Vermijdingsgedrag

Ik heb er - met onderbrekingen - 6 jaar (mensen op hun zenuwen) gewerkt en 3 keer mijn gezondheid verknoeit. Ze missen me niet, denk ik. Maar eigenlijk wil ik het niet weten. Of ze me missen of niet, het is nooit goed. Ik heb de plek en de meeste mensen -  dag op dag - negen maanden lang gemeden. Ik denk dat ik me nog steeds schaam, ook al zegt iedereen die me graag ziet dat het niet hoeft. Tijd om komaf te maken met dat gevoel van mislukking. Het is niet omdat je er in bochtjes omheen loopt, dat het er niet is. Straks moet ik er naartoe. Bang wie ik zal tegenkomen. Hoe ze reageren. Hoe ik zal reageren. Ik denk nog bijna dagelijks aan wat er wel of niet fout is gegaan. Dat is niet hetzelfde als missen. Vannacht heb ik zelfs nog gedroomd van de mensen die ik er in de steek liet door vooral niet voor mezelf te zorgen.  Ik denk niet dat ik ooit nog zo verknocht zal geraken aan een job. Het is nu tijd om los te laten. Ik geef het die tijd.