We hebben altijd de neiging om de werkelijkheid te vergelijken met "Wat Het Zou Kunnen Zijn". Je vergelijkt ook "jouw Innerlijk" met het "Uiterlijk van de Anderen". En je wil je even goed voelen als de anderen er voor jou uitzien. Daarbij vergeten we dat we altijd veel kritischer zijn voor onszelf dan voor de rest van de wereld.
Jaren geleden heb ik het perfectionisme afgezworen als een onhaalbaar ideaal. Ik zal nooit het Perfecte Ordelijke Interieur hebben noch een huishouden als een Geoliede Machine. De Ideale Vrouw bestaat (gelukkig) niet en ook Super-Mama is een Utopie met hoofdletter.
Maar eerlijk, heel stiekem zou ik willen dat ik toch die ene uitzondering ben. En dan meteen ook de Liefste (Schoon)Dochter, de Briljantste Studente, de Tofste Tante, de Betrouwbaarste Medewerker, de Warmste Vriendin. En natuurlijk dank zij dit alles Perfect Gelukkig. En ik moet zeggen: ik heb mijn momenten. Maar ben ook heel vaak "crashed and burned while trying (too hard)".
De lat ligt heel hoog en ik geraak helemaal ontmoedigd op de momenten dat het ideaal wel heel ver weg lijkt. Ik herinner me nog dat mijn baas een jaar of twee drie geleden vroeg om alstublieft te stoppen met die lat zo hoog te leggen en dan ervoor te blijven staan (stressen) dat ik er niet over kan. Het gebeurt nog steeds heel regelmatig. Ik leg die lat op heel wat vlakken al een stuk gezakt, maar dan nog. Die idealen doen mij geen goed. Integendeel. Ze houden met tegen mijn meest fantastische zelf te zijn (in vergelijking tot de mindere versies die verschijnen als ik weer te hard mijn best doe).
Wat als we de werkelijkheid nu eens zouden aftoetsen aan de realiteit in plaats van aan al die idealen. Er zijn soms onwerkelijke dagen, maar de meeste dagen zijn dat niet. Zo kunnen we elke dag checken of de werkelijkheid echt wel heel realistisch was vandaag. Ik denk dat dit me meestal wél zal lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten