dinsdag 30 juni 2009

Belasting

Ik heb een hekel aan belastingbrieven invullen. Ik weet nu dat mijn ADHD mij in dit geval niet echt helpt. Maar bovenop erger ik me er mateloos aan dat het weldegelijk heel veel uitmaakt of je bepaalde kosten zus of zo inbrengt. En de logica ontgaat me vaak volledig, maar dat willen de belastingvoordelen-verzinners niet echt inzien. Hoe kan een normaal mens dat nu behoorlijk doen? En het ligt heus niet alleen aan mijn ADHD. Volgend citaat uit de toelichting om dit te staven:

VAK VIII, rubriek A
Hier mag u de interesten en kapitaalaflossingen vermelden van hypothecaire leningen met een looptijd van ten minste 10 jaar die u vanaf 1.1.2005 bij een instelling gevestigd in de Europese Economische Ruimte hebt aangegaan en die specifiek hebben gediend voor het verwerven of behouden van de in de Europese Economische Ruimte gelegen enige woning waarvan u op 31 december van het jaar van afsluiting van de lening eigenaar, bezitter, erfpachter of vruchtgebruiker was en die u op diezelfde datum zelf betrok.
Opgelet! Interesten en kapitaal aflossingen van hypothecaire leningen die vanaf 1.1.2005 zijn gesloten tot herfinanciering van leningen die vóór 1.1.2005 zijn aangegaan, komen niet in aanmerking voor de in rubriek A bedoelde aftrek voor enige woning en mogen hier dus niet worden ingevuld. Zij mogen wel worden vermeld in rubrieken C en/of D indien aan de terzake gestelde voorwaarden is voldaan (zie de uitleg bij die rubrieken) ...

Duidelijk toch? Wel goed dat ze de belangrijkste woordjes in rood zetten, niet? Enfin. De aangifte is ingevuld. We zijn er weer vanaf voor een jaar. Ik wens de heren en dames politici veel inspiratie bij het uitdenken van weer nieuwe belastingsvoordelen. Ik ben er vet mee, als het bijna niet uit te vissen is hoe je ze moet aangeven. I rest my case.

maandag 29 juni 2009

Hè hè

Wat een week. Onze kleinste man is vorige week 5 geworden. En dat hebben we dan ook 5 keer gevierd (thuis, op school, kinderfeestje, oma en opa 1, oma en opa 2). Het was allemaal heel plezant. Maar nu is het wel even genoeg geweest. Hoe moet dat alweer, zo'n gewone doordeweekse dag? Vandaag in elk geval kalmpjes aan!

dinsdag 23 juni 2009

Wastafel 1-2-3

Eén keer mijn suffe kop water heeft gezien, slaat mijn brein onherroepelijk AAN. Dat wil zeggen dat er een waterval van gedachten op gang komt: ideeën, to-do-lijstjes, leuke herinneringen (ook minder leuke jammer genoeg), de planning van de dag, ... Niet alleen mijn lieve echtgenoot, maar ook ikzelf word soms een beetje duizelig van het gedrum in mijn hoofd. Hij noemt me dan "Thea Flitser". Hihi.

In dat kluwen durven de gewoonste ochtendlijke routines wel eens verstrikt raken. Ik heb dan ook een heel korte checklist van drie (!) dingen die ik aan de wastafel hoor te doen: tanden poetsen, medicatie nemen en gel in mijn haar doen. Als ik dit lijstje niet bewust doorloop, heb ik gegarandeerd 1, 2 of alle 3 gemist. Vergeet make-up of crèmes smeren. Dat is te ambitieus. Dit is maar één van de vele dagelijkse uitdagingen die mijn ADHD mij dagelijks stelt. Maar nu zie ik het eindelijk ook zo. Vroeger slaakte ik een diepe zucht als ik weer eens het ene of andere op onbegrijpelijke wijze vergeten was. Nu haal ik even mijn schouders op en zeg: tweede poging!

Onlangs gaf iemand een begrijpelijke uitleg voor wat er in mijn hoofd gebeurt op zo'n moment. Voor de meeste mensen is tandpasta gewoon tandpasta. De ene ochtend is die net hetzelfde als de volgende. Niks bijzonders aan. Bij mij flitsen er elke dag weer nieuwe bedenkingen bij die tandpasta door mijn hoofd. "Hè, hij staat op z'n kop." "Oei die moet op het boodschappenlijstje, want bijna op." "Worden mijn tanden daar echt witter van?" "Verdorie, ik moest eigenlijk op controle bij de tandarts, maar wanneer was die afspraak alweer?" En ga zo maar door. Wel dat is zo ongeveer de essentie van wat er 's ochtends in mijn hoofd gebeurt.

maandag 22 juni 2009

Mooie kaartjes mooie herinneringen

Heb je ook van die mooie kaartjes die je ooit kreeg - misschien op een bijzonder moment - en niet kunt wegdoen? Maar wat doe je er dan mee, dat is de vraag. Ik ga ze vanaf nu in mijn boeken steken. Als bladwijzer. En als ik zo'n boek dan nog eens opensla, dan voelt die mooie herinnering als een onverwachte tractatie.

zondag 21 juni 2009

Van losse eindjes maak ik mooie strikken

Als ik een aantal dagen bezig ben op mijn typische manier het ene aan het andere te breien. En maar blijf doorgaan. Als ik een paar dagen vergeet wat 'broddeltijd' voor mezelf te nemen. Dan geraakt mijn rode draad hierboven wat in de war. Dan zijn er losse eindjes die een eigen leven gaan leiden. En als er teveel zijn, dan krijg je een kluwen. Dat kan uren duren om die te ontwarren. Ik mag dus niet vergeten regelmatig (elk dag?) tijd te maken om mijn bolleke wol te bekijken en terug op te winden. En van die losse eindjes maak ik mooie strikjes. En dan breien we weer verder.

zaterdag 20 juni 2009

Remmen!

ADHD'ers hebben moeite met starten en stoppen. Het duurt effe eer we vertrokken zijn. Maar als we op dreef zijn, schieten we vaak door in het andere uiterste. Nu ik dat door heb, weet ik ook hoe ik dat kan opvangen. Ik vraag aan anderen om op tijd aan de rem te trekken. Vroeger werd ik daar kriegelig van. Het bederft op dat moment natuurlijk de pret. Maar achteraf zie ik wel in dat het nodig was. Belangrijke beslissingen nemen we samen. En ik probeer de signalen zelf ook te herkennen. Dan stel ik de beslissing even uit en overleg ik eerst voor ik verder ga. Soms is het wel heeeeeel plezant om je eens volledig te laten gaan. Maar ik probeer die gelegenheden goed uit te kiezen. En geniet dan des te meer.

vrijdag 19 juni 2009

Rond de pot draaien

Het kan een tijdje duren eer ik in gang schiet met iets. Ik weet dan wel waar ik naar toe wil (of moet), maar dan blijf ik nog een tijdje 'rond de pot draaien'. Nog effe uitstellen, twijfelen, beseffen dat het moet, 'nee, nu nog niet', wachten tot het juiste moment - soms komt dat nooit, maar enfin. En dan ineens is het zover, the point of no return: grote adem en SPRINGEN in't diep. Vroeger ergerde ik mij aan het rondgedraai. Intussen ben ik er zeker van dat dat niet helpt, eerder integendeel. Dit is de enige manier voor mij. Ik herken het gevoel. En dat stelt me gerust: ik zal wel springen als het tijd is. En dan ben ik zo goed voorbereid dat dat zwemmen wel zal lukken.
Vergelijk het met hoogspringers die op het punt staan hun persoonlijk record te verpulveren. Die zie je soms ook met kleine beweginkjes hun sprong voorbereiden. Nog effe ter plaatse trappelen. De perfecte sprong visualiseren. Nog even diep in- en uitademen. En dan een explosie van snelheid en kracht. En hopen dat de lat blijft hangen.

donderdag 18 juni 2009

Oplossing: beperkt houdbaar

Ik had een oplossing gevonden voor de ochtendlijke zoektocht naar kleding voor de kinderen. In de woonkomer stonden twee mooie mandjes met daarin 'verse' kleding voor de week. Klaar om aan te trekken.
Dat heeft toch een jaartje goed gewerkt. Sinds een paar weken waren die mandjes uitgedeind tot een hoopje kleding in de hoek van de kamer. Gevolg: daarin vond ik niks bruikbaar terug. Weer een zoektocht elke ochtend dus. Ik heb dat boeltje vandaag opgeruimd. Alle kleding ligt terug in de kast. En als blijkt dat ik die mandjes volgende week mis, dan begin ik gewoon weer opnieuw. Met een schone lei. En als dat niet zo is, dan is dat nog geen probleem. Oplossingen zijn vaak maar beperkt houdbaar.

