Voor nu en nog heel lang

Ons meisje is onlangs 7 geworden en net toen kwam het bericht dat alle kinderen geboren in 2002 een mooi boek cadeau kregen, aangeboden door de Vlaamse overheid en Stichting Lezen. Het boek kon worden afgehaald in de Bib. We hebben nog even moeten zoeken naar een beschikbaar exemplaar, maar dat was helemaal de moeite waard. Het dikke en mooi geïllustreerde boek is zeker en vast Voor nu en nog heel lang! Ons lustige lezertje heeft al heel wat pagina's verslonden. En ik heb zelf ook al leuke passages (voor-)gelezen. Bedankt voor dit mooie cadeau! Wel nog een tip voor een volgende editie: graag meer duidelijkheid over/aandacht voor de ruime verspreiding, zodat élk 7-jarig kind dit boek kan ontvangen en niet enkel die met ondernemende en welgeïnformeerde ouders.

Obstakels

L'obstacle nous fait grands!

André Chénier

Creatie

Het moet fantastisch zijn om een kunstenaar te zijn. Om een manier te hebben om de beelden en ideeën in je hoofd een vorm te geven - zij het 2D, 3D, fysisch of digitaal, muzikaal, literair, choreografisch, ... Ik bewonder kunstenaars die dat kunnen. Ik zie heel veel beelden, verbanden, verhalen, metaforen, maar ik heb niet het vakmanschap om het vorm te geven, al voel ik wel de behoefte om dat te doen. Gisteren heb ik geprobeerd om wat op papier te zetten. Wat lijnen, wat kleuren. Het was iets van niets. Maar ik genoot er wel van. Zeker ook het gevoel van vrijheid. Vrijheid om wel of niet nog een laag toe te voegen. Om de tekening te verknoeien, weg te gooien of in te kaderen. Maar ik haal qua techniek en esthetiek niet het niveau van mijn dochter - 7 jaar. Met haar onbevangenheid zette ze vanmorgen vrij trefzeker een portret van mij op een groot wit blad. Geen angst om er naast te zitten. De gom bij de hand voor als het nodig was. Het resultaat is geweldig. Ik herken echt trekken van mezelf. Voorlopig ben ik al blij dat ik hier wat kan schrijven.

Pluspuntjes

Na een drukke dag had ik zonet de neiging om een behoorlijk vernietigend oordeel te vellen en de hele dag naar de prullenbak te verwijzen, maar ik kon mezelf nog net tegenhouden. Dat zou toch lichtjes overdreven zijn geweest. Hieronder de pluspuntjes van de dag:

• ik heb drie kinderen een heel leuke dag bezorgd: ze hebben gekampeerd in de woonkamer met een echte tent, croque monsieurs gegeten op hun eigen serviesje, kunstwerkjes gemaakt van klei, ik heb voorgelezen, we hebben spelletjes gespeeld, er was fruitsla om half 4
• ik heb een poging gedaan om ondanks het vorige puntje af en toe eens tot rust te komen - het is niet echt gelukt, maar ik heb wel geprobeerd!
• ik heb in ijltempo een gezonde maar voedzame maaltijd op tafel getoverd
• ik heb bewust - of was het omdat ik geen tijd had? - enkele uren geleden geen scène gemaakt toen mijn teergeliefde echtgenoot maar nipt op tijd thuiskwam - al was ik op dat moment NIET echt kalm te noemen - en bekijk dit alles nu zelfs met een grote mildheid
• onze dochter was ondanks het vorige puntje mooi op tijd voor haar generale repetitie - zonder haastig te rijden - en ze had alles bij wat ze nodig had
• ik heb me niet opgejaagd in de file toen ik onze dochter na haar repetitie weer moest ophalen, ik was maar enkele minuten te laat en ze werd intussen heel even opgevangen door de ouders van haar vriendinnetje
• ik heb mijn kalmte bewaard toen de kinderen om 9u beweerden nog steeds niet moe te zijn en ze slapen nu intussen als marmotjes
• ik heb de keuken opgeruimd al had ik daar helemaal geen zin in - maar ik ben nu heel trots op mezelf
• ik heb zonet alle was gesorteerd en een eerste machine aangezet
• de was in de droogkast is niet gekrompen ook al stond die per ongeluk op kastdroog - het mag ook eens meezitten!

En dit alles na een onderbroken nacht. 'Me dunkt' dat ik nu rustig in de zetel mag ploffen met een lekker tasje thee en een koekje.

Zie ook: The Mom Song en Supervrouwen

Give him a break!

Deze week was er commotie, omdat onze premier in volle crisistijd dúrfde te gaan skiën. Mijn eerste reactie: waar zijn we met z'n allen mee bezig dat men daarover al een oordeel moet vellen? Ik zal me nooit laten bekeren tot de ideologieën van Van Rompuy, maar dit keer dacht ik toch: good for you! Alsof een eerste minister af en toe eens niet goed mag ontspannen. Zien we liever een man die overwerkt in het ziekenhuis belandt? Dat zou mij veel meer zorgen baren!
Ik denk trouwens dat vakantie op dat politiek niveau relatief is. De premier wordt ongetwijfeld op de hoogte gehouden van de dringende zaken. Relax is naar mijn maatstaven toch anders. En wie twijfelt of Van Rompuy niet stante pede terug hier zou zijn als een vliegtuig in een veld nabij Zaventem belandt? Ik niet althans.
Ik ben er zeker van dat je na een goede break eerder helder, objectief, creatief bent en ik denk dat dit niet te onderschatten voordelen zijn in de huidige situatie. De crisis zal er nog een tijdje zijn om te bestrijden. Intussen besef ik maar weer dat we op dit moment in een mallemolen leven en vraag ik me af waar de menselijkheid is gebleven in onze zogenaamde 'beschaving'.

Vallen

Nog een citaat over Myth:

Wat een val uitlokt, heb je bijna nooit in de hand. Het gaat om de mate waarin de vallende persoon zich kan los-laten en als het ware een pauze kan laten vallen in de controle over zijn bewegingen. Wat ons kasplantje helemaal niet prettig vindt: Kamala wil alles volledig onder controle hebben.

(uit 'Joël Kerouanton over Myth', Toneelg(e)ruis, tijdschrift over Toneelhuis en de (wijde) omgeving, juni 2007)

En het volgende citaat schreef ik nog op tijdens of net na de voorstelling in de Singel nu bijna twee jaar geleden:

Elke groei is een stap in de duisternis.

Deze voorstelling zat vol betekenis voor mij. Ik was de inhoud alleen een tijdje vergeten, maar nu komt alles weer terug.

Behangeloos

Ik heb vandaag ontdekt dat ik best wel goed kan behangen. We helpen mijn schoonzusje bij het opknappen van hun nieuwe huis. Handenarbeid is een goed tegenwicht voor de mentale (in-)spanningen van de laatste tijd. Ik ben vandaag gebombardeerd tot behangspecialiste. Ik vraag me wel af waarom ons toilet en onze badkamer nu al ongeveer 4 jaar 'behangeloos' zijn ... Binnenkort zal ik geen excuses meer kunnen voorleggen.

Gelijmd

Kinderen zijn kwetsbaar spul. Volwassenen zijn gelijmde kinderen.

Johan Anthierens

... maar die liggen af toe ook aan diggelen.

Het volgende rijmpje van Joke Van Leeuwen past hier perfect bij:

Lijmen

Ik had drie beestjes,

drie beestjes van steen.

Een vogeltje.

Een veulentje.

Een varkentje.

Ze zijn gevallen.

Ze braken stuk.

Ik heb ze gelijmd.

't Is bijna gelukt.

Ik heb drie beestjes,

drie beestjes van steen.

Een volentje.

Een veukentje.

Een vargeltje.

Myth

Joël Kerouanton schreef het volgende over Myth van Sidi Larbi Cherkaoui voor het Toneelhuis - één van de mooiste voorstellingen die ik ooit heb gezien.

Genezen is geen zoektocht naar de staat ervóór
een mens kan er sterker uitkomen zachter rechtvaardiger
na het trauma ontstaat een ander origineel weefsel
wie zich snijdt, krijgt een litteken
de psychologie van de ziel is erdoor veranderd.

