Stressy

via Brainpickings

Eindeloze milde open ruimte

Soms word je geconfronteerd met kwaadheid en verdriet van iemand die je graag ziet. En dan krijg je soms ook eens een mep in het gezicht terwijl je niet wist dat die eraan kwam. Dan heb je in eerste instantie de neiging om terug te slaan en te vechten, je te verdedigen of echt meppen waar het zeer doet. En dat leidt dan vaak tot steeds maar meer kwaadheid en verdriet. Deze actie en reactie drijft mensen uit elkaar, terwijl ze elkaar juist nodig hebben in moeilijke tijden. Als je die mep in het gezicht kan zien als noodkreet, als blijk van de onderliggende ellende, kan je makkelijker doen wat écht helpt op dit moment: een eindeloze veilige en milde open ruimte maken waar dat verdriet en die kwaadheid een plek kunnen krijgen. En die mens waar je van houdt eens goed vastpakken, want eigenlijk is het dat wat hij of zij nodig had. En dit is eindeloos eenvoudig en eindeloos moeilijk tegelijk. Maar het kan.

Growing older

“We must gain victory, not by assaulting the walls, but by accepting them.”

"[...] most of us were told in childhood that the way to conquer a difficulty is to fight it and demolish it. That theory is, of course, the one that should be taught to young people. Many of the difficulties we encounter in youth are not permanent; and the combination of a heroic courage, a resolute will, and a tireless persistence will often — probably usually — break them down. But in later years the essential elements in the situation change. We find in our little world prison-walls which no amount of battering will demolish. Within those walls we must spend our day — spend them happily, or resentfully. Under these new circumstances we must deliberately reverse our youthful technique. We must gain victory, not by assaulting the walls, but by accepting them. Only when this surrender is made can we assure ourselves of inward quietness, and locate the next step on the road to ultimate victory."

uit: James Gordon Gilkey, You Can Master Life, the Macmillan Company, New York, 1934

via: http://www.brainpickings.org/index.php/2013/03/18/you-can-master-life-1934/

Brief aan Erika Van Thielen

Geachte mevrouw Van Thielen, beste Erika,
ik heb net je noodkreet in De Morgen gelezen. Tonen dat je kwetsbaar bent, vergt heel veel moed ... soms de moed der wanhoop, maar het blijft een sterk gebaar. En daar sta je dan. Je hebt aan de wereld laten weten dat het eigenlijk niet zo goed met je gaat. Het is eindelijk geen geheim meer. Eindelijk niet meer doen alsof. En mensen hebben dan, zeker bij bv's, het gevoel dat ze moeten reageren. Ik pleit schuldig trouwens. Ik heb een aantal commentaren gelezen op je stukje. Sommige mensen voelen mee, kennen het gevoel en laten dat merken. Dat zijn de 'warme dekentjes'. Sommige mensen hebben hun oordeel snel klaar. Dat zijn de 'koude douches'. En eerlijk, van sommige commentaren word ik zowaar 'mottig'. Ik sta er versteld van dat mensen nog altijd durven ontkennen dat burn-out een werkelijk probleem is. Ze menen dat je het maar zelf moet oplossen, je snel herpakken en klaar, dat je jezelf in nesten werkt, dat je niet moet zagen en blij zijn met je leuke snoet en een (redelijk) vaste job. Ik wou dat mensen hun mond hielden over iets waar ze geen benul van hebben. Hou dus je mond over burn-out als je'r zelf geen gehad hebt! Ik heb er drie gehad plus een depressie, dus ik weet waar ik het over heb!
We oordelen dus meteen over een ander, maar we kunnen nooit in hun schoenen staan. En eigenlijk doen we het allemaal. Ook jij en ik. Het lijkt zo eenvoudig, feedback geven die je medewerkers een boost geven dat ze er weer een tijdje tegenaan kunnen in hun veeleisende jobs. Hoe dat dan wel moet gebeuren, is echter niet voor iedereen hetzelfde. Sommigen hebben een diep gesprek nodig, anderen dan weer niet. Die worden van een diep gesprek alleen maar zenuwachtig. De ene heeft opbouwende kritiek nodig, de ander tilt aan elke reactie zo zwaar dat hij er ongelukkig van wordt. Sommigen willen enkel een klein schouderklopje, maar hoe doe je dat? Je kan ook niet van mensen aflezen wanneer feedback nodig is en wanneer niet. En ook de leidinggevenden hebben het gevoel dat ze langs alle kanten bevraagd en belaagd worden en daar zelden erkenning voor krijgen. Ik was namelijk zowel diegene met een burn-out als de leidinggevende die er niet in slaagde om zijn medewerkers een hart onder de riem te steken. Dat had heel ongelukkige medewerkers en collega's tot gevolg. En daar ging ik uiteindelijk aan kapot. Leidinggevenden zijn dus ook maar mensen. Oordeel niet, want je staat niet in hun schoenen.
Misschien is het voor jou op dit moment nog moeilijk om dat aan jezelf toe te geven, maar burn-out is een relationeel probleem, zoals Luk De Wulf jou al schrijft in zijn brief. Toen het voor mij eigenlijk te laat was om nog enigszins terug te kunnen keren naar mijn vorige werkplek, las ik zijn boekje 'Help, mijn batterijen lopen leeg!'. Ik had meteen het gevoel dat het boekje over mij ging. Het beschrijft zo herkenbaar en haarfijn hoe ikzelf in een burn-out was beland. Ik hoop dat je het boekje snel eens oppikt en doorleest. Het is niet dik. Dat valt wel mee. Wat mij betreft was het een eye-opener. Het is tegelijk een beetje confronterend, want het geeft ook aan welke je eigen rol is in het verhaal, en dat willen we niet altijd weten. Ik hoop dat je dat experiment eens wil doen. Geef het misschien, zoals ik, ook cadeau aan je leidinggevende. Ik hoop nog steeds dat het haar misschien in de toekomst kan helpen om mensen met een dreigende burn-out sneller te 'onderscheppen' en dan de juiste dingen te doen. Wie weet helpt het jou om de vicieuze cirkel waar je in belandt bent te doorbreken.
Ik kon uiteindelijk niet meer terug naar mijn werkplek, de relaties met mijn collega's en medewerkers waren te ver verziekt. Ik heb zelf ontslag genomen. Ik kon niet ontslagen worden, want ik had geen enkele slechte evaluatie. Maar ik voelde aan dat ik er niet 'opnieuw kon beginnen'. Of ik durfde niet, dat kan ook. Van die beslissing ondervind ik nog elke dag de financiële gevolgen. Maar ik ben intussen wel een veel rijker en rijper mens en dat pakt niemand mij af. Kop op, dus, je geraakt hier ooit weer door. Je brief is wellicht het begin van een heel veranderingsproces zowel bij jezelf als op je werkplek. Die klok draait niemand nog terug. En dat is goed. Geef dit proces alle kansen.
Zorg intussen goed voor jezelf en zoek systemen om regelmatig uit de mallemolen te stappen. En praat met mensen die je echt helpen, zowel met warme dekentjes als opbouwende kritiek. Ik hoop dat je weer snel de creatieve drive terugvindt die je nodig hebt om verder te gaan.
Tot kijk of hoors!
e