Genetica

Ik ben 'gezegend' met een heel groot - soms overdreven - verantwoordelijkheidsgevoel. Dat heeft heel zeker een goeie invloed op mijn ADHD. Het houdt de boel voor een stukje in evenwicht. Ik blijf wel eens botsen, maar nogal binnen de lijntjes. Die verantwoordelijke trekjes zitten in mijn genen. Ons meisje is een duidelijke afstammeling. Deze week was ze verontwaardigd dat een mevrouw voor onze neus fout parkeerde. Daar kon ze echt niet bij. Was ze iets ouder, dan had ze die dame ongetwijfeld op haar onverantwoorde gedrag gewezen. Ik heb haar even wijs gemaakt dat grote mensen in principe voor zichzelf zorgen en de boel wel regelen. En dat meisjes van 7 zich daar geen zorgen over moeten maken. Die moeten vooral kind zijn en door het leven dansen.

dinsdag 16 juni 2009

Doe die kast dicht!

Ik herinner me nog levendig dat mijn grootvader vroeger ambetant werd als we ergens een kast lieten openstaan. Ik vroeg me altijd af wat daar nu het nut van was - misschien eerder van de ambetantigheid dan van het sluiten der kasten. Ik ben nu blijkbaar oud genoeg om het te snappen - het tweede dan. Onlangs heb ik me voorgenomen om de kasten elke keer dicht te doen. En het lukt redelijk. Maar ik ga er niet zo over zagen als ons vake. Dat is zijn handelsmerk, niet het mijne - hoop ik. Maar het is nog altijd ne schat!

maandag 15 juni 2009

Wat doet iedereen toch met die rommel?

Gisteren de daad bij het woord gevoegd: alle rommel versleept naar Park Spoor Noord. Stromende regen. Ik was zoooooooo blij met ons tentje! We hielden de moed erin. Singin' in the rain. Na een paar uur waren ons kadeekes het wel beu. Die zijn thuis gaan opdrogen bij een warme choco en een filmke. 's Middags klaarde het op. Ze hebben nog in hun slip in het water gespeeld. En we hebben goed verkocht. Het is echt zot wat mensen meepakken. De mottigste dingen ook. Maar 1/3 van de troep moest terug mee. Ach. Smaken verschillen en dat was gisteren alvast goed voor onze spaarpot. Ik voelde mijn benen niet meer. Moe maar voldaan!

HELP!!!!

Bloem en ik hebben een probleem. Zij zou zo graag eens reageren op mijn blog, maar haar reacties komen blijkbaar niet door. En ik zou zo dolgraag die reacties eens lezen. Zijn er techneuten in blogland die ons kunnen helpen?

vrijdag 12 juni 2009

This is the age of distraction

"Multitasken? Vergeet het maar!", kopt Brecht Decaestecker in een bijlage van mijn krant. Het is de nagel op de kop en ik had daar ook al eens een paar keer op geklopt in mijn bescheiden blogje. Ik heb me voorgenomen om niet het hele stuk van twee pagina's over te typen. Voor het hele artikel moet je De Morgen maar gaan kopen, want het artikel is online niet te vinden. Ze mogen mij eigenlijk wel betalen voor al die reclame. Wacht, tot dan schrijf ik beter: ga de krant lezen in de Bib.
Lees verder voor fragmenten die ik althans de moeite waard vond. Het komt er weer op neer: we leven in een ADHD-tijd of The age of distraction.

