Merry Christmas!

Happy zonder smartphone

Ik moet toegeven dat ik een tijdje geleden af en toe jaloers was op mensen met zo'n slim ding. Het leek me handig en vooral ook fijn om te hebben, zo'n duur hebbeding. Je ziet toch iedereen (en dat is bijna letterlijk IEDEREEN) rondlopen met zo'n smartphone of iphone of ipad of tablet of whatever. Ik lees vandaag in de krant dat die dingen echter vooral erg verslavend zijn. En dat je eerst de indruk hebt dat zo'n toestel je leven vergemakkelijkt, maar dat het na een korte tijd je leven beheerst.
Ik heb onlangs mijn gsm op 40° gewassen en daarna gedroogd in de droogkast (zal me leren om mijn zakken leeg te maken als ik mijn werkkleding was!). Dat was behoorlijk fataal. Ik had dus nood aan een nieuwe gsm. Ik heb intussen een nieuw toestelletje van 45 euro waarmee je kan bellen en sms'en en handenvrij bellen in de auto (want anders had ik die van 29 euro genomen) en de rest gebruik ik toch niet. Ik ben blij dat ik me geen nieuwe digitale verslaving heb aangeschaft.

To do lijstjes

Nog een manier om door een lijst van taakjes te geraken:
nowdothis.com
Vul je lijstje in op de website en één voor één mag je ze wegklikken en aan het volgende beginnen. Simpel.

Even serieus nu

Blijven lachen!!!!!!

Dit was ik ... nog niet zo gek lang geleden ... dat was niet om mee te lachen ... but now? I can't stop smiling!

Perfection is ugly!

Hulp op drukke dagen

Ik werd vroeger altijd zot van de lange reeks taakjes op de to-do-lijst in mijn hoofd. Dat lijstje is nog steeds eindeloos, maar ik heb eindelijk 'mijn manier' gevonden om de boel te organiseren zonder dat de berg gigantisch lijkt.
Ik heb (een paar jaar geleden al!) een handig to-do-boekje gekocht bij Hema, maar ik gebruik het nu pas fatsoenlijk. Eigenlijk volstaat elk schriftje met uitscheurbare papiertjes. Boven elke pagina schrijf ik de data van de volgende dagen (ik weet het, het lijkt verdacht op een agenda, maar het is toch anders, ik zweer het).
's Ochtends/de avond ervoor pak ik mijn boekje en schrijf op wat ik moet/wil doen vandaag, wat moeten de kinderen meenemen naar school, welke boodschappen moet ik absoluut doen. Als ik iets niet mag vergeten bijvoorbeeld morgen of volgende week, dan schrijf ik dat al op op dat blaadje, zoals de afspraak met de tandarts of naar de dierenarts bellen. Ik kan je verzekeren dat de laatste dagen die blaadjes aardig vol staan.
Nu komt: 'the good part'. Gedurende de dag is het dan strepen maar. Er zijn ook rondjes die je kan kleuren, maar mij geeft afstrepen veel meer voldoening. Op het eind van de dag heb ik de belangrijkste dingen meestal wel gedaan. Dat zijn de goeie dagen. Er zijn er ook mindere, je kent dat wel. Wat niet afgestreept werd en toch nog moet gebeuren, schrijf ik op één van de volgende dagen wanneer ik hoop er nog eens tijd voor te hebben/kunnen maken. En dan mag het papiertje van vandaag - scheur! - weg. Geen spoor van wat er wel of niet gelukt is vandaag. Morgen beginnen we met een nieuw blad en proberen we opnieuw.
Dit werkt voor mij veeeeeeel beter dan alle andere dingen die ik vroeger probeerde. Mijn hoofd is nu redelijk lijstjes-vrij en dat geeft ruimte voor veel leukere dingen. Vooral dat elke dag opnieuw mogen beginnen, is voor mij essentieel :-).

Te bestellen/te koop bij Hema

Op zoek naar een goeie foto kwam ik terecht bij verschillende bloggers die het to-do-boekje blijkbaar ook gebruiken. Surf bijvoorbeeld eens van http://www.uniquestyle.nl, de mooie foto heb ik bij haar gevonden. Bedankt, Sharon!

Even ertussenuit

Gisteren mocht ik met mijn achternichteke Eva Maria naar de boekvoorstelling van Zo geknipt van Sanne Vanautgaerden (eloleo) en Riet Van de Walle (Leven met Liv). We hebben uren gebabbeld, natuurlijk veel in boeken gesnuffeld, glaasje bubbels gekregen en het was geweldig gezellig!!!! Dikke dank-je-wel-zoen!
BTW Zij moet niet onderdoen met haar blogje.
(http://byevamaria.blogspot.be)

Let's break up

Dankjewel Lisette van studiosoil!

Precies!

Als je het begrijpt, zijn de dingen precies zoals ze zijn.
Als je het niet begrijpt, zijn de dingen precies zoals ze zijn.
- Zen gezegde -
Met dank aan Ann - http://alleskomtgoedann.blogspot.be/2012/10/als-je-het-begrijpt-zijn-de-dingen.html

Wat een opluchting!

Het leven is geen puzzel met maar één juiste oplossing ...

Olé

Stop the stygma!

Later als ik groot ben, wil ik ...

