Wish me luck

Als een golf die komt en gaat, komt en gaat vandaag het besef dat ik morgen opnieuw ga werken. Kriebels in de buik. Wat zal de reactie zijn? Zal ik er morgen nog steeds zo staan als vandaaag? Zal de goesting die ik voel van me afstralen? Lukt het me om niet teveel hooi op mijn vork te nemen? Och. Springen en doen wat ik geleerd heb. De rest loopt wel los ... Ja toch ?!? JA!!!!!!

Leg je vanavond mijn kleertjes klaar?

Na onze woeste avonturen van de laatste weken - het was nog steeds flink boksen - hebben we de ochtendroutine vorige vrijdag wat omgegooid. Aankleden was een heikel punt, dus daar moesten we iets aan doen. De kleertjes legde ik dan maar de avond voordien al klaar - bekeken en zonder problemen goedgekeurd - en vrijdagochtend ging aankleden gewoon vanzelf. Simpel maar effectief! Vandaag hadden de spruitjes een vrije dag, maar morgen nemen we het schoolritme weer aan. En out of the blue zegt onze kleine vent: "Leg je vanavond weer mijn kleertjes klaar?" Blijkbaar vindt hij op die manier de ochtend van een schooldag een prettiger vooruitzicht. Bingo! Doel bereikt! En nu: volhouden die goeie gewoonte tot die ingebakken zit in de ochtendsleur. We gaan ervoor!

Ijsblokjesverf

Ons mannekes schilderen graag. Doodgraag eigenlijk. Zoveel mogelijk kleuren. Zoveel mogelijk mengen. En wie al eens met kindjes heeft geschilderd weet dat je gegarandeerd blauwe vegen in de rode verf krijgt als je ze gewoon met de verfpotjes laat knoeien. Als je altijd mengpotjes tekort hebt moet je eens een ijsblokjesschaal proberen. Je drupt in een aantal van de vakjes een paar kleuren plakkaatverf en dan is er nog plaats genoeg om te experimenteren. En achteraf was je het bakje uit of als je goei verf hebt dan kun je de gedroogde restjes er achteraf gewoon uithalen boven de vuilnisbak. En nu: kliederen maar!

Zomer

Een jonge vrouw op zoek naar zichzelf, dringt de leegstaande huizen van mensen op vakantie binnen. Ze zoekt naar sporen van de inwoners, draagt hun kleren, vult de koelkast… Dit is het verhaal van de kortfilm Zomer van Ellen Helsen. Een poëtisch pareltje waarvan de sfeer beklijft en de beelden blijven plakken op je netvlies. Zomer wordt nog vertoond op het filmfestival van Gent in de Belgische Kortfilm Competitie.

Nog één week

Op 1 oktober ga ik het wagen: terug aan de slag. Zelfde job. Andere ik. Dat kan eigenlijk niet anders als ik terugkijk op het traject van de voorbije 8 maanden.
Gemengde gevoelens. Ik zou nog even van de vrijheid willen genieten. Ik zou nog zoveel nutteloze leuke dingen willen doen. Maar ik kijk er ook naar uit om me weer te kunnen engageren in de fantastische projecten die bij mijn job horen. Terug samenwerken met de collega's die me nog altijd heel dierbaar zijn. Helemaal opnieuw beginnen.
Soms vraag ik me af of dat wel kan: opnieuw beginnen. Soms ben ik wel nerveus of me dat wel zal gegund worden: een schone lei. Maar ik heb me voorgenomen dat ik in elk geval bij mezelf start met een blanco strafblad. De miskleunen van vroeger heb ik mezelf intussen wel vergeven. Ik blijf niet meer zo lang vasthangen in schuldgevoel of teleurstelling in mezelf. Ik ben er nogal gerust in dat ik er wellicht nooit losjes ga overgaan. Maar mijn wereld stort toch al niet meer in als er iets fout gaat. En als je ADHD hebt én een uitdagende job, loopt er al eens iets in het honderd. Dat was dus écht niet zo'n handige combinatie.
Nog één week toch een beetje genieten van de vrijheid. En van me gewoon thuis goed voelen. Nog één week deze periode afwerken die zoveel heeft veranderd en mogelijk gemaakt. Het lijkt even spannend als de eerste schooldag.

Dromen

Ik heb de laatste dagen ADHD-dromen. Nu mijn ADHD overdag toch een beetje beter onder controle is, breekt me 's nachts het angstzweet uit. Ik droom dan dat ik me laat meeslepen in één of andere activiteit en dan helemaal mijn andere afspraken vergeet. Een zucht van opluchting vanmorgen dat ik mijn afspraak met de kapper dan toch niet had gemist.

Mogelijkheden

Als je jezelf even de kans geeft om niks te moeten, dan kan er ineens heel veel!

Een steunend lintje

Voor al wie het nodig heeft!

Da's al beter

Vanmorgen ging een deel van het gejengel over de noodzaak van een jas. We hadden 'm zoals al heel de week niet bij en nu ineens kan hij niet zonder (voor u denkt dat ik een slechte moeder ben: hij heeft een fleece aan en zijn kw'tje zit standaard in zijn boekentas). Ik heb nogal een stug principe: één keer ik aan het rijden ben, keer ik niet meer terug tenzij het écht niet anders kan. Dat laatste is in kinderogen natuurlijk relatief.
Na vanmorgen was ik het zo beu dat ik er prompt creatief van werd. It happens! Na schooltijd zijn we met z'n drietjes aan het knutselen geslagen. Elk van ons - jawel, ikke ook - kreeg een groot wit blad. Ik had een heleboel fotootjes geprint van truien en jassen, boekentassen en brooddozen, drinkbussen en fruitdoosjes, handtassen en sleutelbossen, ... We zijn gaan knippen en plakken en tekenen en versieren. Goed geamuseerd samen.
Het resultaat is drie grote affiches met wat we 's ochtends allemaal niet mogen vergeten. Een plezante vorm van een lijstje, zeg maar. Ze hangen op kinderooghoogte in de gang. Nu kunnen ze ook eens wat voor zichzelf gaan zorgen. Eens zien of dit werkt. En als er sjaals en mutsen mee moeten, dan plakken we die er gewoon bij.

Uitgelezen: ADHD bij volwassenen

Ik heb het al uit: ADHD bij volwassenen. Leven met eigenwijze hersenen. In twee rukken uitgelezen. Het leest als een trein. Alleen de technische stukjes over de werking van onze hersenen en medicatie zijn wat taaier. Het geeft een behoorlijk volledig inzicht in de belangrijkste aspecten van ADHD, gestoffeerd met concrete voorbeelden uit het dagelijks leven van mensen met ADHD. Een absolute aanrader!

Aikido

Vanmorgen was een boksmatch. Ik ben daar niet zo goed in, in boksen. En eigenlijk doen de kinderen dat ook niet graag, heb ik de indruk. Toch belanden we soms in een echte boksmatch. Met achteraf alleen maar blauwe plekken voor iedereen.
Aikido is eigenlijk meer iets voor ons. Aikido is een Japanse krijgskunst, maar noem het alstublieft geen gevechtssport. Een aanvaller wordt in Aikido niet gezien als een tegenstander, maar iemand waarmee men in harmonie moet trachten te komen. Zeg maar een moeder met haar kinderen. Op de aanval wordt dan ook niet gereageerd met tegenkracht, maar met meegeven en het ombuigen van de kracht van de ander in de goeie richting.
En het resultaat is een dikke knuffel op de mat. Of zo iets. Ik ben duidelijk nog geen kenner, maar ik ga me erin bekwamen. Misschien moeten we hier thuis wel eerst nog eens een paar nieuwe spelregels vastleggen, want anders eindigt het morgen misschien toch weer in een boksmatch.

De illustratie hierboven heb ik gevonden op de blog van de schitterende tekenaar Marcelo Braga uit São Paulo in Brazilië.