In 1971, toen een computer nog even groot was als een telefoonhokje (waarvan mijn neefje van vijf vraagt wat het is), schreef de Amerikaans cognitieve psycholoog Herbert A. Simon: "Informatie consumeert de aandacht van diegenen voor wie de informatie bedoelt is. Een grote rijkdom aan informatie creëert daarom een armoede aan aandacht en de behoefte aan een manier om zo efficiënt mogelijk die aandacht toe te kennen aan die verschulende informatiebronnen."
(...)
"Men spreekt vaak over een informatieparadox", vertelt Steven Paulussen. Paulussen is professor aan de vakgroep Communicatiewetenschappen van de UGent en senior researcher bij de onderzoeksgroep voor Media & ICT (MICT) van dezelfde universiteit. (...) "Hoe kan het dat je zo weinig kennis opdoet, terwijl je overspoeld wordt door informati? Wellicht omdat het te veel wordt. Je ziet zodanig veel, dat je die informatie scant in plaats van ze volledig in je op te nemen."
(...)
Maar dachten we tien jaar geleden dat technologie ervoor zou zorgen dat we steeds meer in steeds minder tijd zouden doen, dan heb ik persoonlijk niet het gevoel dat ik vandaag drie keer zoveel artikels schrijf dan in het pre-MySpace-tijdperk. "Multitasken is een mysthe", prikt Steven Paulussen de ballon door. "Heel wat cognitieve psychologen beweren dat je ze oppervlakkiger doet als je twee dingen tgelijkt doet. Het is beter om ze na elkaar te doen en al je aandacht aan één iets te schenken."
Veel onderzoek over multitasing bestaat er nog niet, al zijn we dankzij neurowetenschappers, die de werking van de hersenen bestuderen, de voorbije tien jaar een stuk meer te weten gekomen over hoe ons brei functioneert. Een van hen is David Meyer van de Univeristy of Michigan. Een autoriteit op het vlak van multitasking, die wordt geïnterviewd in het jongste nummer van het maandblad New York. "We zullen het steeds moeilijker krijgen om aandachtig te blijven", voorspelt hij. Onze constante afleiding noemt hij een epidemie waarvan we nu nog niet weten wat de gevolgen zullen zijn.
(...)
Vijf Tips om ondanks alles zo productief mogelijk te zijn:
1. Als je minder slaapt dan nodig is, raak je vermoeid. Als je meer uren slaapt dan je nodig hebt, word je depressief. Probeer elk nacht net voldoende te slapen. Een gemiddelde volwassen persoon heeft zeve à acht uur slaap nodig.
2. Het eerste kwartier van de dag is je brein niet klaar om belangrijk werk te verrichten. Beantwoordt dus niet meteen mails. Neem een doueh. Ga naar de bakker. Eet een ontbijt. Lees de krant. En begin pas daarna met belangrijke mails en gsm-gesprekken.
3. Trap in in de val voortdurend met je mailbox bezig te zijn. Open het mailprogramma drie à vier keer per dag om mails te versturen en te beantwoorden. Sluit het ding af wanneer je belangrijker werk te verrichten hebt. Idem voor Facebook en Twitter.
4. Maak 'to-do'-lijstjes. En laat ze niet overal rondslingeren. Koop één notitieboekje waarin je ze opschrijft, dat je altijd bij de hand hebt. Of koop een bord met uitwisbare stift om boven je bureau te hangen.
5. Neem een tweede e-mail-adres, bij Hotmail, GMail, Yahoo!, noem maar op. Gebruik dat voor mails met familie en vrienden, die je twee keer per dag beantwoordt. Zo ben je niet de hele dag door uitstapjes aan het regelen. Laat ook je Facebook-alerts hierop toekomen, zpodat je niet verstoord bent bij elke nieuwe comment op een status waarop je zelf iets geschreven hebt.
Of laat al die Facebook-alerts gewoon niét toekomen (surf naar 'instellingen' en vervolgens naar 'meldingen', en zet alles op 'uit' wat nu op 'aan' staat).

woensdag 10 juni 2009

Parallelle levens

Ik herinner me nog heel goed het moment waarop ik als kind ontdekte dat moeke en vake een eigen leven hadden als wij niet bij hun waren. Dat was een openbaring! En overweldigend tegelijk. Ik zag ineens al die mensen in al hun huisjes opstaan, eten, spelen, slapen, ... Dat is voor een kind veel om te 'vatten'. Vorige week had ons meisje die aha. En met een glimlach dacht ik: "Wat word jij groot!"

maandag 8 juni 2009

Betaal tijdig uw rekeningen KWEK


Rekeningen blijven minder lang liggen dankzij ons eendje. Ze kijkt me elke dag zielig aan en kwekt dat ik de rekeningen in haar bek tijdig moet betalen. Werkt beter dan een saaie brievenhouder.