... sterk en flink zijn, heel attent en tegelijk correct, een luisterend oor zijn, maar met respect voor mijn eigen grenzen, een lieve mama die haar kinderen de juiste opvoeding geeft, de ideale vrouw en (schoon-)dochter, gedisciplineerd doen wat ik moet doen of nodig heb, een rots in de branding zijn, een fijne medewerker én collega (als dat al samengaat), succesvol ook en wat meer verdienen als het even kan, de boel onder controle hebben, content zijn met wat er is/hoe het is, van mezelf houden ...
... dat niemand zich nog zorgen over mij moet maken, inclusief ikzelf.
Soms ben ik al zo groot. En dat voelt fantastisch.
Maar ik ben heel vaak nog dat kleine meisje, dat eigenlijk zo graag groot wil zijn en heel goed kan doen alsof ze dat al is. Ik probeer van haar te houden zoals ze echt is, kwetsbaar en heel lief, niet altijd zo sterk of groot als ze zich voordoet, niet zo gedisciplineerd en flink als ze zou willen worden, niet altijd zo goed voor zichzelf zorgend als ze nodig heeft ... Ze is ook klein in de zin van een beetje onhandig en hulpeloos en telkens opnieuw nog zoveel te leren met vallen en opstaan en gesukkel. Het is niet zo makkelijk om dat kleine meisje even graag te zien/zijn, maar ik zou het wel willen, want dat ben ik óók.
(lieve S, dit heb ik onthouden van lang geleden, toen jij hiermee worstelde ... toen kon ik je een beetje oppeppen en probeerde ik de juiste dingen te zeggen ... en vandaag is het mijn beurt en probeer ik even lief te zijn voor mezelf ... zo zie je maar dat we door mekaar te helpen, tegelijk onszelf aan het helpen zijn, maar dat wisten we eigenlijk al lang ;-). Liefs!

Ieder zingt zijn eigen lied

Halve oplossingen

Ik lees vandaag een pleidooi om vrede te nemen met halve of gedeeltelijke oplossingen, want als je wacht op de perfecte omstandigheden dan komt er meestal niks van ... Denk maar aan wachten om mensen uit te nodigen tot het huis helemaal in orde is, niet afspreken met vriendinnen omdat het te druk is, ... Er is weinig verheven of ideaal in de dagelijkse sleur, dus laat het ons realistisch houden en blij zijn met dingen die toch al half een oplossing zijn of ondanks de moeilijkheden toch de moeite waard zijn. Ik ga de boel toch eens van die kant bekijken. Ik denk/hoop dat het helpt om weer eens wat vooruit te geraken (begin van het schooljaar, hè, dat is altijd wat zoeken naar het nieuwe ritme en een beetje die zomer loslaten).

Lees meer op http://www.incourage.me/2012/09/partial-solutions.html

Troubles in paradise

Ik denk dat ik eigenlijk niet zo sympathiek ben als ik zou willen ... dat mensen mij vinden ... en na een tijdje hebben zij dat dus ook door ... Ik weet intussen dat dat eigenlijk zelfs ok is ... Maar waarom doet 't dan zo'n pijn???

Please be smiling from ear to ear!

Gewoon om eens goed te lachen: 'I can not contain my excitement!'

Frank Van Massenhove

Ik lees mijn kranten vaak in uitgesteld relais. Groot nadeel is dan dat jij die krant niet meer kan gaan kopen als ik weer iets gelezen heb en de interessantste artikels (bij mijn krant althans) zijn vaak niet online te vinden. 

Dit weekend stond er een inspirerend interview met Frank Van Massenhove in de krant. Als ik ooit nog een leidinggevende functie wil doen, dan enkel op zijn manier. Of als ik me ooit nog eens aan een ambtenarenjob waag, dan in een dienst die werkt zoals de zijne. Leidinggevenden en managers van deze wereld hangen dit artikel best boven hun bed!

Ik kan dus niet linken naar dit artikel, wegens onvindbaar op het net. Wellicht kan je de krant nog lezen in de bib of met een online abonnement of zo.

Voor een ander interview met Van Massenhove over gelijkaardige thema's:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=7O3KJ2V3
http://www.jandezutter.be/home/Interview_met_Frank_Van_Massenhove.html

Over winners en losers

In De Morgen van vandaag lees ik een zeer raak opiniestuk over de neiging in onze maatschappij om kost wat kost iedereen in het rijtje van normaliteit te laten lopen en mensen (-kinderen) aldus in te delen in winners en losers oftewel zij die daarin slagen en zij die falen. Want, zo is de heersende opvatting, de mens is maakbaar als hij zich maar inspant. En loopt dat niet zoals 'normaal' kan worden verwacht, ja, dan heb je je vast niet voldoende ingezet. En dan moet je een dagelijks pilletje nemen om je 'gedragsstoornis' in toom te houden, zodat je weer gewoon 'normaal' kan meedoen.

Paul Verhaeghe heeft hier blijkbaar een boek over geschreven met als titel Identiteit (De Bezige Bij | Nederlands | Aantal pagina’s: 256 | Paperback, Druk: 1 | ISBN13: 9789023473039). Het stuk in De Morgen is een excerpt uit het boek en is in elk geval een eye-opener!

"Wonden uit het verleden, uit onze kindertijd, kunnen ons extra kwetsbaar maken voor gelijkaardige ervaringen in het heden. Doordat het trauma uit het verleden aangeraakt wordt, heb je het gevoel dat het nu gebeurt, maar in feite reageer je gewoon op feiten uit het verleden die erg lijken op die van nu. Het is de kunst om te zien of een sterke emotionele reactie zich nu afspeelt of nog een reactie is uit het verleden.
Wanneer je voelt dat die niets meer met het verleden te maken heeft, ben je bevrijd van die ballast en heb je de vrijheid om het moment nu te beleven zoals het zich voordoet. "
- Ann -

(weer helemaal raak op alleskomtgoedann.blogspot.be)

En als de storm eindelijk over is ...

“And once the storm is over, you won’t remember how you made it through, how you managed to survive. You won’t even be sure whether the storm is really over. But one thing is certain. When the storm is over, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm is all about.”- Haruki Marakumi -

Dankzij Ann op alleskomtgoedann.blogspot.be

Bericht van Muis

Bericht aan alle bezoekerst: er heeft hier iemand de toegang geblokkeerd met houten plankjes en stinkende smeltende chokolade! Wie doet nou zoiets. Ik ken mijn weg blindelings, dus ik kan de obstakels goed ontwijken, maar bezoekers komen in't vervolg maar best langs de achterdeur.

