maandag 5 april 2010

Versmoren of wedergeboren

Lut@DMWax
Wat ik graag wil weten, is of jij het kunt opbrengen om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepste gekwetst, op te staan en datgene te doen wat gedaan moet worden.
"Kan een mens gewoon herbeginnen, zich herstellen, letterlijk opnieuw opstaan? Hoe 'herschepbaar' zijn gekwetste mensen? Kiezen we bij 'herstel' voor pleister of de grote ingreep? En valt er te leven met een zichtbaar litteken? Boeiende vragen zijn het, zeker in tijden van 'herrijzenis'.
We worden geboren met genetisch materiaal, we krijgen een opvoeding, we groeien op in een omgeving, we evolueren, maken fouten en stappen of struikelen verder. Af en toe komen we, soms al op jong leeftijd, een paar 'defecten' of beter nog 'kwetsuren' tegen. Soms moet er hulp worden gezocht, als er wonden zijn die schijnbaar moeilijk weer dichtgroeien. ...
(...)
Je kan nooit uitgommen wat gebeurde. Het maakt, hoe pijnlijk soms, gewoon deel uit van je geschiedenis. Het stelt je mee samen als authentiek mens. Een litteken zal er alijd zijn, als een vaag teken, een herinnering. Herinnering aan wat opengereten werd en nadien weer dichtgroeide. Herrijzen doe je pas echt als je het verleden meeneemt in je latere leven en hoe jonger je iets aanpakt, des te sneller kan je aan de opbouw beginnen. Hoe ouder de pijn, hoe langer gesmoord, hoe dieper er gekrabd moet worden in de grond.
Maar finaal kan iedereen die de zaken aanpakt, zich herscheppen. Als hij de feiten maar niet versmoort, of enkel medicaliseert, als waarheden niet worden toegedekt of gemeden.
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om voor een lezing of vorming een gedicht voor te lezen. Al heel veel las ik het voor en het vreemde is dat ik steeds weer bij die ene zin blijf steken: "Wat ik graag wil weten, is of jij het kunt opbrengen om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepste gekwetst, op te staan en datgene te doen wat gedaan moet worden".
Een zin met trefzekere kracht. Eentje om steeds weer mee te nemen."

2 opmerkingen: