Eindelijk hét medicijn gevonden om alle ADHD-ers plat te kloppen

Reality check

We hebben altijd de neiging om de werkelijkheid te vergelijken met "Wat Het Zou Kunnen Zijn". Je vergelijkt ook "jouw Innerlijk" met het "Uiterlijk van de Anderen". En je wil je even goed voelen als de anderen er voor jou uitzien. Daarbij vergeten we dat we altijd veel kritischer zijn voor onszelf dan voor de rest van de wereld.

Jaren geleden heb ik het perfectionisme afgezworen als een onhaalbaar ideaal. Ik zal nooit het Perfecte Ordelijke Interieur hebben noch een huishouden als een Geoliede Machine. De Ideale Vrouw bestaat (gelukkig) niet en ook Super-Mama is een Utopie met hoofdletter.

Maar eerlijk, heel stiekem zou ik willen dat ik toch die ene uitzondering ben. En dan meteen ook de Liefste (Schoon)Dochter, de Briljantste Studente, de Tofste Tante, de Betrouwbaarste Medewerker, de Warmste Vriendin. En natuurlijk dank zij dit alles Perfect Gelukkig. En ik moet zeggen: ik heb mijn momenten. Maar ben ook heel vaak "crashed and burned while trying (too hard)".

De lat ligt heel hoog en ik geraak helemaal ontmoedigd op de momenten dat het ideaal wel heel ver weg lijkt. Ik herinner me nog dat mijn baas een jaar of twee drie geleden vroeg om alstublieft te stoppen met die lat zo hoog te leggen en dan ervoor te blijven staan (stressen) dat ik er niet over kan. Het gebeurt nog steeds heel regelmatig. Ik leg die lat op heel wat vlakken al een stuk gezakt, maar dan nog. Die idealen doen mij geen goed. Integendeel. Ze houden met tegen mijn meest fantastische zelf te zijn (in vergelijking tot de mindere versies die verschijnen als ik weer te hard mijn best doe).

Wat als we de werkelijkheid nu eens zouden aftoetsen aan de realiteit in plaats van aan al die idealen. Er zijn soms onwerkelijke dagen, maar de meeste dagen zijn dat niet. Zo kunnen we elke dag checken of de werkelijkheid echt wel heel realistisch was vandaag. Ik denk dat dit me meestal wél zal lukken.

Egeltjes prikken

Mensen kan je in hun relaties vergelijken met egeltjes. Ze prikken.

Quiet! The power of introverts

Susan Cain heeft ook een blog: http://www.thepowerofintroverts.com/

Valentijn

Liefde gaat over de tong vandaag. Maak deze zoete verleiding voor je lief (of voor jezelf bij afwezigheid van een/het lief!):

een verse malse boterham
beetje boter opsmeren (naar keuze!)
beleggen met pure chocolade (dunne plak zoals Matinettes of Mignonetten)
dunne schijfjes vers gesneden appelsien erop

Ogen dicht doen bij het proeven!

Schermen

Mensen die je niet goed (meer willen) kennen, hebben vaak een beeld van je dat niet helemaal overeenkomt met wie je bent. Dat geeft allerlei moeilijkheden en vooral veel verdriet. Ik probeer hardnekkig te bewijzen dat ik zo niet ben. Uiteindelijk geef je dat op, want er gebeurt altijd wel iets dat hun beeld bevestigt. Hoe harder je probeert, hoe meer kans dat dat voorvalt. Je bent niet echt jezelf als je heel hard je best doet om je beste zelf te zijn. Evengoed zijn er mensen die je wel goed (willen) kennen zoals je bent. En zij zien ook dat telkens weer bevestigd, want bij hen bén je gewoon jezelf.

Telkens ik geconfronteerd wordt met mensen van de eerste categorie doet dat geweldig zeer. Hoe hard ik ook probeer om naast het beeld te stappen en vriendelijk te zwaaien: "Joehoe, hier ben ik, zoals ik echt ben (hou van mij?!?)" ... het lukt niet om dat beeld uit te wissen. Om moedeloos van te worden. Dan loopt mijn energievat gelijk helemaal leeg. En dat is gewoon zonde!
Ik ga eens iets nieuws proberen. Ik zet in mijn hoofd dat beeld dat zij hebben als een scherm een eind van me af. Als zij dat beeld willen zien, dan doen ze maar. Als ze me zo willen onthouden, laat dat beeld daar dan maar staan. Ik doe intussen aan mijn kant gewoon verder mijn ding. En als die mensen me alsnog terug of beter willen leren kennen, dan mogen ze altijd het beeld opzij zetten en eens zwaaien. En ik beloof dat ik dan (nog steeds) vrolijk zal terugzwaaien.
Ik hoop dat het werkt.

Littekens

“I know now that we never get over great losses;
we absorb them, and they carve us into different,
often kinder, creatures.”

― Gail Caldwell - Let's Take the Long Way Home -

Ach ja, Alles komt goed!