dinsdag 10 november 2009

Soms kan je gewoon niks goed doen

En dat is begod lastig!

9 opmerkingen:

  1. Ik denk vaak wat heb ik toch een rot leven,
    iedereen haat mij

    Ik kan helemaal niks goed doen,
    vooral bij mijn familie niet.

    Soms denk ik misschien moet ik er maar een eind aan maken,
    maar dan kan ik dat anderen toch weer niet aandoen!

    Ik weet nog niet wat ik nou moet doen,
    ik hoop dat mijn leven nog beter wordt,
    want anders geloof ik er niet meer in!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ik ben niks waard
    ik kan niks en zal nooit iets kunnen niemand houd van mij vaak zakt de moet me in me schoenen.
    ik praat er met niemand over maar ik heb diep in mijn hard veel pijn

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey, anoniempje! Ik ben hier ook maar uit geraakt met de nodige professionele hulp! Het is echt belangrijk dat je hierover met iemand praat. Je huisarts, een psycholoog, tele-onthaal of gelijk wie waarvan je denkt dat die het beste met je voor heeft (en die mensen zijn er zeker, hoor, als je door je zwarte gedachten heen kijkt). Allemaal niet gemakkelijk, ik weet het, maar van levensbelang! DOEN, hè!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. dat probleem heb ik ook ik voel me onzeker
    ik kan ook niks maar dan ook niks goed doen en vooral niet thuis ik heb vaak hele erge ruzie met mijn moeder en heb al helemaal niks met mijn vader die is nog erger en ik voel me super lelijk ik word ook gepest op school de enigste waar ik mee kan praten is me lieve oma, mijn zus en een goede vriendin.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hey, anoniempje! Iedereen heeft van die periodes dat het allemaal lijkt tegen te zitten. Ik schreef dit in 2009 en toen was het echt niet goed met me gesteld. Maar nu ben ik gelukkiger dan ooit. Die moeilijke periodes gaan altijd weer over en gelukkig heb je lieve mensen die je hierdoor helpen. Als het echt heel moeilijk is allemaal, kan je altijd nog hulp zoeken via tele-onthaal of bij Awel.
    Lieve groeten!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. hallo
    ik typ het maar even van me af ik ben een jongen van 36jaar heb een vriendin en een dochtertje van 6 als mijn vriendin tegen me uitvalt dan klap ik dicht en zeg dan de hele dag niets meer ik kan niet praten met haar want dan denkt ze dat het allemaal aan haar ligt maar ik word er onzeker en verdrietig van werk me uit de naad om alles draaiende te kunnen houden maar trek het niet lang meer denk ik mijn moeder is 2 jaar terug overleden aan kanker en wilde toen genieten van elk moment dat je leeft wilde veel vrijen maar mijn vriendin niet ik ben altyd diegene die moet beginnen dat voelt niet fijn!ik voel me gewoon zo kut soms weet niet wat er mee te doen ook omdat praten moeilijk voor me is ik probeer maar steeds weer verder te gaan we denken allebei verschillend over opvoeden en krijgen daar ruzie over ik wil graag oud met haar worden maar niet zoals het nu gaat dat trekken we allebei niet maar wil haar en mijn dochter niet kwijt ik hoop dat het iets helpt nu ik het van me af typ thnx voor het lezen en allemaal sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey. Praten is soms lastig, omdat wat je wil zeggen niet altijd juist overkomt en dan kwets je de ander of krijg je ruzie zonder dat je dat wil of zonder dat je het zelfs verwacht. Wij hebben dat als koppel ook doorgemaakt. Je hebt het gevoel dat je elk aan een andere kant staat, terwijl je allebei niets liever wil dan aan dezelfde kant samen aan hetzelfde project (jullie gezin) werken. Bij ons is alles radicaal verbeterd vanaf het moment dat we samen naar een goeie therapeut zijn gegaan, iemand die bemiddelde zonder ons tegenover elkaar te zetten of zonder iemand gelijk of de schuld te geven. Jullie moeten uitzoeken wat voor jullie als koppel ervoor kan zorgen dat jullie weer wat meer gaan 'samenspannen'. En als praten niet lukt, kan je misschien eens een mooie brief schrijven, want schrijven dat lukt blijkbaar wel :-). Goeie moed in elk geval en ik wens je veel succes!

      Verwijderen
  7. soms zie ik het allemaal niet meer zitten, dan zou ik zo graag weg willen zijn, dan smeek ik mijn oma en opa dat ze me komen halen en mee nemen naar boven, dan ben ik van alles af. Ik heb ruzie met mijn ouders en mijn broer, ze hebben mij altijd belogen en bedrogen gehad, nadat mijn relatie van bijna 8jaar op de klippen liep en nergens meer terecht kon hebben 2 mensen mij super goed opgevangen en daar ben ik ze heel dankbaar voor, ik woon er nu iets meer dan 2jaar en nu heb ik soms het gevoel dat ik hier niet meer veel goed kan doen, ze bedoelen het misschien zo niet maar ik heb steeds dat gevoel en ik weet wel zeker dat ze mij niet willen buiten zetten maar dan lig ik 's avonds in mijn bed te huilen en dan hoop ik weer dat ze mij komen halen, dan wil ik echt dood zijn. ik zou alleen willen gaan wonen maar dat is financieel bijna niet haalbaar in mijn eentje, ik kan hier met niemand over praten , daarom dat ik het hier eens van mij af schrijf.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Je hebt de mensen rondom jou nodig om moeilijke periodes door te komen. Heel vaak zijn ruzies gebaseerd op stomme misverstanden. Ik denk dat het best is om met zoveel mogelijk mensen toch het (moeilijke) gesprek aan te gaan. Maar zoek in elk geval hulp. Ik weet dat het OCMW vaak een slechte naam heeft, maar daar zijn heel wat mensen die jou echt goed kunnen helpen. Zoek in elk geval hulp. Je kan niet alles alleen oplossen! Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen