vingers glijden over de foto's, over de kaarten vol kleine landwegen, over plekken. En ik zeg: wil ik zien, wil ik voelen, wil ik meemaken. Tegelijk vraag ik me de hele tijd af: "Zal ik het kunnen?" Reizen op zich is tot hiertoe altijd gelukt. Vliegtuigen nemen, wachten, zoeken naar plekken, bezoeken, me laten meenemen op avontuur, al dan niet door plaatselijke gidsen begeleid.
Nu wil ik meer. Ik voel dat ik het anders moet doen in deze periode van mijn leven. Ik ben aan meer toe dan mensen, fauna en flora bekijken en dat digitaal vastgelegd weer mee naar huis nemen. Toch verval ik telkens weer in oude patronen. Ik zie mezelf bezig, moet lachen met mezelf, om hoe ik in notaboekjes steekwoorden opschrijf. Te zien (een variant op 'te doen'): de berggorilla's, de bron van de Nijl, ... Alweer zit dat moeten erachter. Ik moet dit meegemaakt hebben, tenslotte ben ik op de bodem die het me allemaal aanreikt. Ik voel echter, diep van binnen: zo hoort het niet.
Vlakuil
Dus heb ik besloten de volgende weken in de leer te gaan bij vrienden die net terug zijn van drie maanden China. Dagelijks berichtten ze via het internet over hun wedervaren. Een explosie was dat, elke mail. Hoe verder ze zaten, hoe meer ze mij raakten met hun manier van meedobberen in die verre cultuur, onthaast en onthecht.
Ze vroegen af en toe aan mensen die hun pad kruisten wat 'tijd' voor hen betekende en hoe ze ermee omgingen. Een wijze man antwoordde: 'Tijd, dat is zeven stappen zetten en rondom jou kijken, wat je waarneemt in je opnemen, het moment beschouwen zonder er een oordeel bij te zetten.' Geen mooiere definitie gelezen. Zulke woorden zijn pure weldaad, meer waard dan de meest doordachte tips in geplastificeerde reisboeken. Dit weekend zie ik die dierbare vrienden, ze zijn pas terug. Ik wil in de leer over hoe ik geduld oefen. Tja, ook dat 'wil' ik weer.
Geduldig worden. Ik ken de theorieën genoeg. Over hoe heilzaam het is om rust te vinden, leeg te stromen vanbinnen, niets te hebben dat weerhaken in je zet. Ik zou het kunnen verkondigen in voordrachten en trainingen of voortvertellen aan mensen, omdat het zo klopt en zo krachtig is. Maar daar is die valkuil weer: het willen gezegd en getoond hebben. Terwijlik het zelf in daden zou moeten omzetten. Ach ja, dat moeten weer. Beter is: willen. Intussen droom ik van stoffige, rode aardewegen in een vochtig land waar ik maar één iemand echt wil tegenkomen. Of het een fraai beeld wordt, wat diep onder die Steristrips zit, ik weet het niet. Maar wat kijk ik uit naar die ontmoeting.

Kinderdosis

Ik ben deze week overgeschakeld op de kinderdosis Concerta. Voor zover ik het nu kan inschatten: minder roetsjbaan, minder bijwerkingen, meer 'voeling' met mezelf, beter dus.

Hoera, ik heb ADHD!

Op de site Hersenstorm vond ik dit lijstje met positieve kenmerken van ADHD. Kwestie van te weten dat het niet allemaal kommer en kwel is:
Je bent een gevoelsmens en hebt een enorm rechtvaardigheidsgevoel.
Je kunt heel goed emoties van anderen invoelen.
Je kunt intenser van dingen genieten dan de meeste anderen.
Je bent creatief en blinkt vaak uit in theater, beeldende kunst of culinaire uitspattingen.
Je bent een kei in het bedenken van oplossingen.
Je bekijkt de wereld vanuit een unieke, onbevangen invalshoek.
Je bent fantastisch in het vinden van dingen (zoals geld op de grond) en mensen in een menigte.
Je bent verbazingwekkend scherpzinnig.
Je bent vaak de gangmaker op een feest en de dansvloer.
Je impulsiviteit maakt je een spontaan en openhartig mens.
Je kunt plezier hebben als geen ander.
Je bent energiek; vervuld van een krachtig en volhardend streven, wanneer je een doel wilt bereiken.
Je bent recht door zee.
Je wilt graag gewaardeerd worden en werkt daar ook hard voor.
Je bloeit op van positieve kritiek, maar doorziet huichelarij meteen.
Je maakt van je hart geen moordkuil.
Je bent ontzettend enthousiast en goed als je iets graag doet.
Je bent heel moeilijk voor de gek te houden.
Je komt voor jezelf op!
Je prikt onmiddellijk door uiterlijke schijn van mensen en zaken heen.
Je staat met beide benen op de grond.
Je maakt snel contact met anderen en bent daardoor een uitstekend netwerker.
Je voelt meteen aan wanneer er een unieke relatie tussen mensen en dingen bestaat.
Je kunt met alle lagen van de bevolking door een deur.
Je bent iemand die niet snel in een sleur terechtkomt of saai wordt.
Je bent origineel en hebt een groot gevoel voor humor.
Je bent de goed verstaander die vaak maar een half woord nodig heeft.
Je bent loyaal en gaat door het vuur voor mensen waarvan je houdt.
Niemand is meer hartstochtelijk dan jij, wanneer je gek bent van iets of op iemand.
Je doet iets eerder omdat je het wilt, dan omdat het moet. En wat je doet, doe je met hart en ziel!

3 ... 2 ... 1 ... start

Geheugen en ADHD, geheugen en burn-out, geheugen en (bijna-)depressie: gaan allemaal niet goed samen en dat is in mijn situatie wel eens lastig (da's een eufemisme!). Om ervoor te zorgen dat ik 's ochtends alle spullen voor school wel bij me heb, haal ik mijn trukendoos boven. Als ik bedenk wat we mee moeten nemen, dan zorg ik dat het voor de deur staat, zodat ik er quasi over val bij het buitengaan. 's Ochtends liggen in onze hal een hoop spullen: zwemzak, boekentassen, handtas, boodschappentas met kleine rommeltjes die mee moeten, een brief die gepost moet worden, een papier met in grote letters: FIETS MEENEMEN! ... Een 'lanceerplatform'* voor de start. Als de hal leeg is en alles in de auto (inclusief kinderen), dan zijn we klaar voor vertrek. Spreekt voor zich dat er verder niet al te veel in de hal moet staan, want anders geraken we in de war. Hihi.
* de term komt uit Opgeruimd leven met ADHD

Uitstelgedrag - maar dan anders

Ok. We kunnen hier thuis behoorlijk tegen wat rommel. Maar je hebt toch van die momenten dat het teveel wordt. En dan schiet ik in een kortstondige 'sorteerstand' en moet de rommelhoop eraan geloven. Sinds kort stop ik een momentje net voor ik eraan begin en ik prent het beeld van al die troep in mijn geheugen. Met de duidelijke boodschap aan mezelf: "Zo willen we het NIET!" Als ik daarna nog de neiging heb om bijvoorbeeld een kleed in de kast te gooien dan haal ik dat 'fotootje' boven. En dan gaat dat kleed toch al gauw op die kapstok. Zolang ik dat eerste rommeltje zo kan uitstellen, blijft mijn kast op orde. En gezien ik een 'uitsteller' ben, is dat misschien nog niet zo slecht gezien. Als ik nog drie jaar zo verder doe, dan geraakt alles opgeruimd.

Slingerplekken

Mijn schoonzusje is nog maar pas verhuisd. Bij één van mijn bezoekjes verontschuldigde zij zich dat ze nog geen bergplaats had gekozen voor allerlei spullen. En dat dus één en ander nog rondslingerde in huis. Ik gaf haar vanuit mijn rijke ervaring met rondslingerende spullen een goeie raad: hou in het oog op welke plek dingen meestal belanden, dat is misschien wel een goeie plek om ze op te bergen.
Ik geef een paar voorbeelden:
- zet een wasmand waar je normaal je vuile kleren op de grond gooit
- plant een schoenenrek waar meestal een hoopje schoenen liggen - ok, onder de tafel is misschien niet zo'n goeie plek, maar in de buurt vast wel
- zet een papiermand waar je vaak papiertjes vindt
- maak een plek voor sleutels waar ze meestal toch belanden
- een potje stilo's waar je ze meestal zoekt

Aandacht

Ik heb net een website ontdekt voor volwassenen met ADHD. De vereniging Aandacht organiseert maandelijkse bijeenkomsten (praatgroepen) voor mensen met ADD/ADHD en hun partners. Medewerkers van Aandacht zijn ervaringsdeskundig door hun eigen betrokkenheid bij ADHD én door de kennis en ervaring die ze opdeden met Vlaamse ADHD-experten. Ik ga er binnenkort eens een kijkje nemen, denk ik.

http://www.adhd-volwassenen.be/

Als het maar in de doos zit

Er zijn verschillende graden van ordelijkheid. En iedereen heeft zo zijn maximum aan orde die hij kan handhaven. Bij ons is dat het niveau: 'als het maar in de doos zit' (lees: box, kast, schuif, stapel, ...). Verder dan dat moeten we eigenlijk niet proberen. Dat houden we niet vol. Een tijd geleden zou ik me er nog aan ergeren. Nu heb ik er vrede mee. Als dat al lukt, dan is het ok. Maar we zijn er nog niet, hoor. Eerst moeten een boel spullen die we niet meer nodig hebben de deur uit. En de volgende stap is een goeie vaste plek voor alle spullen die wel nodig zijn. Rome is ook niet op één nacht gebouwd.

Tips uit ADHD-land

Soms dan denk ik dat mijn lieve lezers geen boodschap hebben aan mijn inzichten over en ervaringen met ADHD. Als je zo'n 10 lezers per dag hebt - jaja, Bloem en co, dat is weinig, maar ik sta er eigenlijk nog versteld van - is het bereik bij lezers mét ADHD wellicht niet zo gigantisch. Maar anderzijds hoor ik rondom mij steeds meer wanhopige mensen die het gevoel hebben dat hun leven een zottenkot is. Tegenwoordig creëren we met z'n allen een ADHD-wereldje waarin we langs alle kanten worden belaagd door prikkels en berichten die we moeten verwerken (en heel veel weggooien!). Onder het motto 'alle beetjes helpen' schrijf ik hier af en toe mijn eigen truukjes uit ADHD-land. Voor al wie er misschien iets aan heeft.

Geen verwijt

Een verwijt is rap gemaakt. Maar waarom doen we dat eigenlijk? Ik ben het aan het afleren. Pas op, ik wel eens commentaar - wat vaak wordt verward met verwijten. Maar verwijten, dat gaat dieper en fundamenteler. Dat laat ik maar. Ik ga er vanuit dat iedereen in de gegeven omstandigheden ook maar zijn best doet, net als ik. En soms lukt dat gewoon wat minder goed dan anders. Als je er zo over denkt dan word je vanzelf wat milder. Het is maar af en toe dat ik eens iets tegenkom dat ik niet op die manier kan bekijken.
Het is ook wel eigenbelang. Ik bespaar mezelf heel wat ellende. Verwijten zijn zelden rationeel. En dan flap je er wel eens iets uit waar je spijt van krijgt. Nooit goed!!! Alleen maar last mee, en stress. En verder hoop ik stiekem dat als ik zelf geen verwijten maak, iemand anders het ook niet zo snel bij mij zal doen. Want eigenlijk kan ik daar nogal slecht tegen. Ik besef wel dat het zo niet altijd werkt ... spijtig, hè!

Goed bezig!

We zijn eraan begonnen! Ons kleinste kadeeke had een allerkleinst kamertje. Maar nu hij geen baby meer is - wel bijna een grote jongen van 5 - mag dat kamertje wat groter. Ernaast was ons voormalige bureau dat niet echt meer gebruikt werd. We hebben eerst goed uitgevist hoe we het gingen aanpakken en zijn gisteren begonnen de tussenmuur uit te breken. Spannend!
En het beste nieuws is: ik voel dat ik meer energie heb! Ik verwacht dat het één van de dagen wel weer eens wat minder gaat zijn, maar het is nu toch al een aantal dagen echt ok! Voorzichtig: JOEPIE!
P.S. voor ons mama: ja, natuurlijk, we hebben eerst voorzichtig gecheckt of het geen draagmuur is en wees gerust: het is er geen! Ons huis staat niet op instorten!

Dit was een goeie

Dag!

Dan maar liever naïef

Grote mensen kunnen elkaar zo verschrikkelijk veroordelen. Een hele tijd gaat alles goed en dan één twistpunt en lap, alles overboord. Ze maken het elkaar zo moeilijk en vooral ook zichzelf. Ben ik naïef als ik heel mild ben tegenover mijn medemens en meestal het goeie blijf zien in mensen ondanks hun kleine kantjes? Mij heeft dit alvast schatten van vrienden en vaak een heel warm gevoel bezorgd. En dan zeggen dat kinderen hard kunnen zijn voor elkaar. Ik denk dat volwassenen al te vaak het voorbeeld geven.

Excuseer sorry pardon ...

... dat u vanmiddag 5 seconden later op uw bestemming was, bestuurder van de sportkar na mij. Ook excuses voor de eventuele hartkloppingen en oplopende stress die dit oponthoud en uw telaatkoming als gevolg daarvan hebben teweeg gebracht. Mijn excuses ook voor de sleet aan uw remmen die gedurende die 5 seconden de woest ronkende motor en uw van ongeduld toeterende wagen in bedwang moesten houden. Ik besef dat mijn galanterie ten opzichte van collega bestuurders misplaatst was en u nodeloos in de problemen heeft gebracht. Nogmaals dus mijn excuses.
Ik hoop dan wel op uw begrip als u eindeloos staat te wachten op de winkelboulevard om linksaf te draaien. En als zelfs ik u niet even laat passeren omdat ik toch achter een trage truck hang. Ik wil natuurlijk niet nog eens iemand op dergelijke wijze bruskeren.

Zaterdag Waxdag*

Ik heb de beste katern van mijn weekendkrant nog lang niet uit, maar wil je alvast 5 redenen geven om De Morgen te gaan kopen**.
(+ natuurlijk het paginagrote Zweeds kruiswoordraadsel op de achterpagina)
1. De column van Het Shopsecreet geeft tips & tricks om een bezoek aan Ikea te overleven (zie ook mijn blogje Shoppen).
2. Het wekelijks "Opgemerkt" redactioneel van Cathérine Ongenae geeft een idee hoe een gedachtenstroom de tijd even doet stilstaan - zeer herkenbaar.
3. "Goede ouders zijn luie ouders" moet ik nog lezen, maar ik denk dat ik me daar helemaal in ga vinden (lang artikel zonder veel tussentitels zet niet aan tot achterstevoren "ontdekken", dus daar moet ik me effe "aanzetten". Zie mijn blogje Achterstevoren).
4. "Laat de kinderen toch spelen" introduceert het begrip "scharrelkinderen" (idem).
5. Psychotherapeute Lut Celie vraagt zich af hoe we met "verwachtingen" moeten omgaan. Wat mag je wel of niet verwachten van je kind? En ze maakt een interessant onderscheid tussen praktische afspraken om als gezin samen te leven en meer onbestemde gevoelsmatige verlangens.
* Neem vooral dit titeltje niet te ernstig, want Polly Dewit geeft nog een pertinent pleidooi voor het recht van vrouwen om hun oksels niet te ontharen!
** Doe geen moeite om de artikels op de website te zoeken. De katern Wax heeft geen online versie. Waarom eigenlijk? Grappig detail: als ik op de website de zoekterm "luie ouders" invoer, krijg ik een artikel over overgewicht bij kinderen met als stelling dat kinderen van luie ouders te weinig bewegen.