Die mensen zijn trouwens onbeschaamd: zitten gewoon in de zetel in mijn living te kijken terwijl ik mijn avondwandeling doe. De pretentie om te doen of mijn huis van hun is!!! Die vrouw kruipt trouwens op tafel en smijt met de sloefen van haar man (die ze dan weer moet gaan oprapen, de sukkelaar). Hysterische taferelen. Ik ben niet meer op mijn gemak in mijn eigen huis, seg. Ik zit onder de stress.

Ik vrees dat ze niet vanzelf zullen weggaan dit keer. Zou ik ze met strontjes in de kasten kunnen wegjagen, denk je?  Ze zien er nogal hardleers uit. Ik vind klemmen zo wreed. Vergif strooien? Wat denk je? Iemand suggesties?

Groetjes

Muis

Work in progress

Fijne vakantie!!!!!

Ok. Ik ga al!

Zonder beeld

Ik kan er alsmaar minder tegen dat mensen op me reageren vanuit een beeld dat ze van me hebben. Correctie, vanuit een negatief beeld dat ze van me hebben. Als het beeld positief is, dan kan ik het wel hebben, denk ik. Dan kan het niet zo'n kwaad :-). Het ergste is, dat ik het me ook regelmatig verbeeld dat iemand een beeld van mij heeft. Dan zie ik vooral dat beeld van een beeld bevestigd. En dat is natuurlijk evenmin fraai. Maak geen beeld van me. Of tenminste geen slecht. Dan probeer ik hetzelfde.

Zonder vangnet

De langverwachte envelop ligt vandaag op de deurmat: mijn ontslag bij mijn vorige werk is aanvaard. Vrij als een vogel. Maar het is tegelijk ook vliegen zonder vangnet. Als ex-vastbenoemde-ambtenaar heb ik pas recht op werkloosheidsuitkering als ik twee jaar lang aan minstens 60% in 'de privé' heb gewerkt. Er mag op dat vlak dus echt niks mislopen. Het is een enorm risico dat ik neem, maar liever op eigen vleugels dan opnieuw ziek worden in een gouden kooi. Nu het officieel is ben ik opgelucht. It doesn't concern me anymore. Eindelijk.

Een opluchting!

5 tips on how to start a conversation about mental health

Praten over mentale gezondheid is niet zo gemakkelijk. Vaak worden er clichés gebruikt als: 'Komaan, zet je erover!' Maar dat zijn vaak niet de dingen die die persoon helpen, integendeel. In dit filmpje zie je 5 tips om toch te kunnen praten met iemand die sukkelt met de mentale gezondheid. Want praten helpt.

Impressies van het werk

Ik had vandaag een vage man als klant. Kunstschilder, zo vertrouwde hij me toe. Hij koos planten met een tikkeltje roze hier en een tikkeltje roze daar en dacht eindeloos na over de volgende stap. Ongetwijfeld een groot impressionist, dacht ik nog, maar bij ons mag het toch ook een beetje vooruit gaan.

K is terug

Een goed jaar na de vorige doortocht is K terug. Het is (hopelijk) een type dat zich met een pilletje laat onderdrukken. We weten nog niet goed wat we ervan moeten denken. De nieuwe confrontatie met K brengt ons in elk geval uit evenwicht. We houden vast aan elkaar en proberen samen recht te blijven.

Dit volgt (jammer genoeg) op: de-ziekte-met-de-grote-k

10 adviezen

(vervolg van Nagel op de kop)
Luk Dewulf en Guido Vangronsveld geven 10 belangrijke adviezen als preventie tegen burn-out:
1. iedere betrokkene is deels verantwoordelijk. Denken in termen van schuld en goed of fout helpt niet
2. als het glas halfleeg is, leg dan je probleem op tafel: hoe sneller je bepaalde ideeën over wat de ander denkt toetst aan de werkelijkheid, hoe minder risico je loopt in een burn-outspiraal te verzeilen (NB hier staat evenwel niks over het probleem dat je hebt als je inschatting wel degelijk juist is en de werkelijkheid even erg is als je dacht)
3. geef transparante leiding. Soms ziet de leiding het al een hele tijd niet meer zitten met iemand, maar ze zegt er niets van en duldt hem of haar. Duidelijkheid van beide kanten is essentieel.
4. vermijd klonen. In een bepaalde bedrijfscultuur meten managers hun werknemers af aan de mate waarin ze op hen lijken. Hun talenten zijn d enorm voor de medewerkers. Dat leidt tot energieverlies. ook te veel de nadruk leggen op hoe iemand iets doet in plaats van op wat en waarom het precies moet gebeuren, is nefast.
5. wissel eens van spionkop: zorg ervoor dat je met je collega's niet terechtkomt in een patroon van 'wie niet voor mij is, is tegen mij'. Omring je niet met collega's die als supporter in jouw 'strijd' fungeren.
6. neem de angel weg. Burn-out blijkt meestal te ontstaan in één bepaalde context, in de relatie met één persoon. Als organisatie kun je ervoor zorgen dat iemand al dan niet tijdelijk niet meer met die context of persoon geconfronteerd wordt. Dat werkt beter dan iemand lang tijd naar huis sturen.
7. zonder sherpa geraak je niet boven. Zoek een vertrouwenspersoon naar wie je opkijkt buiten de werkcontext. de beste gids is iemand die een deel van de last met je wilt dragen en die 'tough love' als basisprincipe hanteert. er is voldoende respect en vertrouwen om een spiegel voor te houden, ook is die erg confronterend.
8. sta altijd met één been binnen en met één been buiten de organisatie.
9. bespaar miljoenen euro's: stop met het nodeloos bijspijkeren van zwakke punten. in plaats van iedereen op dure cursus te sturen met de opdracht 'te veranderen', loont het meer om de talenten van mensen in te zetten
10. een moeilijke periode kan je ook sterker maken. Het zal niet altijd lukken om energieverlies te voorkomen of een medewerker op de juiste manier te ondersteunen. Maar een burn-outperiode levert meestal nieuwe inzichten op.