(uit 'Joël Kerouanton over Myth', Toneelg(e)ruis, tijdschrift over Toneelhuis en de (wijde) omgeving, juni 2007)

Kunst van het imperfecte

Ik heb me heel lang afgevraagd wat me nu zo intrigeert in kunst (kleine of grote K dat maakt niet uit). Ik ben namelijk niet selectief in genre of discipline, stijl of periode, kleur of timbre. Er is heel wat dat mij kan raken. Maar hoe komt het dan dat het ene me wel en het andere me niet raakt.
In het Musée Picasso stond ik voor een werk van de grootmeester, waar je naast en onder zijn lijnen nog het 'klad' in potlood kon onderscheiden. Dat deed me beseffen dat het vooral het menselijke aspect is dat me aanspreekt. Dat iemand met eigen hand of stem of weet ik veel die kunst geproduceerd heeft.
Vaak is het net het kleine onperfecte detail, de kleine aarzeling, de originele vondst, het onderliggende probeersel dat mij echt over de streep trekt. Perfectie is vaak zo clean, té af. Zegt me niet zo veel, omdat ik de mens erachter niet meer kan zien. En het gaat voor mij net om die kunstenaar en wat hij wil vertellen. Kunst wordt immers in wezen door mensen gemaakt en die zijn van nature niet perfect. En daar vang ik graag nog een glimp van op.
Neemt niet weg dat ik ook kunst kan apprecieren die dan weer probeert om dat perfecte toch te verwezenlijken ondanks het feit dat dit eigenlijk onmogelijk is. Misschien omdat ook dat weer helemaal menselijk is en er maar enkelingen die perfectie echt kunnen benaderen. Maar het moet dus niet.
Als ik de mens achter de kunst maar kan blijven zien.

Inhaalslag

Hoe eerder je achterop raakt, hoe meer tijd je hebt voor een inhaalslag.

Arno Martens

Achterstand

Ik heb lang de illusie gehad dat je achterstand die je hebt opgelopen van voor af aan moet wegwerken - dus de oudste taken eerst. Niks is minder waar. Je werkt veel beter van achter naar voor. Reden? 1. de berg waar je tegenaan kijkt is anders veeeeeeel te hoog en dan geraak je al moedeloos voor je begint. 2. wellicht zijn de oudste jobjes die je had laten liggen intussen achterhaald of veel te laat en niet meer nodig om in te halen. 3. intussen blijft er vanalles bijkomen, dus als je van voor af aan begint, dan lost dit op korte termijn niks op en dan hou je dat toch niet vol.

Om toch enigszins de berg van achterstallige taken te laten verkleinen zorg je er best voor dat je elke dag wat tijd reserveert waarin je toch een paar oudere taken kan afwerken. Als je meer dan je handen vol hebt met de nieuwe dingen, dan bouwt de achterstand alleen maar verder op. Zo kan je elke dag iets - al is het klein - doen dat je al té lang vooruit schuift. Dat geeft toch kleine overwinningen en maakt dat er weer iets minder in je neus bijt telkens je ermee geconfronteerd wordt dat dat nog altijd niet gebeurd is. Mijn neus doet zo toch al een paar jaar zeer!

Avatar

In het kielzog van Kielzog heb ik van mijzelf een avatar gemaakt. Hihi. Leuk en behoorlijk nutteloos. Ze hadden niet veel keus in walletjes onder de ogen. Maar och. Bij modellen worden die ook gephotoshopt.

Ziek

"Hoe is het?"
"Niet goed. Ik ben nog ziek. Nog thuis tot begin mei."

Het schijnt dat het helpt als je het openlijk toegeeft en probeert te aanvaarden dat je ziek bent. Best wel moeilijk om te vertellen dat het al bij al niet goed is. Gelukkig heb ik nog geen slechte reacties gekregen op mijn 'nieuws'. Ik heb de indruk dat mensen - moeders? - van onze generatie het begrip 'burn-out' momenteel maar al te goed begrijpen, omdat ze die bij zichzelf voelen dreigen.

Sommige mensen schrikken wel even terug. Zolang ik 'bezig' ben is er zichtbaar meestal weinig aan de hand. Meestal volgt de uitputting pas achteraf - na een hele dag aaneengeknoopte activiteit. Ik probeer mezelf te leren om als bezig bijtje wat gas terug te nemen. Mezelf voldoende rust te gunnen om de dag evenwichtig door te komen. Maar dat vergt - voor mij althans - op korte termijn extra inspanning. Raar, hè!

Figuranten

Lees en bewonder De figuranten. Dit maakt me fan van 't Vliegend Eiland!

Wat als ik dit vandaag eens niet doe?

(Klik op de figuur voor een vergroting)

Of zoals een wijs man me ooit zei: "Stel niet uit tot morgen, wat je vandaag door iemand anders kan laten doen."

Breien als een lilliputter

Ik vond een filmpje op Appelogen: Breien als een lilliputter. Dit is iets dat tot mijn verbeelding spreekt!

Vallen en opstaan

Wer handelt, mag manchmal irren. Wer nicht handelt, hat bereits einen Fehler gemacht.

Josef Metzen

The Mom Song

Deze kan niet ontbreken! Die MOET je gezien hebben.

Zie ook: supervrouwen, ochtendstress

Jezelf geven of weggeven?

Dit weekend - met Valentijn! - las ik in De Morgen WAX (ik ben een fan!) een interessante column van psychotherapeute Lut Celie. Zij ontrafelt daarin wekelijks het complexe leven van volwassenen en kinderen.
Na het lezen van dit artikel ben ik blij dat ik op dit moment stilsta om na te denken waar ik gebleven ben in mijn verhaal. Lut Celie schrijft vooral over vrouwen die zich in een relatie en hun gezin helemaal wegcijferden. Maar ik lees het vooral in algemene termen. Je kan je ook voor je werk wegcijferen, en dan is je gezin net zo erg het slachtoffer. Gelukkig sta ik nu stil bij heel wat vragen. Wat wil ik nu wel en wat niet? Hoe kom ik tot rust? Hoe troost ik mezelf? Hoe stel ik mijn grenzen zodat ze aanvaard worden en gerespecteerd? Wat zijn mijn eigen prioriteiten? En zit het wel goed met het respecteren daarvan? In het artikel gaat het vooral over vrouwen die de trein niet tijdig hebben gestopt en die zichzelf zijn kwijtgespeeld in de loop van het traject. Zo ver laat ik het liever niet komen.
Lees verder voor het hele artikel.

Jezelf geven of weggeven?

Misschien vreemd dat dit thema op de feestdag van de liefde wordt aangesneden, maar de vraag die deze week binnenviel, leek in zoveel opzichten interessant dat negeren onverantwoord zou zijn. "Als het op de liefde aankomt, hoe bepaal je dan de grens tussen jezelf geven en jezelf weggeven? Hoe vind je evenwicht, binnen de zoektocht naar ultiem graag zien, tussen trouw blijven aan wie je bent en je uitsloven voor de andere(n)? Waar eindigt jezelf niet ontzien en concessies doen? Moet er altijd water bij de wijn, welke offers mogen wel en niet?" Opmerkelijk was vooral dat in de vraagstelling al een stuk van het antwoord zat: dat het belangrijk is naar een evenwicht te streven in de (nieuwe) zoektocht naar liefde.

Het dilemma is wellicht bekend bij vrouwen die zich in een relatie jarenlang hebben gegeven, daar het beste uit puurden, veel van zichzelf uitdeelden en iets minder terugkregen, of toch minder dan ze verwacht hadden. Tot ineens het besef doorweekt dat de voldoening zoek is, dat analyse en handelen zich opdringen. Eens gescheiden - 'bevrijd', zeggen sommigen - en opnieuw op zoek naar waarachtige verbindingen staan die vrouwen voor de hamvraag: hoe wil ik me geven in de toekomst zonder (alweer) stukken van mijzelf kwijt te spelen?

Opvallend is dat velen die de ware liefde betrachten niet meteen het traject uitkiezen dat innerlijk het best bij hen past, maar wel allerlei middelen uitproberen en compromissen sluiten om dat geluk snel te verwerven. Ze wéten doorgaans wel, rationeel toch, wat hen tot geluk kan voeren. Maar 'jezelf', wat is dat? Hoe ziet die kern die je wilt koesteren en bevredigen eruit? Nu is 'jezelf zijn' vandaag al niet simpel, je moet je door een groot takkenbos wringen, aan grote verwachtingen en triviale eisen voldoen. Blijkbaar zien anderen ook sneller wie jij bent. Hoeveel keer per dag wordt niet gezegd 'jij bent iemand die', en durft dat al eens af te wijken van wat je zelf vindt. Tot slot heb je de maatschappelijke tendensen die je als vrouw vandaag danig beïnvloeden. Wie vindt tussen die impulsen nog haar eigen kern?

Er is een groot verschil tussen jezelf geven en jezelf weggeven. Het eerste doe je nog binnen grenzen die je zelf bewaakt. Wie zich weggeeft, staat een deel van zichzelf af en ervaart dat als een verlies, als zich tekortdoen. maar hoe goed kennen we het eigen wezen en, eens gekend: hoe zorgen we voor onszelf? Geen sinecure.

Dat ervoer ook die vrouw van midden de veertig die het ineens echt niet meer wist. "Wat heb ik in mijn leven misdaan, om dit te verdienen?", stak ze van wal. "Twee kinderen heb ik grootgebracht. Ze zijn intussen volwassen. Ook voor mijn man, een bedrijfsleider, heb ik me totaal gegeven. Ik liet er zelfs mijn job voor staan. Ik gaf iedereen de zorg die nodig was. En nu zijn ze allemaal vertrokken, ook mijn man. Ik kom tot de vaststelling dat ik nooit mijn grenzen bewaakte en dus geen respect terugkreeg. Maar wat erger is: ik ken mijn eigen behoeftes niet meer. Dat uit zich in de kleinste dingen. Onlangs stond ik bij de bakker. Hij vroeg me: 'Wat wilt u mevrouw?' Ik antwoordde: 'Mijnheer, ik weet het niet.' Ik wist perfect welke koffiekoeken mijn man graag had en wat mijn kinderen prefereerden, maar mijn eigen smaak leek zoek. ik ben zonder aankopen en volledig ontdaan naar huis gegaan."

Dat lijkt extreem, maar wellicht herkennen vrouwen 'lichtere vormen' van beduusd achterblijven, niet meer weten wat hun voorkeuren en smaken zijn, of hun verlangens wat de liefde betreft.

Daar sta je dan als vrouw van thirtysomething. Levendig, bewust, met doelen in het leven maar ook met het besef dat je jarenlang in aanpassing ging. Zelfs in je zogenaamd bewuste handelen hield je meestal rekening met wat anderen dachten en bleef je minder trouw aan jezelf dan gedacht. Eens op zoek naar nieuwe relaties moet je vaststellen, zoals de vrouw bij de bakker: ik weet niet wat ik wil.

Het zou zo mooi zijn indien vrouwen trouw konden blijven aan zichzelf. Trouw blijven in de zin van: ik leer me goed te voelen in eigen vel, maar ik sluit me daar niet in op, ik straal dat uit en breng dat in verbinding met anderen. En ik weet: als ik mijn grens overschrijd, zal ik geleefd worden, uitgeput geraken en gefrustreerd achterblijven. Kortom, wat zich af en toe opdringt, is introspectie. Jezelf afvragen: 'Wat wil ik?' Zonder je egoïstisch of schuldig te voelen, wetend dat de stroom verdergaat, dat contacten onderhouden moeten worden, dat er gewerkt en liefgehad moet worden, en dat lichamelijke en andere behoeftes naar bevrediging zoeken.

Ik heb ondervonden dat het helpt om in twijfelperiodes lijstje te maken. Linkerkolom: dit wou ik. Middenkolom: dit deed ik. Rechterkolom: met dit gevoel bleef ik over, wat gaf ik en wat verloor ik. Eerlijk noteren biedt een mooi overzicht en als je van die lijstjes na dagen of weken een synthese maakt, kun je tot opmerkelijke conclusies komen. Je merkt duidelijk waar je behoefte werd ingelost en waar je capituleerde. Eigenlijk kan slechts één iemand het gepaste antwoord geven op de hierboven gestelde vraag: Jijzelf. Maar ... wie is dat?

Lut Celie
De Morgen, 14 februari 2009

Hoogste tijd om dat uit te zoeken!