ADHD over de grens

In Nederland organiseert de vereniging Impuls praatcafé's op verschillende locaties. Met dank aan Leor voor de tip.

zondag 7 juni 2009

Tip uit ADHD-land

Als ik mijn bankkaart vroeger gebruikte bij het tanken, gooide ik die snel 'ergens' - met een beetje geluk in mijn handtas - om dan snel verder te doen met tanken. Ik heb er de dagen erna meermaals naar gezocht. Dat is nu gedaan. Ik steek de kaart meteen terug op z'n plaats in mijn portefeuille. En ik hou het aardig vol.

zaterdag 6 juni 2009

Lut Celie staat even stil

Lut Celie schrijft in DM Wax vandaag in een persoonlijk stukje dat het dringend tijd is om even stil te staan en rond te kijken. Ze citeert een pleidooi voor mindfulness al wordt het woord niet vernoemd: 'Tijd, dat is zeven stappen zetten en rondom jou kijken, wat je waarneemt in je opnemen, het moment beschouwen zonder er een oordeel bij te zetten.' Een stukje over niet meer willen moeten, zelfs niet meer willen moeten niet te moeten.
Lees verder voor het hele artikel ...

Even hard tot stilstand gebracht

Een mooi gezicht is het niet, letterlijk en figuurlijk. Het voorhoofd vol Steristrips, kleine wondjes vlak onder de haarlijn, een diepe snee boven het linkeroor. Het resultaat van een onzachte aanraking vorig weekend met een glazen buitendeur. Dwars erdoor gebonkt na te zijn uitgegleden bij vrienden thuis op hun terras. Ik was beduusd van de klap, het geluid, het gegil rondom mij. Heel even leek alles stil te staan. Ook de volgende dagen bleef dat gevoel overheersen.
Het was alsof ik een krachtig halt was toegeroepen. Ik snakte ineens ook naar het gevoel van stilstaan op zich, van lange uren gewoon laten verglijden, bij dingen gaan staan en toekijken zonder er deel van uit te maken. Plots kwam dat verlangen zo intens en zo hevig opzetten naar mijn geplande reis in Afrika deze zomer.
Het wordt mijn eerste contact met het continent dat je naar het schijnt dwingt tot stopzetten, de hele tijd. Een continent waar je wel moet oplossen in die overweldigende, natuurlijke omgeving. Een continent dat geruisloos en geduldig vraagt af te stappen van de doelen die je voor jezelf gesteld hebt, zodat je tot vervulling komt. Vervullen in plaats van invullen. Ik blijf helaas nog zo veel met dat laatste bezig. In het voorbije hectische werkjaar ging het over niets anders dan dat. Invullen van agenda's, invullen van verwachtingen, verwachtingen van anderen.
Oude patronen
Ik duik dezer dagen in de vijf reisboeken die over het land dat ik straks zal bezoeken (Oeganda) bestaan. Ik lees niet echt, maar laat mijn vingers glijden over de foto's, over de kaarten vol kleine landwegen, over plekken. En ik zeg: wil ik zien, wil ik voelen, wil ik meemaken. Tegelijk vraag ik me de hele tijd af: "Zal ik het kunnen?" Reizen op zich is tot hiertoe altijd gelukt. Vliegtuigen nemen, wachten, zoeken naar plekken, bezoeken, me laten meenemen op avontuur, al dan niet door plaatselijke gidsen begeleid.
Nu wil ik meer. Ik voel dat ik het anders moet doen in deze periode van mijn leven. Ik ben aan meer toe dan mensen, fauna en flora bekijken en dat digitaal vastgelegd weer mee naar huis nemen. Toch verval ik telkens weer in oude patronen. Ik zie mezelf bezig, moet lachen met mezelf, om hoe ik in notaboekjes steekwoorden opschrijf. Te zien (een variant op 'te doen'): de berggorilla's, de bron van de Nijl, ... Alweer zit dat moeten erachter. Ik moet dit meegemaakt hebben, tenslotte ben ik op de bodem die het me allemaal aanreikt. Ik voel echter, diep van binnen: zo hoort het niet.
Vlakuil
Dus heb ik besloten de volgende weken in de leer te gaan bij vrienden die net terug zijn van drie maanden China. Dagelijks berichtten ze via het internet over hun wedervaren. Een explosie was dat, elke mail. Hoe verder ze zaten, hoe meer ze mij raakten met hun manier van meedobberen in die verre cultuur, onthaast en onthecht.
Ze vroegen af en toe aan mensen die hun pad kruisten wat 'tijd' voor hen betekende en hoe ze ermee omgingen. Een wijze man antwoordde: 'Tijd, dat is zeven stappen zetten en rondom jou kijken, wat je waarneemt in je opnemen, het moment beschouwen zonder er een oordeel bij te zetten.' Geen mooiere definitie gelezen. Zulke woorden zijn pure weldaad, meer waard dan de meest doordachte tips in geplastificeerde reisboeken. Dit weekend zie ik die dierbare vrienden, ze zijn pas terug. Ik wil in de leer over hoe ik geduld oefen. Tja, ook dat 'wil' ik weer.
Geduldig worden. Ik ken de theorieën genoeg. Over hoe heilzaam het is om rust te vinden, leeg te stromen vanbinnen, niets te hebben dat weerhaken in je zet. Ik zou het kunnen verkondigen in voordrachten en trainingen of voortvertellen aan mensen, omdat het zo klopt en zo krachtig is. Maar daar is die valkuil weer: het willen gezegd en getoond hebben. Terwijlik het zelf in daden zou moeten omzetten. Ach ja, dat moeten weer. Beter is: willen. Intussen droom ik van stoffige, rode aardewegen in een vochtig land waar ik maar één iemand echt wil tegenkomen. Of het een fraai beeld wordt, wat diep onder die Steristrips zit, ik weet het niet. Maar wat kijk ik uit naar die ontmoeting.