Even how hard I try

I hate it, when I feel there is nothing I can do ...

Someday you will walk out of this storm!!!!

Voor jou daar, in het midden van de storm: hang on!!!!

"When you come out of the storm,
you won’t be the same person who walked in.
That’s what this storm’s all about."

Haruki Murakami

Bedankt Ann - alles komt goed

Sterrenhemel

Gisteravond werd ik gekust onder een stralende sterrenhemel ... in de plensende regen. Dat kan alleen maar op de Dageraadplaats.

Connection

What a lovely summer!

Remember to put the glass down sometimes!

Deze moeten we in het achterhoofd houden nu we 'vers uit vakantie' weer in de sleur stappen!

A psychologist walked around a room while teaching stress management to an audience. As she raised a glass of water, everyone expected they’d be asked the “half empty or half full” question. Instead, with a smile on her face, she inquired: “How heavy is this glass of water?” Answers called out ranged from 8 oz. to 20 oz. She replied, “The absolute weight doesn’t matter.

It depends on how long I hold it. If I hold it for a minute, it’s not a problem. If I hold it for an hour, I’ll have an ache in my arm. If I hold it for a day, my arm will feel numb and paralyzed. In each case, the weight of the glass doesn’t change, but the longer I hold it, the heavier it becomes.” She continued, “The stresses and worries in life are like that glass of water. Think about them for a while and nothing happens. Think about them a bit longer and they begin to hurt. And if you think about them all day long, you will feel paralyzed – incapable of doing anything.”

Remember to put the glass down.

Mr Gwyn

Lezen is iets voor de zomer. Alleen dan kan ik me lang genoeg laten wegglijden in een verhaal. Veel eerder dan anders heb ik nu al mijn eerste boek uit (meestal duurt het een maand of wat). Mr Gwyn van Alessandro Baricco doet de reputatie van de auteur (en de vertaalster Manon Smits!) alle eer aan. Het gegeven is even bizar als intrigerend, de taal wondermooi en zorgvuldig gekozen (en vertaald!), geen woord teveel, geen woord te weinig. Kortom: opnieuw een pareltje!
Op de koop toe gaat het over mensen echt zien zoals ze zijn: een heel verhaal.
Van dezelfde auteur gelezen:
- Zijde
- Oceaan van een Zee
- Land van Glas

Dear Ernest

"The best people possess a feeling for beauty, the courage to take risks, the discipline to tell the truth, the capacity for sacrifice. Ironically, their virtues make them vulnerable; they are often wounded, sometimes destroyed."