Nu weet u ook waarom dit boek verplichte lectuur zou moeten zijn voor elke leidinggevende, voor elke ambitieuze medewerker, voor elk kaderlid tussen hamer en aanbeeld, bedrijfsleiders, therapeuten, jobcoaches, ...

Luk Dewulf en Guido Vangronsveld, Help! Mijn batterijen lopen leeg!, 134p., LannooCampus, 19,99 euro.

Het verloop van een burn-out

(vervolg van Nagel op de kop)
Om een burn-out te herkennen vóór de crash, moet je het verloop kennen van het prille begin. De fasering die   Luk Dewulf en Guido Vangronsveld opsommen in hun boek komt precies overeen met mijn eigen ervaring:
Fase 1: geen vuiltje aan de lucht.
Fase 2: verwarring door onverwachte reactie(s), meestal van een persoon van wie de waardering en erkenning voor jou tot dan toe bijna vanzelfsprekend was.
Fase 3: onhandig reageren van twee kanten.
Fase 4: ontstaan van bepaalde ideeën en beelden in je hoofd voer de ander, over het 'onrecht' dat die je aandoet, over zijn of haar intenties. Alles wat de ander zegt of doet, wordt gehoord of gezien vanuit dat beeld. Alles wat je zelf doet of zegt wordt gestuurd vanuit dat beeld (NB heel vermoeiend!!!).
Fase 5: verdwijnen van echt contact. Communiceren en luisteren lukt niet meer. Het beeld in je hoofd over de ander is te sterk geworden.
Fase 6: dialogen en gedachten die je niet meer kunt stilzetten. Je verliest er de controle over (NB dit loopt door buiten de werkuren en put je verder helemaal uit!!!).
(NB na een tijdje herhaling vanaf fase 2 met steeds meer collega's owv het slecht functioneren op de werkvloer: de boel escaleert!)
Fase 7: moment van de waarheid, zo kan het niet langer. De organisatie grijpt in, je zoekt zelf ander werk of je blijft, maar er is iets geknakt.

Verder worden er 10 belangrijke adviezen gegeven, maar die zijn voor morgen.

Dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor elke leidinggevende, voor elke ambitieuze medewerker, voor elk kaderlid tussen hamer en aambeeld, bedrijfsleiders, therapeuten, jobcoaches, ...

Luk Dewulf en Guido Vangronsveld, Help! Mijn batterijen lopen leeg!, 134p., LannooCampus, 19,99 euro.

Nagel op de kop!

Ik heb nog nooit een artikel gelezen dat zo exact beschrijft hoe een burn-out zich ontwikkelt. Luk Dewulf en Guido Vangronsveld slaan de nagel definitief op de kop in hun boek Help! Mijn batterijen lopen leeg! Ik ben intussen zelf al vrij ver in het uitzoeken van wat er mis gegaan is en wat ik nodig had (heb) om eruit te geraken, maar ik wist nog steeds niet hoe het zover is kunnen komen. En dat is behoorlijk belangrijk als je niet (opnieuw) in een burn-out wil geraken. Blijkbaar is wat ik heb ervaren alweer :-) geen uitzonderlijk scenario. Deze boekenschrijvers hebben het uitgezocht. Waarvoor trouwens mijn eindeloze dank!
Gezien De Morgen de beste artikels niet online publiceert en u de krant van maandag natuurlijk niet meer kan gaan kopen, zal ik hier een paar dingen overnemen die ik essentieel vind.
Wat een verademing om te lezen dat deze auteurs burn-out niet zien als het probleem in één iemand, maar als een relationeel probleem. Het is vaak door een problematische werkrelatie met één collega die maakt dat een proces op gang wordt gebracht, dat proces escaleert en resulteert uiteindelijk in het totaal niet meer functioneren in de werkomgeving. De stress daardoor heeft zodanige fysische, mentale, emotionele en gedragsmatige gevolgen dat je in de tijd naast je werk niet meer recupereert en je dus ook daar voortdurend tegen de muur botst. Als dit proces niet kan worden stopgezet, dan volgt onherroepelijk een 'major system crash'.
Luk Dewulf en Guido Vangronsveld geven er de voorkeur aan dat werknemers blijven werken en dat er oplossingen gezocht worden op de werkvloer die ervoor zorgen dat die vicieuze cirkel wordt doorbroken. Dat is inderdaad een goede oplossing als er tenminste mogelijkheden zijn om de medewerker zodanig te laten werken dat hij of zij opnieuw energie kan opbouwen op de werkvloer zelf en opnieuw een heleboel positieve ervaringen kan opdoen.  Ik ben het er helemaal mee eens dat thuis herstellen wellicht veel trager verloopt, omdat het moeilijk is om daar positieve werkervaringen op te doen. Dat spreekt voor zich. Wat helemaal uit den boze is, is gewoon opnieuw hetzelfde gaan doen. Er moeten in de werkrelaties fundamenteel veranderingen worden aangebracht, want anders loopt het steeds opnieuw fout. Het is bij mij alleszins niet gelukt. En eerlijk gezegd heb ik veel te lang hetzelfde opnieuw geprobeerd zonder te weten wat we fout deden.

Morgen deel 2: het verloop van de burn-out.

Onthoud nu al dat dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor elke leidinggevende, voor elke ambitieuze medewerker, voor elk kaderlid tussen hamer en aanbeeld, bedrijfsleiders, therapeuten, jobcoaches, ...

Luk Dewulf en Guido Vangronsveld, Help! Mijn batterijen lopen leeg!, 134p., LannooCampus, 19,99 euro.

Overlopen

Sommige mensen lijken een eindeloze energie te hebben. Ze geven en geven en blijven geven. Alsof het niks is. Ik weet nu hoe dat komt: ze lopen over. Ze hebben zoveel energie, levenslust en goesting dat ze ervan overlopen. Het fijne is dat die mensen ervoor kiezen om wat overloopt te geven aan de rest van de wereld/ploeg/familie/... En het wonderlijke is dat dit weer opnieuw energie, levenslust en goesting oplevert en zo blijven ze maar doorgaan. Op die manier is gul zijn en helpen geen slopende affaire, maar iets dat je weer nieuwe energie geeft (al zal het bij hun af en toe vast ook wel eens tegenvallen, dat zal wel).
Is dit alleen weggelegd voor de happy few, een gelukkige minderheid? Gelukkig zijn is misschien wel een basisvereiste. Je mentaal en fysisch reservepotje moet in elk geval goed gevuld zijn om te beginnen.
Blijven uitdelen terwijl je reserve (soms ongemerkt) op geraakt, is ongeveer het slechtste wat je kan doen. Dat geeft ook weinig voldoening. Je doet wat je denkt dat er verwacht wordt of waartoe je je verplicht voelt. Dan kan je beter eerst bijtanken.
Denk je nu zuchtend: 'Dit lukt me niet. Ik heb geen overschot!' Niet getreurd: wat nu niet is, kan nog komen. De beste weg is je eigen potje eerst voltanken. Als het niet eerst vol is, kan het niet overlopen. Logisch toch? (En soms moet je voor jezelf eerst allerlei gaatjes dichten in dat potje. In mijn geval heel wat, want ik was zo lek als een zeef.) Kortom: eerst zorgen voor jezelf!
En intussen kunnen we dankbaar zijn voor al die mensen in onze omgeving die schijnbaar onvermoeibaar zijn. Ik wens hun en u een potje dat (ooit eens) eindeloos mag overlopen.

Be YOU!

You were not born to be average, normal or typical
You were not born a carbon copy.
You were born unique, born to excel, born to manifest the glory of the universe in your authentic truth.
You are not weak.
You are stronger than you imagine, wiser than you know, and have vast powers that you have yet to actualize.
Stop playing small.
Be YOU. Tell your truth - now, today, this very moment.
Manifest your true self - not a poor reflection of your circumstance.
Don’t walk through this world unconscious of your greatness, sleep walking, surrendering your light to the bland grey around you.
You were born to be brilliant,
To be light,
To be fire.
Infuse your glory into this moment, into your choices, into your deeds, into the habits you create.
Consciously choose.
Choose your body through conscious consumption,
Choose your attitude, through conscious thought
Choose your destiny by being present right now – for remember: Mindful moments multiplied, totally transform tomorrows
Today choose integrity, choose discipline, choose joy, choose joy, choose joy.
Rejoice in your blessings AND, most importantly, know that EVERYTHING is a blessing.
And your blessings are rich soil.
So choose to grow into the boldest, proudest, most glorious version of YOU.
You were born for this.


Cory Booker (politicus)
https://www.facebook.com/corybooker

Brief aan Chris Van den Abeele

Geachte heer, beste Chris,
Ik heb zonet je prachtige getuigenis gelezen in De Morgen. Die reflex om te vertellen over de burn-out die je geveld heeft, herken ik maar al te goed. Als er ook maar één iemand ons verhaal leest en de beslissing neemt om anders in het leven te staan en zo een burn-out kan vermijden, dan is de missie geslaagd.
Ik ben blij dat je al na drie maanden terug aan de slag kan. Ik lees dit als een positief verhaal. Je hebt de enorme moed om niet opnieuw hetzelfde te gaan doen. Dat heeft bij mij jaren geduurd. Dikke pluim voor de VRT die je een totaal andere job heeft gegeven, waarin je toch nog steeds je ei in kwijt kan. Gelukkig heb je zo minder kans om dezelfde fouten keer op keer te maken. Maar ik hoop dat je ook daarin voeling houdt met de pedalen.
Ik ken dat. Je bent gewoon om alles met passie te doen. Zelfs het nachtelijk radiomaken zul je tot ongekende kwaliteit verheffen. Dat is fantastisch, maar ook een valkuil. Houd jezelf dus goed in de gaten. Ik lees "Als je jezelf te hard voorbij loopt, kom je jezelf automatisch weer tegen. En dan is het lelijk verschieten." Wees gerust. Als je jezelf zo twee (drie, vier, ...) keer (alsmaar sneller) tegenkomt, wordt het verschieten alleen maar pijnlijker, het herstel moeizamer, de schade blijvender.
Maar zelfs als dat gebeurt, wees niet te kwaad op jezelf. Dat helpt je geen millimeter vooruit, integendeel. Jezelf graag zien is het enige wat je altijd moet blijven doen.
Ik wens je dus veel deugd bij het fietsen, maar houd die pedalen heel regelmatig eens stil en geniet van het landschap. Het pad is prachtig. Dat kan ik je verzekeren.
Heel veel groeten
e

NB voor al wie denkt op weg te zijn naar een burn-out of er middenin zit, voor al wie iemand kent die dreigt in een groot zwart gat te donderen of erin zit en niet weet hoe dat voelt: koop vandaag De Morgen of lees 'm in de bib, want dit prachtige artikel vind je natuurlijk niet online, de snoodaards.

Developing

Met dank aan Ann en Alles komt goed!