Muziek kan (bijna) alles

Activeren, troosten, sfeer maken, los maken, vast zetten, animeren, in beweging zetten, tot rust brengen, doen huilen, begeleiden, aan het lachen brengen, doen werken, in slaap wiegen, vrij maken, lucht geven, ...
Muziek kan (bijna) alles! Als je maar echt luistert. Zoek de soundtrack die je nodig hebt!

Meisje van 7

Vandaag wordt ons meisje 7! Ik ga me laten meedrijven op de stroom van de dag en er samen met haar ten volle van genieten. Even geen zorgen - VIEREN! Uitrusten doen we morgen wel!

Valentine

Not a red rose or a satin heart.

I give you an onion.
It is a moon wrapped in brown paper.
It promises light
like the careful undressing of love.

Here.
It will blind you with tears
like a lover.
It will make your reflection
a wobbling photo of grief.

I am trying to be truthful.

Not a cute card or kissogram.

I give you an onion.
Its fierce kiss will stay on your lips,
possessive and faithful
as we are,
for as long as we are.

Take it.
Its platinum loops shrink to a wedding ring,
if you like.
Lethal.
Its scent will cling to your fingers,
cling to your knife.

Carol Ann Duffy

Vandaag gekregen! Alvast een fijne valentijn!

Become complete yourself

It is easier to live through someone else, than to become yourself.

Betty Friedan

Boodschappenlijstje

Om het dagelijks leven en het huishouden wat gemakkelijker te maken, gebruiken wij een afgedrukte boodschappenlijstje. We zijn er mee begonnen uit frustratie. Meestal ontdekten we immers net na de boodschappen dat er nog iets op was en tegen het volgende supermarktbezoek waren we dat dan weer vergeten. We hebben het één keer gemaakt in een spreadsheet en daarna nog een enkele keer aangepast - de pampers heb ik er onlangs toch maar afgezwierd, wegens al lang niet meer nodig. We printen een aantal exemplaren af en hangen het aan ons magneetbord. Lees verder om te zien hoe we dit concreet doen.

Op het lijstje staan de artikelen die we meestal wel in huis willen hebben of regelmatig moeten kopen. Als het op is, wordt er gewoon een kruisje gezet en dan wordt het normaal niet vergeten. Verder is er nog plaats om allerlei dingen bij op het lijstje te schrijven. Het lijstje is ongeveer ingedeeld in de volgorde waarin we alles tegenkomen in de winkel. Zo kunnen we het lijstje chronologisch afwerken in de supermarkt. De meeste tijdsbesparende truukjes vergen een beetje tijd om in te burgeren. Dit waren we in geen tijd gewoon. Heb je zelf nog geen systeem en loopt de frustratie soms hoog op? Dan is dit misschien wel het proberen waard.



Zie ook: De (on)samendrukbaarheid van tijd

Kriebelboekje

Ik heb een heel leuk boekje: mijn kriebelboekje. Het is eigenlijk een receptenboekje van Pip Studio. Met een vrolijke kaft en goud (!) omrande blaadjes. Ik kriebel er vanalles in. Afspraken, mijn dagplanning (als ik de moed heb om één te maken), dingen die door mijn hoofd schieten, voorbereidingen voor een gesprek, bedenkingen, ... Het is iets tussen een agenda en een dagboek in. Schrijven helpt wel om de gedachten te structureren en daarna los te laten. Mijn blog is sinds ik gestart ben ook een beetje een kriebelboekje. Maar wat ik niet aan jullie neus hang, schrijf ik toch nog lekker voor mezelf op.

Directeur van de wereld

Onlangs las ik in een tijdschrift de titel "Stop directeur te spelen van de hele wereld" - of toch zoiets. En ik voelde me aangesproken! Ik zag mijn verantwoordelijkheid in alles en iedereen. Sindsdien ben ik daar stukje bij beetje mee gestopt. En vandaag geef ik definitief mijn ontslag - voor die functie welteverstaan. Ik ga proberen weer directeur te worden van mijn eigen leven, want die taak had ik intussen wat verwaarloosd.

Medicijn

Sometimes the cure for restlessness is rest.

Colleen Wainwright

Supervrouwen!

Een man en een vrouw kijken televisie, wanneer de vrouw plots zegt: "Ik ben moe en het wordt al laat, ik denk dat ik maar eens ga slapen."

Ze gaat naar de keuken om het ontbijt voor morgenvroeg voor te bereiden, spoelt alle popcorn-schaaltjes uit, neemt vlees uit de diepvries voor het avondeten morgen, controleert of er nog cornflakes zijn, vult de suikerpot, legt lepels en zet schaaltjes op de tafel en zet koffie klaar voor morgenvroeg.

Dan stopt ze de was in de droger, een nieuwe was in de wasmachine, strijkt z'n hemd en naait er een knoop aan. Ze ruimt de kranten en het kaartenspel dat nog op de tafel ligt op en legt het telefoonboek op zijn plaats. Ze maakt de wasmanden leeg en legt de handdoeken gespreid om te drogen.

Ze geeuwt, rekt zich uit, en wanneer ze richting badkamer gaat stopt ze bij het bureau, schrijft een briefje voor de leraar van haar zoon, legt er geld bij en neemt een boek mee dat op een stoel lag. Ze tekent een feestkaartje voor een vriend, schrijft er het adres op en plakt er een postzegel op. Daarnaast maakt ze ook nog haar boodschappenlijstje. Ze legt de kaart en het briefje naast haar tas en schrijft nog 3 dingen op het briefje die ze morgen nog móet doen. Ze gaat naar de badkamer, brengt nachtcrème op haar gezicht aan, poetst haar tanden en doet haar nagels.

Haar man zegt: "Ik dacht dat je ging slapen!"
"Ja, ga ik ook", antwoordt ze.

Ze vult de schaal met water voor de hond en zet de kat buiten, dan controleert ze of alle deuren dicht zijn. Ze loopt nog eens langs de kamers van de kinderen, geeft een hoestpastille aan het kind dat ligt te hoesten, vervangt een lamp, legt de sokken in de wasmand en praat nog even met een van de grotere kinderen dat nog zijn huiswerk maakt. Eenmaal in de slaapkamer stelt ze de wekker in en legt haar kleding voor morgen klaar.

Terwijl ze dit doet, zet haar man de televisie af en zegt doodleuk: "Ik ga ook slapen". Hij gaat naar de slaapkamer, stapt in bed en gaat slapen ...

Doet dit je aan iemand denken die je kent? Vast één van de talloze supervrouwen die de wereld doen draaien! Leg haar in de watten en gun haar wat rust (doe dit ook voor jezelf!).

Zie ook: ochtendstress

Doe eens twee dingen tegelijk

Het lijkt volledig in tegenstelling tot onderstaand bericht met een ode aan de traagheid. Soms is het wel eens leuk om een paar dingen tegelijk te doen.

Je kan een combinatie maken van iets wat meestal ergernis opwekt en iets dat je ontspant. Wat werkt voor mij? Werken aan de computer - ik erger me aan de traagheid en wachttijden van mijn pc - en breien. Dit ontdekte ik een half jaar geleden thuis. Ik durfde jammer genoeg mijn breiwerk niet mee naar kantoor te nemen. Of filerijden en ontspannende muziek beluisteren. De keuzes zijn natuurlijk heel persoonlijk. Maar je zal zien: de ergernis is niet half zo groot!

Op dit moment doe ik tegelijk de volgende dingen: breien, bloggen, QI bekijken en thee drinken. Dit lukt alleen als ik me goed voel en ontspannen ben. De nodige aandacht voor wat je doet is essentieel. Anders laat je steken vallen . Geen tijd om intussen over iets te piekeren!

Wat je ook eens moet proberen is in de keuken heel bewust twee dingen tegelijk doen. Met je ene hand neem je een tas uit de kast en met de andere een lepeltje uit de schuif. Met de ene hand neem je een suikerklontje en met je andere hand roer je in je thee. Ik heb de indruk dat dat niet zo gewoon is. Het loopt mis als je je hoofd er niet bij houdt. Dan knoei je met de thee!

