Een zeetje

Tot rust komen gaat voor mij het best als ik het gevoel heb dat ik zeeën van tijd heb. Maar dat is minder evident dan het lijkt. Heb je een zee van tijd, dan heb je vaak nog niet dat gevoel. Omdat je denkt aan alles wat je te wachten staat. Of niet kan laten gaan waar je mee bezig was. En soms heb je een zee van tijd in je hoofd ook al heb je maar een half uur ter beschikking. Het komt erop neer dat het vooral in je hoofd zit. In drukke periodes is het al helemaal niet gemakkelijk om dat gevoel te creëren. De tijd is versnipperd tussen alle dingen die moeten. Ik probeer manieren uit om in de drukte toch zeetjes van tijd te maken. Gisteren tussen 9u en 9u15 en tussen 11u30 en 12u of vanmorgen tussen 10u en 10u30. Een korte pauze die, zolang ze duurt, eindeloos lijkt.