Kort door de bocht

Ik sta altijd vol blauwe plekken. Ik stoot mij tegen tafels, stoelen, kasten. Ik haak met een mouw achter een deurkruk. Of ik heb een paaltje niet gezien. Mijn schenen, dijen en armen zijn voortdurend bont en blauw. Je zou nog gaan denken. Ik ga gewoon te kort door de bocht. Niet altijd figuurlijk, maar meestal dus letterlijk.