Een gat - maar liefst niet te zwart

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Naast de telefoon hing altijd een kalender. En ik schreef op een bepaalde dag - het moet zo ongeveer 1981 geweest zijn: "papa wordt directeur". Ik kreeg toen ferm naar mijn voeten, want dat paste niet. Wist ik veel. Ik was apetrots. Dat ben ik nog altijd en blijkbaar terecht. Vandaag kregen we van heel wat mensen te horen wat je allemaal realiseerde in je lange carrière. Dat hoort bij op pensioen gaan. Wij bekeken het van onze kant. Ik herinner me nog goed dat op een bepaald moment iemand aan de deur kwam om iets te verkopen voor het 'goede doel'. Mijn antwoord was: "Wij investeren in ons gezin al  in het 'goede doel'. Mijn vader werkt voor een 'goed doel' en dat is meer dan genoeg." De man moet nogal opgekeken hebben. Maar ik meende het! We hebben jou vaak gemist, al wisten we niet beter. Ik hoop stiekem dat je nu toch wat in een gat valt. Liefst niet te zwart. En ik hoop ook dat wij het dan mogen opvullen. Dus als je 'slachtoffers' zoekt om je aandacht af te leiden van de leegte die achterblijft na een heel leven veel te hard werken: ga niet te ver zoeken! Wij zijn hier, de hele tijd.