Ik las onlangs iets over rimpels. Dat ik eigenlijk al 7 jaar speciale crèmes had moeten smeren. En dat het - zelfs dan - onvermijdelijk is dat die kloven subjectief ter grootte van de Grand Canyon zich manifesteren. Voorlopig valt het bij mij nogal mee. En eigenlijk wil ik stiekem kraaienpootjes. Ik vind dat eigenlijk schoon aan een mens. Want dat wil zeggen dat je tot dan toe al heel veel gelachen heb. Misschien moet ik daar dan gewoon eens mee beginnen. Dan komen die kraaienpootjes vast vanzelf.
Voor een mooie illustratie kijk je maar naar deze foto met de fantastische titel: 'Beauty comes with age!' of dit kunstwerk met als bijschrift: 'Rafelrandjes - kraaienpootjes - daaronder nog het meisje'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten