 |
| Een foto van oorlogsfotograaf Joao Silva, Bagdad, 2007 |
"Het aandeel burgerslachtoffers van landmijnen ligt tussen 60 en 85 procent. Het komt neer op een berg afgehakte voeten, benen, tenen, vingers en armen, meestal afkomstig van boeren die hun veld omploegen in Cambodja, vrouwen die water uit een put halen in Iraaks Koerdistan, kinderen die voetballen in Bosnië. Een paar meer recente menselijke resten die de gruwelijke stapel hebben aangevuld, komen van honderden Amerikaanse militairen die dienden in Irak en Afghanistan - en een paar dagen geleden een oorlogsjournalist.
(...)
In de roman Wachten op de barbaren van de Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee, vraagt de getormenteerde verteller zijn folteraar oprecht verwonderd hoe hij gewoon naar de samenleving kan terugkeren nadat hij zulke onuitsprekelijke dingen met andere mensen gedaan heeft.
'Vind je het gemakkelijk om achteraf te eten? Ik had gedacht dat je je handen zou willen wassen. Maar gewoon wassen zou niet genoeg zijn, er zou een priesterlijke tussenkomst aan te pas moeten komen, een ceremoniële reiniging van, vind je niet? Een soort van zuivering van de ziel ook - zo heb ik me het voorgesteld. Hoe zou het anders mogelijk zijn om terug te keren naar het dagelijkse leven - aan tafel gaan zitten, bijvoorbeeld, en brood met je familie en vrienden breken?'Het is verleidelijk om dezelfde vragen te stellen aan mannen van legers en guerrilla's die nog altijd vinden dat het aanvaardbaar is om landmijnen op dorpspaadjes te strooien. Ze kunnen worden gesteld aan al die regeringen die nog altijd wapens hamsteren in hun bunkers. En ze moeten worden gesteld aan de gewone zielen die die dingen voor een loon monteren in goed verlichte en degelijk ingerichte fabrieken."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten