Overlopen

Sommige mensen lijken een eindeloze energie te hebben. Ze geven en geven en blijven geven. Alsof het niks is. Ik weet nu hoe dat komt: ze lopen over. Ze hebben zoveel energie, levenslust en goesting dat ze ervan overlopen. Het fijne is dat die mensen ervoor kiezen om wat overloopt te geven aan de rest van de wereld/ploeg/familie/... En het wonderlijke is dat dit weer opnieuw energie, levenslust en goesting oplevert en zo blijven ze maar doorgaan. Op die manier is gul zijn en helpen geen slopende affaire, maar iets dat je weer nieuwe energie geeft (al zal het bij hun af en toe vast ook wel eens tegenvallen, dat zal wel).
Is dit alleen weggelegd voor de happy few, een gelukkige minderheid? Gelukkig zijn is misschien wel een basisvereiste. Je mentaal en fysisch reservepotje moet in elk geval goed gevuld zijn om te beginnen.
Blijven uitdelen terwijl je reserve (soms ongemerkt) op geraakt, is ongeveer het slechtste wat je kan doen. Dat geeft ook weinig voldoening. Je doet wat je denkt dat er verwacht wordt of waartoe je je verplicht voelt. Dan kan je beter eerst bijtanken.
Denk je nu zuchtend: 'Dit lukt me niet. Ik heb geen overschot!' Niet getreurd: wat nu niet is, kan nog komen. De beste weg is je eigen potje eerst voltanken. Als het niet eerst vol is, kan het niet overlopen. Logisch toch? (En soms moet je voor jezelf eerst allerlei gaatjes dichten in dat potje. In mijn geval heel wat, want ik was zo lek als een zeef.) Kortom: eerst zorgen voor jezelf!
En intussen kunnen we dankbaar zijn voor al die mensen in onze omgeving die schijnbaar onvermoeibaar zijn. Ik wens hun en u een potje dat (ooit eens) eindeloos mag overlopen.