Ernest Hemingway (via georgiangentility)

Geslaagd

Het was een geslaagd jaar. Het is te zeggen: mijn punten zeggen dat het zo was. Mijn tweede jaar Landschaps-en Tuinarchitectuur zit erop. Nu is het een paar maanden recupereren. Het zal nodig zijn om nog zo'n jaar aan te kunnen ... It wasn't easy but it was worth it!

Even passen

Eventjeswicht nieuwe stijl. Het is even wennen, maar dit past me op dit moment beter dan de lieflijke droodles. Hope you like the new me too ...

Let's

Via http://remainsimple.tumblr.com

Keep breathing

message to myself: adem eens drie minuten rustig in en uit en ga dan weer verder.

Voor al wie ergens door moet ...

gevonden op: Whisper to me (http://inivyandintwine.tumblr.com/)

Busy busy busy!!!

Busy busy busy ... believing in my dream ... maar weinig tijd om te schrijven ... tot gauw!

Kwetsbaarheid

Vandaag herontdekte ik Brené Brown. Naar het volgende filmpje kregen jullie lang geleden al eens een link.



Hier is nog eentje voor wie van deze fantastische 'research-storyteller' geen genoeg krijgt.



En nu is er blijkbaar ook nog een boek: De kracht van kwetsbaarheid

Het is wat het is

'Het is niet erg', zei de minimalist.
'Het is het einde', zei de pessimist.
'Het is een nieuw begin', zei de optimist.
'Het is een fase', zei de therapeut.
'Het is wat het is', zei de zen-teacher.

Mooier dan je denkt

Even iets moois tussendoor!

http://www.npr.org/event/music/176171560/boy-a-charming-little-number-called-little-numbers?autoplay=true%2F

Voetjes omhoog

Vorige week werd ik 40 en kreeg ik dit reuzegrote schilderij van mijn allerliefste schatjes. Het herinnert me eraan af en toe mijn voetjes op tafel te leggen.
Dank je wel, lieve schatjes!

Tijd

Iedereen heeft wel eens het gevoel dat Tijd ons ontglipt. Op momenten van grote drukte en veel deadlines wordt het vloeibaar en glijdt het weg tussen onze vingers. Dan blijkt dat je toch net weer wat te lang hebt gelummeld en dus niks gedaan krijgt van de to-do-lijst. Ik sla dan altijd lichtjes in paniek en dan lukt er ineens niks meer. Het lijkt zo onoverkomelijk. Verloren Tijd is voor altijd weg. Je kan daar lang om treuren, maar dat maakt het alleen maar erger. Maar hoe draai je het roer om? Het helpt om dan de tijd tastbaar te maken. Ik heb mijn kookwekkertje weer bovengehaald en dat geeft na 25 minuten een alarm. Tijd om 5 minuten te stoppen, te ademen, iets drinken, iets eten, je voor te nemen waar je het volgende blokje aan gaat besteden. Het werkt nog steeds. En daar ben ik op dit moment heel blij mee!
Zie ook mijn berichtje over pomodori.

Smiling is contagious

Smile-Bot from We Are Matik on Vimeo.

My hands are tied by my mind going everywhere

Deze pikte ik van Dosfamily, maar ik vond vooral de titel geweldig en zeer herkenbaar (misschien niet nu op dit moment, maar toch heeeeeeel vaak!)



http://dosfamily.com/2013/03/my-hands-are-tied-by-my-mind-going-everywhere

On not being cool

Ik ben niet cool en nu weet ik waarom.

Happiness

http://zenpencils.com/comic/69-buddha-less-is-more/

If you want to sing out, sing out!

Merci mama!!

not knowing

gelezen op http://mnmlist.com

These days, nearly everything we want to know is a few keystrokes away, almost instantly gratifying our desire to know something.

What’s the weather like outside? Do a quick check of your weather app. Who the heck is Gabriel Garcia Marquez? Ask Wikipedia. Who is the lead boy actor in Wes Anderson’s Moonrise Kingdom? Search IMDB.com. Google, Reddit, Facebook, Twitter, et al will tell you anything you want to know, right now.

Isn’t that incredible? Just 20 years ago, that was unthinkable. If you wanted to know something, you might turn on the TV and hope to get lucky, or look in your encyclopedias (if you had them) and hope to get lucky, or go to the library and hope to get lucky. Most of the time, you had to settle on not knowing.

One of the things I’ve noticed from turning off my computer periodically throughout the day (I work in 30-minute chunks), is that when the computer is off, I often think of a question I want answered — and my first instinct is to go to the computer and search. I’d know in like 4 seconds!

But then I pause, and examine that urge. Is it a true need, to know right now? Can I not wait 30 minutes, or even a few hours, or a day? Of course I can. It’s not a matter of life or death, or national security, or anything important really.

And so I stop myself, and make a note to look it up later. Then I notice something else interesting: not knowing is a strange phenomena to me, now. Not knowing is something I am not familiar with. OK, sure, there are a gazillion things I don’t know, every moment of my life, but when I want to know something, I will usually know, really really quickly. Now I don’t know something I want to know, for at least half an hour, sometimes more.

And then I realize: this is a strange freedom. Not knowing something means I am walking around blind, without a direct path, and I must live with that, work with that. It’s interesting. It’s a different way of living. How our ancestors must have lived! (Or, you know, me in the early 90s.)

Not knowing isn’t bad. It’s just different. And really, I think there’s something minimalist about it. Let’s let go of the need to know, every second of the day, and let our minds wander around in the dark for abit.

be able to walk away

gelezen op mnmlist:

"In any kind of negotiation, your ability to walk away is your strongest tool.

Those who can walk away from the negotiation — legitimately walk away, not just make a show of it — are in the strongest position. Those who are convinced they need to make the deal are in the weakest position.

This is true of negotiating when you’re buying a car, closing the sale of your new home, haggling in a foreign flea market, or trying to get a raise.

It’s also true of anything in life.

Know that there’s almost nothing you can’t walk away from.

If you are convinced you need a nice house with a walk-in closet and hardwood floors and a huge kitchen, you now have a weakness. You will give away precious life hours and savings to get it. Someone else who knows that those things aren’t absolutely necessary can walk away, and not need to spend so much money (and thus work hours) on that kind of house.

If you are convinced that you need Stabucks grande lattes every day, or an iPhone or iPad, or an SUV or Cooper Mini or BMW … you are in the weak position, because you can’t give it up. Someone else might know that those aren’t essential to happiness, and can walk away.

If you know that the man who is treating you badly (but who you just know will change someday, because, you know, he loves you) isn’t necessary for you to be happy, you can walk away. If you know that you can be happy alone, and that you need no one to make you happy, you can walk away.

If you know that there’s almost nothing you can’t walk away from, you can save yourself tons of money. Years of time. Mountains of headaches and heartaches. Boatloads of suffering.

You don’t need to walk away from everything, but you should know that you can. And when the cost of the deal is too great, too dear … walk away."

Best Procrastination Tip Ever

Deze heb ik gepikt van zenhabits.net
Geschreven door Leo Babauta.

Your first thought as you look at this article will be, “I’ll read this later.”
But don’t. Let the urge to switch to a new task pass. Read this now.
It’ll take you two minutes. It’ll save you countless hours.
I’ve written the book on ending procrastination, but I’ve since come up with a very simple technique for beating everyone’s favorite nemesis. It is incredibly easy, but as with anything, it takes a little practice.
Try it now:
Identify the most important thing you have to do today.
Decide to do just the first little part of it — just the first minute, or even 30 seconds of it. Getting started is the only thing in the world that matters.
Clear away distractions. Turn everything off. Close all programs. There should just be you, and your task.
Sit there, and focus on getting started. Not doing the whole task, just starting.
Pay attention to your mind, as it starts to have urges to switch to another task. You will have urges to check email or Facebook or Twitter or your favorite website. You will want to play a game or make a call or do another task. Notice these urges.
But don’t move. Notice the urges, but sit still, and let them pass. Urges build up in intensity, then pass, like a wave. Let each one pass.
Notice also your mind trying to justify not doing the task. Also let these self-rationalizing thoughts pass.
Now just take one small action to get started. As tiny a step as possible.
Get started, and the rest will flow.

Simpel, maar geniaal! En nu ga ik terug beginnen blokken.

http://zenhabits.net/tada/

Meditatie verandert en verjongt je brein

Bedankt Ann

Do what you can

Ik ben niet zo'n toffe stresskip. Tussendoor probeer ik me dit voor te houden in deze tijden van examenstress. Ik zal blij zijn als we drie weken verder zijn.

De burn-out industrie

http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/documentaire/b/burn-out-industrie.html
Ik zit net naar een hele knappe docu te kijken op VPRO over burn-out: getuigenissen, medische feiten, gevolgen van burn-out, maar ook over de 'industrie' die zich gestort heeft op dit 'gat in de markt'.
Bekijk ook het volgende filmpje met de regisseur voor de camera.

The art of the imperfect

Wat is er beter dan een goeie TEDx om het jaar mee te starten? Ik wens je een inspirerend jaar vol imperfecties!

2012 was het jaar van de verzachting. 2013 mag meer zijn van hetzelfde ... Gelukkig Nieuwjaar, lieve mensen!!!
(met dank aan remainsimple.tumblr.com voor de foto)