Phil Collins

'Opgemerkt' in DMWax van dit weekend door Cathérine Ongenae:
"Wat ik me afvraag: wat doet u op dagen dat u zich een beetje week voelt? En wat me nog meer interesseert: wat zijn bij u de signalen die erop wijzen dat u een beetje overgevoelig bent opgestaan? Vermijdt u de spiegel in uw ondergoed als het ongenadige ochendlicht de winterrolletjes iets te realistisch in de kijker zet? Geeft u de kat een trap als ze binnen-buiten-binnen-buiten wil? Of is het uw bloeddruk die spontaan stijgt bij het horen van de stm van Annemie Peeters?
In mijn geval begint mijn hoofd spontaan nummers van Phil Collins te spelen. Het kan zelfs zo ver gaan dat ik dan naar YouTube afzak om zo'n nummer te spelen ('A groovy kind of Love', bijvoorbeeld) te beluisteren, en al muisklikkend op een clipje uit een animatiefilm beland (Brother Bear), en daar vervolgens met een krop in de keel naar zit te kijken.
Het is een pest, ik zweer het u, maar geen mindfulnesstrucje dat er tegenop kan. Ook dat weet ik uit ervaring. Je concentreert je op je muesli, je knabbelt bewust op de hazelnoten, realiseert je dat die havervlokken echt wel hard tussen je tanden kruipen, je proeft de zoetheid van de koude melk. En dan plots: 'When I am feeling blue, all I have tot do, is take a look at you, then I'm not so blue ...'.
Volgens de oefening moet je die rondrennende gedachten erkennen, er verder geen aandacht aan besteden, en je verder blijven concentreren op het kauwen van rozijnen en granen. Wat dus niet lukt zodra fokking Phil Collins zich in je mentale ochtendradio heeft geïnstalleerd.
(...)
Het goede nieuws is dat het intussen niet veel erger kan, en bovendien geraakt het repertoire uitgeput. Je dankt de hemel dat niemand je ooit de verzamelde lovesongs van Phil Collins cadeau deed, en dat je een paar nummers rats vergeten bent. De wind blijft koud waaien, en het waterzonnetje blijft twijfelen. En dan besef je: dit zijn gewoon aprilse grillen. Met andere woorden: ook dit gaat voorbij.