Schermen

Mensen die je niet goed (meer willen) kennen, hebben vaak een beeld van je dat niet helemaal overeenkomt met wie je bent. Dat geeft allerlei moeilijkheden en vooral veel verdriet. Ik probeer hardnekkig te bewijzen dat ik zo niet ben. Uiteindelijk geef je dat op, want er gebeurt altijd wel iets dat hun beeld bevestigt. Hoe harder je probeert, hoe meer kans dat dat voorvalt. Je bent niet echt jezelf als je heel hard je best doet om je beste zelf te zijn. Evengoed zijn er mensen die je wel goed (willen) kennen zoals je bent. En zij zien ook dat telkens weer bevestigd, want bij hen bén je gewoon jezelf.

Telkens ik geconfronteerd wordt met mensen van de eerste categorie doet dat geweldig zeer. Hoe hard ik ook probeer om naast het beeld te stappen en vriendelijk te zwaaien: "Joehoe, hier ben ik, zoals ik echt ben (hou van mij?!?)" ... het lukt niet om dat beeld uit te wissen. Om moedeloos van te worden. Dan loopt mijn energievat gelijk helemaal leeg. En dat is gewoon zonde!
Ik ga eens iets nieuws proberen. Ik zet in mijn hoofd dat beeld dat zij hebben als een scherm een eind van me af. Als zij dat beeld willen zien, dan doen ze maar. Als ze me zo willen onthouden, laat dat beeld daar dan maar staan. Ik doe intussen aan mijn kant gewoon verder mijn ding. En als die mensen me alsnog terug of beter willen leren kennen, dan mogen ze altijd het beeld opzij zetten en eens zwaaien. En ik beloof dat ik dan (nog steeds) vrolijk zal terugzwaaien.
Ik hoop dat het werkt.