Garden state

Een weinig bekende film die absoluut de moeite waard is: grappig én pakkend. Moet je zien!









Voor een trailer: http://matttrailer.com/garden_state_2004
http://www.imdb.com/title/tt0333766/

Nutteloos

Af en toe passeert hier een dosis schaamte en jaloezie. Meestal niet lang na mekaar in willekeurige volgorde. Met die emoties kan ik maar weinig. Wellicht omdat ze jezelf zo vergelijken met iemand die beter (succesvoller, gelukkiger, gemakkelijker, ...) zou zijn of iets dat beter zou zijn geweest. Daar zit weinig zelfvertrouwen in. Wat heb je daar nu aan? Wat moet ik daar nu mee? Voorlopig heb ik geen idee. Maar het is er wel. Zo af en toe.

Touchée!

Ze draait rond de pot en ik raad wat ze eigenlijk wil vragen.
"Was je bang om het te vragen omdat ik misschien nee zou zeggen? Ik ken je wel, hoor!"
"Dat weet ik, maar ik jou ook."
Touchée!

Je hebt zo van die mensen

Sommige mensen houden ervan iemand pijn te doen waar het echt zeer doet. Dat zijn de eikels onder ons, zeg maar. Ik moet leren dat dat niks met mij te maken heeft, maar alles met hun eigen frustraties en cynisme. Ik moet ook leren dat ik ze daar niet van kan of moet genezen. Dat is allemaal vervelend. Ik kan er niet goed tegen. Misschien vooral dat laatste.

Is meditatie gevaarlijk?

De voorbije dagen was ik meermaals geschokt bij het lezen van uitspraken van Anders Breivik tijdens zijn proces. In de krant van dit weekend las ik tot mijn grote ontzetting dat Breivik - met het oog op zijn gruwelijke daden - zich bewust had 'ontmenselijkt' met behulp van meditatie. Via meditatie heeft hij zichzelf emotioneel zodanig afgestompt dat hij in staat zou zijn om te moorden. Dit staat zo in contrast met de meditatiepraktijk die ik zelf ken waarbij mildheid en openheid van geest centraal staan, dat ik me de vraag stel hoe dit überhaupt mogelijk is. Het is in elk geval iets waar ik eens goed bij moet gaan zitten.

Voor meer info over valkuilen en gevaren van meditatie, lees de tekst van Edel Maex: http://levenindemaalstroom.drupalgardens.com/blog/meditatie-gevaarlijk

Nieuwe sport

Naast-de-tafel-tennis is minstens zo leuk als erop. Dolle pret rond de livingtafel met zo'n mobiel netje van de Decathlon.

The good life (2)

Sinds gisteren mogen we weer een jaartje extra eventjeswicht bijtellen. Als alle jaren mogen zijn als het vorige, laat dan die 40 maar komen.

Be confident

The Good Life

Voor mij blijft dit toch The Good Life.

Voor alle kinderen en hun families, hun juffen, hun meesters, hun chauffeurs en al wie op dit moment ongerust is na het vreselijke busongeval in de Alpen.

The power of habit

Lessons in love

Ik hoop dat ik dit goed onthoud voor de momenten dat de tijdbom weer eens tikt in huis. Want zelfs in drukke tijden zijn we toch in de eerste plaats gewoon "de mama".

http://www.karenmaezenmiller.com/the-child-is-not-the-child

This is your life.

Gentle success

Gevonden op http://www.brainpickings.org/index.php/2012/02/27/purpose-work-love/

Eindelijk hét medicijn gevonden om alle ADHD-ers plat te kloppen

Reality check

We hebben altijd de neiging om de werkelijkheid te vergelijken met "Wat Het Zou Kunnen Zijn". Je vergelijkt ook "jouw Innerlijk" met het "Uiterlijk van de Anderen". En je wil je even goed voelen als de anderen er voor jou uitzien. Daarbij vergeten we dat we altijd veel kritischer zijn voor onszelf dan voor de rest van de wereld.

Jaren geleden heb ik het perfectionisme afgezworen als een onhaalbaar ideaal. Ik zal nooit het Perfecte Ordelijke Interieur hebben noch een huishouden als een Geoliede Machine. De Ideale Vrouw bestaat (gelukkig) niet en ook Super-Mama is een Utopie met hoofdletter.

Maar eerlijk, heel stiekem zou ik willen dat ik toch die ene uitzondering ben. En dan meteen ook de Liefste (Schoon)Dochter, de Briljantste Studente, de Tofste Tante, de Betrouwbaarste Medewerker, de Warmste Vriendin. En natuurlijk dank zij dit alles Perfect Gelukkig. En ik moet zeggen: ik heb mijn momenten. Maar ben ook heel vaak "crashed and burned while trying (too hard)".

De lat ligt heel hoog en ik geraak helemaal ontmoedigd op de momenten dat het ideaal wel heel ver weg lijkt. Ik herinner me nog dat mijn baas een jaar of twee drie geleden vroeg om alstublieft te stoppen met die lat zo hoog te leggen en dan ervoor te blijven staan (stressen) dat ik er niet over kan. Het gebeurt nog steeds heel regelmatig. Ik leg die lat op heel wat vlakken al een stuk gezakt, maar dan nog. Die idealen doen mij geen goed. Integendeel. Ze houden met tegen mijn meest fantastische zelf te zijn (in vergelijking tot de mindere versies die verschijnen als ik weer te hard mijn best doe).

Wat als we de werkelijkheid nu eens zouden aftoetsen aan de realiteit in plaats van aan al die idealen. Er zijn soms onwerkelijke dagen, maar de meeste dagen zijn dat niet. Zo kunnen we elke dag checken of de werkelijkheid echt wel heel realistisch was vandaag. Ik denk dat dit me meestal wél zal lukken.

Egeltjes prikken

Mensen kan je in hun relaties vergelijken met egeltjes. Ze prikken.

Quiet! The power of introverts

Susan Cain heeft ook een blog: http://www.thepowerofintroverts.com/

Valentijn

Liefde gaat over de tong vandaag. Maak deze zoete verleiding voor je lief (of voor jezelf bij afwezigheid van een/het lief!):

een verse malse boterham
beetje boter opsmeren (naar keuze!)
beleggen met pure chocolade (dunne plak zoals Matinettes of Mignonetten)
dunne schijfjes vers gesneden appelsien erop

Ogen dicht doen bij het proeven!

Schermen

Mensen die je niet goed (meer willen) kennen, hebben vaak een beeld van je dat niet helemaal overeenkomt met wie je bent. Dat geeft allerlei moeilijkheden en vooral veel verdriet. Ik probeer hardnekkig te bewijzen dat ik zo niet ben. Uiteindelijk geef je dat op, want er gebeurt altijd wel iets dat hun beeld bevestigt. Hoe harder je probeert, hoe meer kans dat dat voorvalt. Je bent niet echt jezelf als je heel hard je best doet om je beste zelf te zijn. Evengoed zijn er mensen die je wel goed (willen) kennen zoals je bent. En zij zien ook dat telkens weer bevestigd, want bij hen bén je gewoon jezelf.

Telkens ik geconfronteerd wordt met mensen van de eerste categorie doet dat geweldig zeer. Hoe hard ik ook probeer om naast het beeld te stappen en vriendelijk te zwaaien: "Joehoe, hier ben ik, zoals ik echt ben (hou van mij?!?)" ... het lukt niet om dat beeld uit te wissen. Om moedeloos van te worden. Dan loopt mijn energievat gelijk helemaal leeg. En dat is gewoon zonde!
Ik ga eens iets nieuws proberen. Ik zet in mijn hoofd dat beeld dat zij hebben als een scherm een eind van me af. Als zij dat beeld willen zien, dan doen ze maar. Als ze me zo willen onthouden, laat dat beeld daar dan maar staan. Ik doe intussen aan mijn kant gewoon verder mijn ding. En als die mensen me alsnog terug of beter willen leren kennen, dan mogen ze altijd het beeld opzij zetten en eens zwaaien. En ik beloof dat ik dan (nog steeds) vrolijk zal terugzwaaien.
Ik hoop dat het werkt.

Littekens

“I know now that we never get over great losses;
we absorb them, and they carve us into different,
often kinder, creatures.”

― Gail Caldwell - Let's Take the Long Way Home -

Ach ja, Alles komt goed!

Het huis met de wilde wingerd

Ons vake en ons moeke hebben altijd (toch voor zolang ik het kan weten) in hun huis aan de Zammelseweg gewoond: het huis met de wilde wingerd. Dat is een bijzonder huis, moet je weten.

Er zijn heel veel kindjes groot geworden. In de eerste plaats natuurlijk onze ouders – hun eigen kinderen. Maar dat zijn lang niet de enige. Er zijn nog de kinderen van familie die tijdelijk bij in het huis woonde. En dan wij natuurlijk, hun kleinkinderen. Een hele hoop kinderen werden door ons moeke en vake opgevangen tot ze naar de papschool mochten.

Als we ziek waren, werden we extra verwend. Dan werd er altijd een beddeke gemaakt op de zetel met een fris laken, zachte kussens en een dekentje. Eigenlijk was ziek zijn toen nog behoorlijk zalig.

Soms mochten we eens blijven slapen. Dan maakte onze va net voor we naar boven gingen een portie warme botermelk met goed veel bruine suiker – of was dat toch ons moe, dat weet ik eigenlijk niet meer. Het was in elk geval lekker! En ’s morgens las onze va dan voor uit De Witte. Vooral dat stuk over het zout op de patatten. De geur van dat boek zal ik nooit vergeten.

We hebben er allemaal ook veel geleerd. Ik heb er bijvoorbeeld leren breien. Van onze va nog wel! Sjotten tegen de garagepoort was dan weer iets voor de jongens. Gelukkig was ze heel stevig, die poort, want er werd serieus hard getrapt. En onze va maar zeggen dat ze met rechts én met links moesten leren sjotten.

Op feestdagen was het druk in huis. Met de kermis stond de bank op de stoep en kwamen de foorgangers buurten. Er waren natuurlijk frikadellen met kriekskes. De liefde ging heel vaak door de maag bij ons moeke en vake, bedenk ik nu. Met Kerstmis werden tafels en stoelen erbij gesleurd en zaten we gezellig te genieten van het lekkere eten. Er was natuurlijk altijd veel te veel. Te weinig zou een ramp geweest zijn.

Er werd niet alleen gespeeld of gegeten of gefeest, maar ook keihard gewerkt. Ik heb er vaak op tafel gestaan. Om een rokske af te laten spelden wel te verstaan. Dan stond er dagenlang een naaimachine op tafel en werkte ons moe tot het klaar was.

Onze va was de meubelmaker: een salon, een bureau, een boekenrek, een kleerkast. Niet kapot te krijgen, trouwens. Een kastje of stoel in de verf zetten voor op kot? Vake liet zien hoe het moest.

Fietsen maken kon hij gewoon niet laten. Had er toevallig een wildvreemd kind een lekke band voor de deur, dan plukte onze va het manneke van’t straat en na school stond dat fietske geplakt, gekuist en gesmeerd klaar om terug naar huis te fietsen. “Hij bolt terug gelijk niks!”