Achterstevoren part 2

Tijdens de laatste mindfulness-training verduidelijkt Edel Maex nog iets heel treffend: "We leren achterstevoren! De eerste keer gaat er iets mis, je gaat op je bek, maar je weet niet hoe dat kwam. De volgende dag gaat het opnieuw mis, maar je beseft het al als je op je bek gaat. De derde dag zie je de smak net te laat aankomen en ga je alsnog op je gezicht. De volgende dag stop je net voordat je op je bek gaat. De vijfde dag vermijd je de situatie en loop je geen risico."
Zo ongeveer ging de uitleg. En ik heb sindsdien inderdaad gemerkt dat het zo werkt. Niks van ezels en geen twee keer stoten en zo. Leren gaat veel trager en je stoot je veel meer dan twee keer. En je leert dus achterstevoren.

Achterstevoren

Nog een typische ADHD-trekje: ik lees artikels meestal van achter naar voor (niet dat iedereen die dat doet per se ADHD heeft, hè). Ik vond het altijd heel normaal dat je achteraan in een artikel achterhaalde of het de moeite waard was. Dan werd ik nieuwsgierig over wat er aan dat stukje voorafging enzovoort tot ik bij het eerste stuk aankwam. Ik lees zo al jaren de Humo en De Morgen.
Dit is ook de reden waarom boeken over ADHD vaak zo zijn geschreven dat je elk stukje apart kan lezen. Op het einde van elk hoofdfstuk staan ook netjes de "hoofdpunten" samengevat. Je kan zappen tussen de hoofdstukken al naargelang waar je aandacht blijft plakken. Wel zalig eigenlijk.

Stukken van mensen (-haren)

Het is altijd weer even slikken bij de afrekening. Die kapper wordt maar duurder en duurder. Ik ga helemaal niet vaak. En het is een kapper in nogal een sjieke buurt. Dat betaal je erbij natuurlijk. En het is met kleurshampoo, hoofdmassage en alle ditjes en datjes erbij - ik heb echt geen goesting om bij elk tubeke te vragen: "En wat kost dat?" Het is een beetje een verwenuur. En ik krijg steevast een kapsel aangemeten dat er weer een tijd tegenkan. Maar het kost toch stukken van mensen. Eerdere experimenten om een andere kapper te vinden, liepen meestal uit op een ragebol-look. En dat is nu ook niet bepaald mijn ding. Je vertrouwt toch een deel van je gezicht aan iemand toe, hè. Goeie tips zijn altijd welkom!

Literatuur voor iedereen

Een hele gewone man met een heel gewone look in heel gewone doen hing op een heel gewone plek aan een heel gewoon venstertablet en las een heel dik boek. En ik dacht: "Geniet ervan!"

Ideeën

Er flitsen - dagelijks - veel meer ideeën door mijn hoofd dan ik kan realiseren op een dag. Ik moet echt wel een manier vinden om die hartverscheurende keuzes wat makkelijker te maken. Het probleem is dat ze elke dag weer zo geweldig lijken. En de volgende dag zijn er weer nieuwe "briljante" ideeën. Waar is de stop-knop?