Kinderdosis

Ik ben deze week overgeschakeld op de kinderdosis Concerta. Voor zover ik het nu kan inschatten: minder roetsjbaan, minder bijwerkingen, meer 'voeling' met mezelf, beter dus.

maandag 1 juni 2009

Hoera, ik heb ADHD!

Op de site Hersenstorm vond ik dit lijstje met positieve kenmerken van ADHD. Kwestie van te weten dat het niet allemaal kommer en kwel is:
Je bent een gevoelsmens en hebt een enorm rechtvaardigheidsgevoel.
Je kunt heel goed emoties van anderen invoelen.
Je kunt intenser van dingen genieten dan de meeste anderen.
Je bent creatief en blinkt vaak uit in theater, beeldende kunst of culinaire uitspattingen.
Je bent een kei in het bedenken van oplossingen.
Je bekijkt de wereld vanuit een unieke, onbevangen invalshoek.
Je bent fantastisch in het vinden van dingen (zoals geld op de grond) en mensen in een menigte.
Je bent verbazingwekkend scherpzinnig.
Je bent vaak de gangmaker op een feest en de dansvloer.
Je impulsiviteit maakt je een spontaan en openhartig mens.
Je kunt plezier hebben als geen ander.
Je bent energiek; vervuld van een krachtig en volhardend streven, wanneer je een doel wilt bereiken.
Je bent recht door zee.
Je wilt graag gewaardeerd worden en werkt daar ook hard voor.
Je bloeit op van positieve kritiek, maar doorziet huichelarij meteen.
Je maakt van je hart geen moordkuil.
Je bent ontzettend enthousiast en goed als je iets graag doet.
Je bent heel moeilijk voor de gek te houden.
Je komt voor jezelf op!
Je prikt onmiddellijk door uiterlijke schijn van mensen en zaken heen.
Je staat met beide benen op de grond.
Je maakt snel contact met anderen en bent daardoor een uitstekend netwerker.
Je voelt meteen aan wanneer er een unieke relatie tussen mensen en dingen bestaat.
Je kunt met alle lagen van de bevolking door een deur.
Je bent iemand die niet snel in een sleur terechtkomt of saai wordt.
Je bent origineel en hebt een groot gevoel voor humor.
Je bent de goed verstaander die vaak maar een half woord nodig heeft.
Je bent loyaal en gaat door het vuur voor mensen waarvan je houdt.
Niemand is meer hartstochtelijk dan jij, wanneer je gek bent van iets of op iemand.
Je doet iets eerder omdat je het wilt, dan omdat het moet. En wat je doet, doe je met hart en ziel!