Den hof dat was nog een ander paar mouwen. Ons moeke had altijd wel iets moois gezien in de tuinboekskes. Onze va realiseerde haar plannen, weliswaar af en toe met hoorbaar protest. Hij hield altijd wel een stukske groentenhof: prei, selder, kolen, sla. Hij had er zijn werk mee en het moest vooruitgaan. En de oogst werd gedeeld met de buren en de familie. Het is nog altijd een heel schoon hofke. Ik had nog graag geweten hoe je’t allemaal deed.

Ach, het laat zich eigenlijk nogal gemakkelijk samenvatten. Je kon er ALTIJD binnenvallen. Als er goed of slecht nieuws was, als je met iets zat of gewoon passeerde of als je even aandacht nodig had, zomaar. Je kon er komen schuilen. Was dat toevallig rond etenstijd: dan werd er een bord bijgezet. Zo rond half vier: “Ik zal eens koffie zetten. Zie maar of er nog iets in ‘de doos’ zit.” Dat was dan de koekendoos. En in de zomer als je met de kinderen binnensprong: “Een gini-ke? Pak maar één in de kelder.” De glazen wisten we staan. De kindjes zag onze va het liefst elke keer ze in de buurt waren. Hij genoot ervan ze flink te zien groeien (en dat ze hun bord leeg aten). Hij hield het allemaal in’t oog.

In het huis met de wilde wingerd is lief en leed gedeeld, koffie gedronken, gekibbeld ook, en hebben onze va en ons moe een massa werk verzet. We waren er allemaal thuis en op ons gemak, want ze zagen ons graag, daar twijfelden we niet aan. Er staan foto’s van ons allemaal op de schouw. Die staat intussen behoorlijk vol.

Zelfs nu ons moeke én ons vake er niet meer zijn, ademt alles in het huis nog steeds die vertrouwde warme sfeer. Het is wel een beetje vreemd, alsof het in de muren en de meubels en spulletjes is gekropen. Maar dat is het niet. Die warmte zit nog in elk van ons en in al die goeie herinneringen. Die hebben we van hun gekregen. En dat gevoel gaat nooit meer weg.

Voor mijn vake (1921-2012)

Een gevoelige snaar, nog steeds

Maak even tijd voor dit. Het raakt een heel gevoelige snaar, want dit ligt nog heel vers in mijn geheugen. Dit gedicht heb ik volledig gepikt bij alles komt goed. Bedankt, Ann, ik kende dit niet. Het mag hier niet ontbreken.
Een buiging voor al wie op dit moment volop richting een depressie of burn out raast, er middenin zit of er probeert uit te krabbelen. En dat zijn er jammer genoeg heel veel. Een even diepe buiging voor wie samenleeft met en zorgt voor zo iemand. En dat zijn er gelukkig heel veel. Laat het lezen door iedereen die je kent, zodat ze weten hoe het voelt en het onbegrip beetje bij beetje kan verdwijnen. Want dat onbegrip is helaas nog heel groot.

When the rhythm of the heart becomes hectic,
Time takes on the strain until it breaks;
Then all the unattended stress falls in
On the mind like an endless, increasing weight,

The light in the mind becomes dim.
Things you could take in your stride before
Now become laborsome events of will.

Weariness invades your spirit.
Gravity begins falling inside you,
Dragging down every bone.

The ride you never valued has gone out.
And you are marooned on unsure ground.
Something within you has closed down;
And you cannot push yourself back to life.

You have been forced to enter empty time.
The desire that drove you has relinquished.
There is nothing else to do now but rest
And patiently learn to receive the self
You have forsaken for the race of days.

At first your thinking will darken
And sadness take over like listless weather.
The flow of unwept tears will frighten you.

You have traveled too fast over false ground;
Now your soul has come to take you back.

Take refuge in your senses, open up
To all the small miracles you rushed through.

Become inclined to watch the way of rain
When it falls slow and free.

Imitate the habit of twilight,
Taking time to open the well of color
That fostered the brightness of day.

Draw alongside the silence of stone
Until its calmness can claim you.
Be excessively gentle with yourself.

Stay clear of those vexed in spirit.
Learn to linger around someone of ease
Who feels they have all the time in the world.

Gradually, you will return to yourself,
Having learned a new respect for your heart
And the joy that dwells far within slow time.

- John O'Donohue - Irish Poet -

NB ik ga vandaag goed voor mezelf zorgen. Morgen en de volgende weken examen. Stress is nooit ver weg.

As good as it gets (2)

Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There 's a crack in everything
That is how the light gets in.

met dank aan Leonard Cohen en warme groeten aan Edel! En mijn lieve Poi!
foto van Simon Chaput (http://www.simonchaput.com/)

As good as it gets!

Deze zag ik bij Alles komt goed. Dank je, Ann!
http://alleskomtgoedann.blogspot.com/2012/01/jon-kabat-zinn-as-good-as-it-gets.html#comment-form

Somebody that I used to know

Ik vind het origineel ongeveer de beste song in jaren en had niet verwacht zo'n schitterende en originele cover te horen. Maar dit blaast je toch wel weer van je sokken!

Aantoonbaar effect van meditatie

We weten wat meditatie met ons doet en mensen die ons kennen zien wat meditatie met ons doet, maar het is toch leuk als er ook wetenschappelijk kan worden aangetoond dat meditatie een fundamentele verandering veroorzaakt in ons denken en onze hersenen.

http://www.bbc.co.uk/news/health-16406814

Spread the news!

BBC doet weer haar uiterste best om mindfulness en meditatie bekend te maken. Spread the news!!!

2012

Gisteren zeiden man en ik tegen elkaar dat we eigenlijk met niemand zouden willen ruilen. Het is goed zo. Ik hoef geen andere vent, geen ander werk, geen andere kinderen of familie, geen andere vrienden, geen ander huis, geen ander leven, ... Ik hou wel van dit eventjeswicht. Ik wens dat u dat gevoel dit jaar ook moogt tegenkomen.