Spookjeswandeling

Vandaag op stap met de klas van onze grote meid. We deden een spookjeswandeling in Antwerpen. Een gids uitgedost in een ouderwets zwart pak - hoge hoed incluis - vertelt heel meeslepend verhalen en legenden uit vroegere eeuwen. Zo leerden we onze stad weer eens op een andere manier kennen. (nu hangen we moe maar voldaan voor Mary Poppins met een warme choco - ook fijn!) www.spookwandeling.be

Pech pech pech

De auto was geen 24 uur terug van de garage en ineens valt ie stil. Niet meer te starten. Midden op de baan. Gelukkig is er meestal wel 1 (!) vriendelijke mens die je dan aan de kant helpt. En de rest van de file achter mij maar vloeken in plaats van te helpen. Enfin. Vervoer regelen. Laten slepen. Bij iemand een auto gaan lenen. Ik heb het nu wel effe gehad eigenlijk.

Shoppen

Ik vroeg me vanmorgen af waarom ik shoppen tegelijk zo geweldig en zo lastig vind (en ik ben vast niet alleen). Ik bevond me in het hol van de leeuw, het summum van afleiding en verleiding: Wijnegem Shopping. Of zoals ons meisje het noemt: Hemingway shoppingcenter - of zoiets. Ik stapte binnen als een kind in een groooooote speelgoedwinkel.
Maar dit keer ging er een alarmbelletje rinkelen. "Oppassen! Wat kwam ik hier ook weer doen?" Bij een kannetje thee en een croissant heb ik eerst eens rustig op een rijtje gezet waarvoor ik daar was. En dan ging ik de "jungle" in met enerzijds een lijstje van de geplande aankopen en anderzijds het voornemen niks anders te kopen.

Terwijl ik braaf mijn lijstje volgde, kon ik het niet helpen dat het ene briljante idee na het andere door mijn hoofd flitste - enfin, op zo'n moment vind ik al die ideeën geweldig en heel verleidelijk. En het was soms echt een gevecht met mezelf om niet mijn portemonnee boven te halen en alvast de nodige aankopen te doen. Maar ik liet me niet door die ideeën meeslepen. Ik gaf mezelf consequent het antwoord: "Dat lijkt me fantastisch, maar laat me er eerst nog eens over nadenken of dit wel nodig of de juiste oplossing is en dan zien we wel!"
En als ik dan terug thuis was, leken die oplossingen allemaal veel minder dringend en heb ik niet meer de neiging alle projectjes te doen die me vandaag te binnen schoot! En heb ik dus gelukkig nog geen onnodige aankopen gedaan. Ik pik er binnenkort misschien wel iets uit, als ik zorgvuldig heb afgewogen wat wel en wat geen goed idee is.
Ik ben er dus in geslaagd om concrete aankopen los te maken van de fantastische stroom van ideeën die op zo'n plek op mij afkomt. Die twee zijn trouwens totaal verschillend. Voor het eerste moet je je kopje erbij houden. Je moet bij de les en rustig blijven, geen domme dingen doen. Voor het tweede is het net prettig om je gedachten eens de vrije loop te laten, maar nog veel leuker als je intussen niet moet overwegen wat je wel of niet concreet gaat doen.
Het kost wel wat moeite, maar blijkbaar lukt het me om heel veel ideeën te hebben zonder dat ik ze per se ook moet realiseren. Het risico op miskopen of projecten die niet af geraken wordt toch een stuk kleiner, denk ik.
...

Wijsheid verschijnt op het meditatiekussen

Het zijn geen lomperikken. Dat mindfulness-clubje. Eigenlijk laten ze u mediteren, maar ze noemen het mindfulness, want mediteren klinkt zo zweverig. Maar niks is zo aards en hier en nu als mediteren. Zo blijkt.

Kussen

Ik heb vanavond bij wijze van therapie mijn eigen meditatiekussen gemaakt. De hoes in elkaar zetten was één ding (doormeter 33 cm, hoogte 17 cm). Als vulling heb ik van dat spul genomen dat ze ook in zitzakken proppen -van die piepkleine bollekes. Heel de living lag er op de duur vol mee. Dat was niet simpel. Maar het is gelukt: klokslag 00:00 was het meditatiekussen af en kan ik eindelijk gaan zitten en tot rust komen (nadat ik met de stofzuiger de kamer nog bevrijd heb van alle bollekes die naast het kussen zijn beland).