Zo even twee dingen tegelijk doen, kan dus geen kwaad als het je aandacht vestigt op wat je concreet aan het doen bent. In die zin doet het eigenlijk hetzelfde als de slow-motion-oefening. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je de hele tijd op dubbele speed blijft draaien. Je zou van minder schizofreen worden.

Zie ook: Doe eens iets in slow motion en Zen en de kunst van het filerijden

De (on)samendrukbaarheid van tijd

Ik heb twee soorten zelfhulpboeken: 1. de boeken die leren over loslaten, afstand nemen, rustiger aan doen, zen, yoga, meditatie, mindfulness, nee zeggen, kortom: meer tijd door minder te doen, rustiger te denken, meer te ontspannen, niet meer te piekeren of stressen; 2. de boeken die je allerlei truukjes, hulpmiddelen, lijstjes, technologie aanbieden om meer te doen in minder tijd - en voorkomen dat het - blijbaar in wezen drukke - dagelijkse leven in het honderd loopt. Het doel is hetzelfde: tijd en energie vrij maken voor mezelf en zorgen dat ik minder stress heb.

Ik voel vaak wat weerstand bij het lezen van nog maar eens een artikel of boek met tips om je tijd efficiënter te gebruiken. Alsof de tijd die je voor een activiteit nodig hebt onbeperkt samendrukbaar is. Dat is ze niet! Op de duur leren we om te leven in de zevende versnelling. En dat is iets helemaal anders dan de zevende hemel. Risico is dat we tijd vrij maken om die nadien weer vol te proppen. Daar pas ik voor! We moeten met z'n allen tijd vrij maken om dan leeg te laten. Weet er nog iemand hoe dat voelt? Even niks doen, gewoon wat mijmeren en daarvan genieten? Ik wel. Ik leg me dan op de zachte mat in ons salon. Zet mijn koptelefoon op en luister naar Bach met mijn ogen toe. ZALIG! EN NUTTELOOS, maar o zo belangrijk!

Soms vind ik dat de twee categorieën dus wat in tegenspraak zijn. Maar ik heb behoefte aan allebei. Bijvoorbeeld: ik vind het lastig om een planning te maken en me eraan te houden. Afspraken in een agenda noteren dat lukt meestal nog net (of nét niet - het is erg!). De dag zodanig organiseren dat ik nét voldoende tijd heb om van het ene naar het andere te spurten ook. Ik heb mijn stiptheid de laatste maanden op een aanvaardbaar peil gekregen. Maar de dag (of week) op een evenwichtige manier indelen, voldoende tijd in plannen om bepaalde taken te doen dat is nog iets anders. Leren plannen is een typisch voorbeeld voor zelfhulpcategorie 2. Maar in die planning moet ik wel ruimte voorzien voor zelfhulpcategorie 1, want anders haal ik het einde van de week niet.

Ik zal op mijn blog af en toe ook mijn truukjes schrijven om het dagelijkse leven een beetje vlotter te organiseren, zodat er misschien wat ruimte vrij komt. Maak er gerust gebruik van, maar gebruik ze wijs: als hulpmiddel bij je evenwichtsoefeningen!

Doe eens iets in slow motion

Ik had gisteren overdag niet zo'n schitterende dag - achteraf gezien. Meestal komt dat besef inderdaad pas achteraf. Als je'r (bijna) niets meer aan kunt doen. Op het moment zelf zie je niet dat je van het ene naar het andere rent - en vooral jezelf voorbij. Is het zelfs de normaalste zaak van de wereld. Ik heb zelfs van stuk voor stuk wat ik gedaan heb geen spijt. Maar toch voelt het aan het eind van de rit NIET oké.

Gisteravond heb ik er nog wel een goed eind aan gebreid, zodat de balans wat positiever is uitgedraaid. Het is een kwestie van even nadenken wat je best zou doen en dan DOEN. Meestal is de moeilijkste stap eraan beginnen. Ik had echt geen zin om te koken, maar heb het wel gedaan. In slow motion. Ik deed elke handeling twee keer trager dan anders. Eén ding tegelijk. Met de nodige aandacht. Ik nam de tijd om te beslissen welke handeling eerst moest en welke dan het volgende was. En dat lukte wonderwel. Ik werd er zelfs heel rustig van. En het eten was op tijd klaar! Leve de traagheid!