Peeters en Pichal

ADHD bij volwassenen kwam vandaag aan bod in het programma Peeters en Pichal op Radio 1. Je kan nog tot morgenochtend de aflevering beluisteren op Peeters en Pichal. Aanleiding is het boek 'ADHD bij volwassenen. Leven met eigenwijze hersenen' dat Ria Van Den Heuvel, Steven Stes en Gil Borms hebben geschreven. Het is uitgegeven bij Lannoo.

Hengelen

Er zijn mensen bij wie ik nog altijd verval in een oude gewoonte, in wiens bijzijn ik nog steeds onzeker ben en zit te hengelen naar bevestiging, wiens vertrouwen ik zo graag zou krijgen. Maar dat geeft geen blijk van het zelfvertrouwen dat ik anders wel voel. Ik heb net besloten dat het gedaan is met de hengelsport. Mensen moeten het zelf maar zien langs welke kant ze mij bekijken. Misschien moet ik hun daarin ook maar vertrouwen?

A Joy for life!

Ik heb net het boek uit van Joy van der Stel: "Als je durft te vertrouwen op je eigen kracht, zonder eerst per se de logica te willen begrijpen, valt uiteindelijk alles op zijn plek." Een waarheid als een koe in een inspirerend boek.

Energielekken

Lut Celie was in haar artikeltje in De Wax van dit weekend weer heel inspirerend. Sommige mensen geven je energie en sommigen vreten je energie. En negatieve gedachten vreten zich los door elke opgeladen batterij heen. Lut Celie raadt aan om je bewust te worden van wat wel en wat niet goed is voor je energiepeil en vooral het eerste op te zoeken en je voor het tweede te wapenen. Zo kan je bijvoorbeeld - heel mindful - het volgende doen: "Leg je hand op je buik als men jou aanvalt op je kracht, voel gewoon, blijf bij jezelf, laat het niet toe", citeert ze wat ze zelf in een opleiding heeft geleerd. Dit moet je net als (andere) mindfulnesstechnieken oefenen en oefenen en oefenen. Maar dan is het een onmisbare redder in nood. Aan de slag!

Basis

Sinds twee weken heb ik een fundamenteel zelfvertrouwen gevonden zoals ik het nog nooit in mijn leven heb ervaren. Ik ben nu eindelijk ervan overtuigd dat ik in wezen echt wel ok ben. En dat ik altijd op die basis kan terugvallen. Er zijn een heel aantal dingen waaraan ik niet moet twijfelen. Dus bij een tegenslag blijft dat altijd nog overeind. Vroeger kreeg het minste akkefietje mij volledig aan het wankelen. Maar ik merk dat ik me aan dit zelfvertrouwen wel regelmatig moet herinneren. Het gaat niet vanzelf. Hiervoor heb ik elke dag een beetje tijd voor mezelf nodig, zodat ik het niet vergeet hoe het voelt om mijn eigen beste vriendin te zijn.

Voetjes op de grond

Soms draait het echt nog wel in het honderd. Vandaag bijvoorbeeld.
Is dat vervelend? Ja.
Is dat erg? Nee!
Het houdt me allert.

Half-en-half

Ik merk dat ik regelmatig in een half-en-half-stand sta: niet volledig relax, maar ook niet echt actief. En ik merk dat zo een dag half-en-half heel vermoeiend is. Maar je weet dan niet goed van wat. Ken je dat? Half-en-half draai ik mentaal nog altijd op volle toeren, maar omdat je niet echt met iets bezig bent, heb je ook niet de neiging om effe pauze te pakken. En die boog staat dan te lang gespannen. Dat werkt dus niet voor mij. Half-en-half is geen goeie manier om mijn dag in evenwicht te krijgen. Daar moet ik dus nog iets op verzinnen. Ik ga eens proberen of ik dat wat sneller kan opmerken en er dan iets aan doen door ofwel een meditatiesessie ofwel ergens in te vliegen waar ik zin in heb. Het cirkeltje doorbreken, zeg maar. Eens zien of het werkt.

Levensverhaal aan de kassa

Kassiersters in de supermarkt komen nogal wat tegen, denk ik. Zelf heb ik na jaren oefening met heel veel moeite de neiging bedwongen om mijn levensverhaal aan de kassa te vertellen. Alsof alles wat ik doe of laat toelichting nodig heeft. Niet dus. Ik heb niet meer zo de neiging om me te moeten verantwoorden. Wat kan het die mensen schelen hoe geweldig ik de uitvinding van speculoospasta vind? Ze hebben daar trouwens geen affaire mee! Och, de meeste kassiersters zijn wat gewoon en zelf ook niet verlegen voor een babbeltje. Maar ik blijf toch liever wat op de vlakte. Al floept er af en toe nog wel eens iets uit.

This is what ADHD feels like

Gevonden bij een artikel op www.gezonderworden.nl

Hulp bij een vervelend taakje

Aan de wekelijkse schoonmaak gaat een wekelijkse wervelwind vooraf in een poging in zo kort mogelijke tijd het huis van rommel en rommeltjes te ontdoen. Eén van die vervelende jobjes is het legen van de vuilbakjes in huis (NB de vuilkar komt op dezelfde ochtend!). Het legen op zich daar nog aan toe, maar dan dat vuilbakje weer terugzetten met of zonder een nieuw zakje is er bij mij teveel aan. In de badkamer boven doe ik nu een vuilzakje zodat ik tenminste niet meer met dat bakje over en weer moet sleuren. En onderin het vuilbakje heb ik een tiental van die zakjes liggen, zodat ik in één moeite het volle zakje eruit haal, dichtknoop en een nieuw erin stop. En nu zie ik er niet meer tegenop. Voila.

Ongehoorde mening

Vandaag hoorde ik op Radio 1 professor Paul Verhaeghe praten over zijn boek "Het einde van de psychotherapie". Ik ben het zeker niet in alles met hem eens. Ik krijg meestal de kriebels van psycho-analytici. Maar dat we op dit moment in een ADHD-samenleving leven - met constante prikkels en impulsen in alle richtingen - en dat je daar misschien vanzelf een aandachtsstoornis van zou krijgen, is een hypothese die ik half hardop ook al eens durf te stellen.
Zie ook: Tips uit ADHD-land

Werken met een beperking

Voor mensen - vooral gericht op jongeren - met ADHD of andere beperkingen, hun werkgevers en hun omgeving zijn er interessante brochuurtjes te downloaden op www.werkenmeteenbeperking.nl . Echt de moeite!

"De kracht van mijn onmacht"

Joepie! Mijn favoriete weekendbijlage is terug van weggeweest. Zoals vanouds met minstens één artikel dat je moet gelezen hebben. Dit keer komt Joy van der Stel aan het woord, de 33-jarige schrijfster van het boek De kracht van mijn onmacht. Deze straffe madam is spastisch, maar heeft toch een zelfstandig en bruisend leven opgebouwd als drukbezette carrièremoeder. In het boek nodigt ze uit om het leven van een andere kant te bekijken, buiten de lijntjes te kleuren, te doen wat je kan - ondanks je beperking. En als blijkt dat je dromen niet haalbaar zijn, moet je die niet opgeven, maar aanpassen. De stukjes die ik ervan gelezen heb in de krant klinken in elk geval zeer inspirerend. “Niet je handicap maar jij bepaalt wie je wilt zijn en wat je kunt.”
YES, WE CAN!
Joy van der Stel, De kracht van mijn onmacht, Uitgeverij Succesboeken.
www.empowermij.com

Kledingadvies en levensles

"En dat is het geheim. Draag nooit kleren die te groot voor je zijn, tenzij je zeker weet dat je erin zult groeien. Als je een geweldig pakje wilt dragen, moet je zeker weten dat het bij je hoort, anders lijk je net een meisje van dertien in de kleren van je moeder. Snap je wat ik bedoel? Zo is het met alles in het leven. Leef nooit een leven dat een maatje te groot voor je is. Je moet groter groeien, zodat het zal passen, of dat leven kleiner maken."
Uit: De vertellers van Rabih Alameddine (een epos, verhalen en legendes uit het oosten)

1 by 1

Op drukke dagen - zoals de eerste schooldag - doe je de dingen best één voor één. Mixen brengt alleen maar extra drukte in ons hoofd.